دید و بازدید غربتی اینا

چیزایی که خانمها در مورد فامیل غربتی اینا نوشته بودند. گفتم یه پست بنویسم افشاگری کنم در باب اخلاق برجسته خاندان غربتی.

غربتی هنرمند می شوددددددددددددددد

از اونجاییکه اکثر خانمهای خواننده و وبلاگ دار اینجا، کم هنرمند نیستند و از هر انگشتشون ده ها بلکم صدتا هنر می چکه. زد به سرم که من هم هنری از خودم در بکنم.

البته هنر نیست، یه عکسو انداختم روی چوب با لیزر. راستش یه دستگاه لیزر جدیدا" خریدیم و من برای امتحان یه چندتا کاردستی درست کردم.

خوبی این هنر اینه که خودش از آدم هنرمندتره، می زنیش به برقو و طرحو می دی بقیه شو خودش بلده قربونش برم. خوب البته کلی طول کشید که تنظیمشو یاد بگیرم ولی خوب منم دیگه.

برید توی دنباله کاردستیمو ببینید.

پی نوشت اضافه شد.

بعد از حادثه

در اصل این پی نوشت پست قبلیه.

آخییییییییییییییی نوشتم حالم بهتر شد، داشتم می مردم. بچه ها دنبال سوراخ موش می گشتند از ترس. من کاری به دین و ایمان کسی ندارم. همه چیز رو هم توی محل کار، از دید تجاری بهش نگاه می کنم. آخه کسی که نمی تونه، بعضی از مسایل رو از محل کارش تفکیک کنه خیلی بدبخته. اونی که این مسایلو به محل کار فرد دیگه ای می کشه دیگه خیلی بیب، بیب، بییییییییییییب هستش.

برم سر نوشته امروزم. صبح داشتم میومدم سر کار، سر یه چهارراهی که چراغ چشمک زن داشت وایسادم. یه آقای سن داری داشت با واکر، آروم آروم، لاک پشتی از روی خط عابر رد می شد. من عجله نداشتم و پر حوصله بودم، آفتاب هم افتاده بود روم، عین مرغها که توی زمستون، حموم آفتاب می گیرند، همچین کیف می کردم که یه دفه خمیازه اومد سراغم.

توی عالم خودم، داشتم خمیازه می کشیدم که وسطش دیدم آقاهه وسط خیابون داره منو نگاه می کنه. به سرم زد که نکنه فکر کنه من به خاطر اینکه داره آروم راه میره دارم ادا درمیارم و ناراحت بشه. یه برزخی شد که نگو. اگر دستمو هم می گرفتم جلوی دهنم جور در نمیومد. در یک حرکت انتحاری و بسییییییییییییییار خلاقانه، انگشتمو کردم توی دماغم که بگم، نه من سرم به جای دیگه گرمه.

می خواستم بپرسم از نظر شرعی اشکالی نداشته؟

اینم عکس گانی که هی با پدرام عزیز در موردش کل کل می کنیم. یه خط کش 20 سانتی هم کنارش گذاشتم که اندازه اش معلوم باشه.

اینم خشابش با میخ هاش

اینم دریل شارژی برای مینای عزیز

نطقم نمیاد

اینو نگاه کنید. توی فایلهای قدیمی پیداش کردم.

پی نوشت 1: دچار وسواس در نوشتن شدم، سه تا متن نوشتم، بعدش اینقدر دستکاریش کردم که کلا" حذف شد.

پستهای اولم همینجوری خودش سر ریز می شد ولی الان هی ملاحظه اینور و اونور و این کس و اون کس رو می کنم، در نتیجه کلام منعقد نمی شه.

به گروه خونم نمی خوره این حالت. اون آقا سبیلوهه که "کلیدر" رو نوشته چقدر زجر کشیده بوده. تازگی ها نویسنده ها هم جز افرادی شدند که من غصه شونو می خورم. یعنی اینقدر من قابل تقدیر و کار درستم!!!!!!!!!!!!!

کلا" جامعه نویسنده ها از اینکه غربتی خودشو عضو هیات مدیره اش می دونه به خودشون می بالند!

پی نوشت 2: عکسهای گل شیفته فراهانی در فستیوال فیلم مراکش رو دیدید؟ سلیقه من با لباس پوشیدن خانم فراهانی اصلا" جور نیست. به نظرم خیلی بدلباسه!!!

پی نوشت 3: اینم نگاه کنید، من نگاهش می کنم می ترسم، یعنی در کودکی تجربه ناموفق پرواز در خارج از جو رو داشتم؟

این تصویر ها از ایستگاه بین المللی گرفته شده (البته می گن، من اونجا نبودم)

پی نوشت 4 : امروز سر کار خیلی عصبانی شدم، یکی از خریدارهای ما که خیلی مرتب هم پرداخت نداره. با یه خانمه اومده دفتر ما. خوب خانمه از سر و شکلش و مدل لباس پوشیدنش معلوم بود در چه business فعالیت می کنه.

من مشکلی با حضور اون خانم در محیط کار نداشتم و اصلا" هم به خودم اجازه نمی دم که در موردش قضاوت کنم که چرا از این راه درآمد داره. ایشون که ما رو نمی شناخت، اون اقای خریدار ما رو می شناسه!!!!!! طرف چه فکری کرده که دوستشو آورده دفتر ما؟ داشت براش مارکت می کرد؟ ببخشید تو روح پدرش، پدرسگ- متاسفانه نمی تونم مودب باشم. آورده بود سطح فکری یا اخلاقیشو نشون بده؟ از قبل هم معلوم بود، لازم نبود جار بزنه.

کلا" جو دفتر یه جوری شد. همه داشتند در می رفتند. اینا هم که انگاری لیلی و مجنون!!!!!!!!!!!!!!!!

تا به حال مکان جور نکرده بودم که اونم به افتخاراتم اضافه شد.

پی نوشت 5 : هرکی نظری در تایید نظر من نذاره، نظرشو تایید نمی کنم. گفته باشم خیلی عصبانیم!

نسل نیم سوز

عکس پی نوشت اضافه شد!

افراد هم سن و سال من خودشونو نسل سوخته می دونند. البته توی ایران کی خوشو نمی دونه؟

وقتی مدرسه می رفتیم، مدرسه های 2-3 شیفته، جنگ و موشک بارون، کمبود وسایل فانتزی و سرگرمی، گیر و گور کمیته و ... و بعدش کنکور که یادمه سالی که کنکور دادم اولین سالی بود که داوطلبها بیشتر از 1 میلیون شده بودند.

یادم میاد ما اولین نیروهایی بودیم که توی دوره خاتمی درسمون تموم می شد. وارد بحثهای سیاسی نمی شم ولی روزنامه های اون روزا یادمه که چقدر آگهی استخدام توش بود و من علاوه بر اینکه کار داشتم باز هم هر 2 هفته یکبار جایی برای مصاحبه می رفتم تا همیشه یه ذخیره داشته باشم احیانا" سر کار خل و چل بازی درآوردم یه جایی زاپاس باشه و بدون روزی نمونم.

کم کم کلاس برای خودمون درست کردیم و گفتیم فقط صفحه های اصلی همشهری. شرکتی که پول خرج استخدام نیرو نکنه ارزش نداره. بعد رسیدیم به آگهی های انگلیسی و اینکه فقط شرکت چند ملیتی! بعد رسیدیم به نیم صفحه اول و هی سطح توقعاتمون بالا می رفت و جالب بود که آگهی بود. از این نظر نسوخته بودیم و دوران رویایی کارمندی داشتیم!

هیییییییییییی یادش بخیر. چه نون دونی برای خودمون درست کرده بودیم!!!!!!!!

باز هم جست و جو های عجیب غریب

آقا یکی از جاذبه های توریستی کنسول مدیریت blogsky برای من این شده که کلمات یا عباراتی که با جست و جوی اونها به وبلاگ من رسیدند رو بخونم و بخندم.

جدیداش که خنده داره ایناست.

• پیش ساخته ساز خاله زنک (اینو خیلی دوست داشتم)
• داستان مسواک (این یه شعر داره که خیلی باحاله، بچه دارها یاد بگیرن)
• آخرش کش داره (باعث خجالته ولی عین این عبارتو توی وبلاگم دارم)
• ساخت سلاح ساده کشنده در خانه (پای تروریست ها هم به وبلاگم باز شده)
• کردن پسر دایی (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

من دیگه حرفی ندارم.

نارنگی یافا یعنی جنگ برای من

امروز توی دفتر داشتیم نارنگی می خوردیم. یعنی بقیه می خوردند و من نگاه می کردم!

هر چی بقیه اصرار کردند، من نتونستم بخورم. کلی با خودم کلنجار رفتم که چرا من که اینقدر میوه دوست هستم، دوست ندارم این مدل نارنگی رو بخورم.

غور و تفحص در خاطراتم باعث شد که یادم بیاد و یه پست تنوری هم برای اینجا جور بشه!

وقتی یاد بچگی می افتی!

من کوچیک بودم خودمو به یه اسمی صدا می کردم "کُلُس"!!!!!!!!!!!!!

کسایی که اسم منو می دونند می فهمند که اصلا" شبیه اسم من نیست. یادم هم نمیاد چرا این اسمو روی خودم گذاشته بودم ولی با اعتماد به نفس هر کی ازم اسممو می پرسید می گفتم "کُلُس".

یه عمو دارم که خیلی رسمی و شق و رقه. فرهنگی بوده و خیلی مذهبی (بابای همون دخترعموی داروخانه ای). از کوچیکی اینو یادمه که همیشه با بابام داشت بحث سیاسی می کرد و ما حوصله امون سر می رفت که چقدر اینا حرف دارند بزنند. با این همه این عموم منو به احترام انتخاب خودم "کُلُس" صدا می کرد. این کارو تقریبا" در هر برخوردی انجام می ده و یه جوری حالت ابراز محبت داره.

یکی از دایی هام که نظامی (بابای همون پسردایی کذایی) بود و برعکس تمام نظامی هایی که دیدم به طرز فجیعی شر و شیطون بود. بچه گیها همیشه ما منتظر بودیم از ماموریت بیاد چون باید مثلا" امیدیه یا چابهار زندگی می کرد و برامون سوغاتی بیاره و از اون مهمتر با پرتقال برامون سیرک بازی بکنه یا تعریف کنه برای خاله ها و اونا بخندند و ما هم ادا دربیاریم که فهمیدیم که چی گفته و بخندیم.

جالب اینه که این داییم هم منو "کُلُس" صدا می کرد.

حالا چرا امروز یاد این موضوع افتادم؟

امروز به فرموده خانم والده نسخه ایشونو بردم داروخانه دخترعمو که به اقتصاد خانواده کمکی کرده باشم. صبح اول وقت رفتم داروخانه و دیدم یه آقای سن دار با یه دختر بچه توی بغلش نشسته. درستش اینه که ندیدم و درست نگاه نکردم. شروع کردم به خوش و بش و حرف زدن که یه دفه یکی از پشت سرم صدا زد "کُلُس".

آییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی مزه داد، آیییییییییییییییییییییییییییییییییییییی مزه داد که نگو.

عموم توی داروخانه با نوه اش نشسته بود و بعد از مدتها یکی منو به اسم شخصیم صدا کرد. خوب خونه عموم با اونجا خیلی فاصله داره و من انتظار نداشتم اون موقع برای نوه بازی اونجا باشه. خلاصه یه ماچ آبداری از عمو کردم که نگو. ما خیلی رابطه نزدیکی نداریم و روابطمون به برخوردهای رسمی محدود میشه ولی همون یک کلمه اون موقع صبح به من خیلی مزه داد، خیللللللللللللللللللللللللللللللللی.

گفتم زود بیام بنویسم تا یادم نرفته و شما رو در شادی خود شریک کنم.

پی نوشت : "سریال قدیمی روح دکتر پاتون" چی هست؟ یکی با این search اومده وبلاگ من! خودم هم search کردم چیزی نفهمیدم. البته به فارسی.

پی نوشت 2 : روحیه سرخوش کسی که اینو search کرده رو هم می ستایم. بعضی ها از Google انتظار کمد آقای ووپی یا دستگاه بالتازارو دارند. "درمورد نازک کاری سختمان هر چی داری بده"

بدون عنوان

خیلی کار دارم. از طرف دیگه توی یه جلسه گیر افتادم و دارم ادای نوشتن بحث های جلسه رو در میارم که نتیجه اش همینه که می خونید. باید به نتیجه ای برسم که متاسفانه مغزم یاری نمی کنه و نمی تونم موضوع رو اونجور که می خوام جمع کنم. از صبح به 10 نفر از همکارهای قدیم زنگ زدم و مشاوره گرفتم ازشون ولی هنوز به اون نتیجه دلچسبم نمی رسم. من برای فروش یا عرضه چیزی باید حتما" خودم اون چیز رو بپسندم بعد برم دنبال مشتری براش و مشکلم اینه که موضوعی که قبول کردم روش کار کنم این حالتو برام نداره. اینقدر سوال برام بوجود آورده که سفارش دهنده از دستم کلافه شده و گفته که دیگه بهش زنگ نزنم و با email براش سوالهامو بفرستم. خوب من یاد گرفتم همه چیز کاریمو می نویسم، برای همین فرستادن سوالها برای من کاری نداشت، فقط 103 تا سوال بود. بره بشینه جوابهامو تایپ کنه تا ادب بشه منو سنگ قلاب نکنه.

جست و جوهای عجیب غریب یا پست از هر جا یه چیزی

آقا این گزارشی که آدم می گیره درباره جستجوهایی که به وبلاگ آدم میرسه خیلی باحاله، هر روز صبح کلی می خندم.

چندتایی که دیروز اضافه شد رو این زیر می نویسم

1. پیرزنه میمیره
2. شکایت بچه هاز در مدرسه از هم
3. تقی الدین راصد
4. محکم فشارش داد(؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟آخه چی تو ذهن طرف بوده که اینو search کرده؟) و جالب اینه که من عین این عبارتو توی وبلاگم دارم!
5. برای آذری ها چه پیش میاد
6. واکی بایاشی

و هنوز هم بیشترین refer به وبلاگم در مورد سرویس بهداشتی پیش ساخته است. آخر عمری از چه راهی نون می خوریم ما!

پی نوشت : اگر کدهای دستوری رو پیدا نکردید از این سایت استفاده کنید http://www.stat7.com مخصوصا" blogfa که خوب جواب می ده برای اونا و می تونن نقشه و اینجور سرگرمی های وبلاگی رو پیدا کنند.

پی نوشت 2 : این عکسو ببینید، تو مایه های ظریف باید برقصه، شده!

پی نوشت 3 : از این عکس هم خوشم اومد گفتم بذارم اینجا

روزی که خر شدم

این پست یه پست اخلاقی، بخونید عبرت بگیرید!

غربتی یه دختر عمو داره که نوه اول خانواده پدری حساب میشه و چون اولین نوه بود هرکاری کرد بقیه هم اداشو درآوردند. یکیش این بود که درسخون بود و داروسازی خوند و برای خودش خانم دکتر شد و البته زود هم ازدواج کرد و از اونجا که درس خوندن برای باقی فامیل غربتی اینا سخت بود تا همینجا اداشو درآوردیم و بقیشو گفتیم ما نیستیم.

خلاصه بعد از سالها اینور اونور کار کردن این دختر عموی ما توی خیابان سپه غربی بعد از تقاطع جیحون، یه داروخانه زد (این تبلیغه، برید دواهاتونو -بلا به دور- از اونجا بخرید). طبق معمول که مادر غربتی دنبال مناسبات فامیلیه رفت دیدن دختر عمو با چشم روشنی و از این حرفا و محل دقیق داروخانه و ساعتهای کارو فهمید.

این پست خواننده خاص دارد

پدرام عزیز من می دونم داری چی کار می کنی. توجز عوامل صورتی هستی که به من حمله سایبری کردی!!!

ببین دیگه توی search لپ تاپ صورتی هم وبلاگ من داره میاد.

عروس غربتی اینا

می خوام اینجا از خودم تعریف کنم. هر کی حوصله نداره بره یه دوری بزنه تا پست بعدی.

تبلیغ از ما بهترون

شده بعضی اوقات از زیبایی صحنه یا موزیکی گریه تون بگیره؟

من امروز از دیدن این تبلیغ این حالت بهم دست داد (خیلی رقیق القلب هستم)

کاری به مهندسی پشت موضوع و کیفیت محصول ندارم چون سوادم نمی رسه. من تمرکزم به ایده تبلیغ، Back ground تصویر و موزیکی که انتخاب شده، بود. یعنی بعضی ها چی می خورند یا کجا می خوابند، چی نفس می کشند که اینجوری ایده می دهند. حتی اگر کار ایده جمعی هم باشه، من از حسادت به گریه افتادم.

هر کی فیلمو می خواد، بگه email کنم.

پی نوشت: خدا پدر پدرام عزیزو بیامرزه که مارو از دست بنفشه عزیز نجات داد. برای دانلود برید اینجا.

گند زدم رفت-قتل در wc

آقا یه خرابکاری کردم چند روز پیش ایفتیضاحححححححححححححححححححححححح.

الان عین این بچه پر روها که روشون کم میشه، چند روزی از تک و تا میوفتند، منم آسه میرم آسه میام توی چشم هیچ کس هم نگاه نمی کنم از خجالت.

خاطرات چند خطی22-خاطرات پسر دایی

یه پسر دایی دارم که وقتی کوچک بود خیلی شیطنت می کرد، به حدی که چندین بار از شدت ضربه ای که خورده بود از هوش رفته بود و به پدر مادرش سفارش کرده بودند که مراقب این بچه باشید تا به سرش ضربه نخوره وگرنه مغزش عیب می کنه ها!

چند تا خاطره ازش بگم.

من باز سرم درد می کنه!

اینا که می رن با دسته بیرون اونم ساعت 2 شب طبل می زنند واقعا" به روح اعتقاد دارند؟

اگر ندارند که همین دنیا میام سراغشون، اگر هم دارند که خدا بهشون رحم کنه!!!!!

چون اگر این چیزا که راجع به مراعات حال مورچه و سگ و گربه، گفته شده درست باشه، غربتی که جز خواص بارگاه الهیه ببین چقدر سفارش شده، پوستشون کندست اون دنیا.

چون من سه روزه درگیر سردرد لعنتی هستم اونم با صدای طبلی که برای رضایت امام حسین نصفه شب زده شده!!!!!!!!!!!!!!!!

اینقدر شکوفه زدم، فکر کنم آخر پاییز بجای جوجه باید میوه های منو بشمرند.تا خوب نشدم، اینجا تعطیله.

خاطرات چند خطی21-جلسه با آقای لپ تاپ صورتی

یادتونه یه پست نوشته بودم از اون آقا لپ تاپ صورتی؟

دیروز هم باهاش جلسه داشتیم توی شهرداری. بچه هاش هم بودند و خودش هم باز با اون لپ تاپش دلبری می کرد. اولای جلسه حالم خوب بود ولی اتفاقاتی که توی جلسه افتاد و از دید بقیه خنده دار بود و حتی دکتر چوبکی توی کارگاه برای همسایه هامون تعریف می کرد و می خندید، برای من دردناک بود. نمی تونستم هضم کنم که من با این همه کمالات درگیر روزمرگی شدم و باید فکر هر چیزی رو بکنم و این بابا با اون لپ تاپ جلفش بدون نگرانی، از قصد (که خیلی بده) یا از روی خنگی (که دیگه افتضاحه) هی بیسوادیشو به رخ منو دکتر چوبکی و بچه هاش می کشید. مخصوصا" مینای عزیز که با یادآوری اسم اون استاد و وزیر سابق منو یاد از دست دادن خونه ای انداخت که بعد از ده سال خریده بودم و به خاطر تصمیم ایشون و همراهان که فقط 2 هفته دوام آورد، صرف غرامت قرارداد شد!!!!!!!!!!!!!!

خوب خواننده های عزیز، اشکاتونو پاک کنید، بریم سر قسمت خنده دار ماجرا.

خاطرات چند خطی20-خاطرات عموزاده

یا اله، پیژامه به پاها، راحت باشید، این پستم خاطره ایه.

خاطرات چند خطی19-وقتی شرمنده ناجا شدم

خانمها، آقایون، این پست خاطراتیه و می تونید پاتونو دراز کنید یا حتی، حتی می تونید با پیژامه پستو بخونید.