بدون عنوان

خیلی کار دارم. از طرف دیگه توی یه جلسه گیر افتادم و دارم ادای نوشتن بحث های جلسه رو در میارم که نتیجه اش همینه که می خونید. باید به نتیجه ای برسم که متاسفانه مغزم یاری نمی کنه و نمی تونم موضوع رو اونجور که می خوام جمع کنم. از صبح به 10 نفر از همکارهای قدیم زنگ زدم و مشاوره گرفتم ازشون ولی هنوز به اون نتیجه دلچسبم نمی رسم. من برای فروش یا عرضه چیزی باید حتما" خودم اون چیز رو بپسندم بعد برم دنبال مشتری براش و مشکلم اینه که موضوعی که قبول کردم روش کار کنم این حالتو برام نداره. اینقدر سوال برام بوجود آورده که سفارش دهنده از دستم کلافه شده و گفته که دیگه بهش زنگ نزنم و با email براش سوالهامو بفرستم. خوب من یاد گرفتم همه چیز کاریمو می نویسم، برای همین فرستادن سوالها برای من کاری نداشت، فقط 103 تا سوال بود. بره بشینه جوابهامو تایپ کنه تا ادب بشه منو سنگ قلاب نکنه.

 

دو روزه، روز سیب در کارگاه ماست. پدر دکتر چوبکی از ولایت اومده و برامون سیب و برگه زردآلو و لواشک آورده. یه چیز جالب یاد گرفتم.

نجارهای قدیمی بعد از چندسال کار کردن، میرن و شروع می کنند به باغداری و از اون مهمتر کاشتن و نگهداری درخت. اینو یه جوری کفاره کارشون می دونند و من نمی دونستم. فکر می کردم بابای دکتر چوبکی یه جوری تارک دنیا شده که رفته نزدیک یه سدی توی آذربایجان درختکاری می کنه و فقط زمستونها میاد خونه. دیروز فهمیدم که کلی ایدولوژی پشت کارش داره و عقیده داره باید این کارو بکنه. چون در طی مدتی که کار می کرده از چوب درخت استفاده کرده و درخت موجود زنده است حالا باید به جاش درخت بکاره و نگهداری کنه تا مشکلی برای خانواده اش بوجود نیاد و معادل چوبهایی که استفاده کرده باید درخت بکاره. یه بار ما رفتیم اون سمت و فکر می کردیم این جاهایی که بابای دکتر چوبکی داره درخت می کاره مال خودشونه و فکر می کردیم چقدر پولدارند. بعدا" فهمیدیم نه بابا. این فقط یه جای کوچیک داره که توش نهال پرورش می ده و بقیه اش زمین خداست و فقط داره درختکاری می کنه برای آیندگان. اینقدر برام جالب بود که نگو. فکر نمی کردم توی این دوره زمونه هم این جور آدما وجود داشته باشند!