خاطرات چند خطی21-جلسه با آقای لپ تاپ صورتی

یادتونه یه پست نوشته بودم از اون آقا لپ تاپ صورتی؟

دیروز هم باهاش جلسه داشتیم توی شهرداری. بچه هاش هم بودند و خودش هم باز با اون لپ تاپش دلبری می کرد. اولای جلسه حالم خوب بود ولی اتفاقاتی که توی جلسه افتاد و از دید بقیه خنده دار بود و حتی دکتر چوبکی توی کارگاه برای همسایه هامون تعریف می کرد و می خندید، برای من دردناک بود. نمی تونستم هضم کنم که من با این همه کمالات درگیر روزمرگی شدم و باید فکر هر چیزی رو بکنم و این بابا با اون لپ تاپ جلفش بدون نگرانی، از قصد (که خیلی بده) یا از روی خنگی (که دیگه افتضاحه) هی بیسوادیشو به رخ منو دکتر چوبکی و بچه هاش می کشید. مخصوصا" مینای عزیز که با یادآوری اسم اون استاد و وزیر سابق منو یاد از دست دادن خونه ای انداخت که بعد از ده سال خریده بودم و به خاطر تصمیم ایشون و همراهان که فقط 2 هفته دوام آورد، صرف غرامت قرارداد شد!!!!!!!!!!!!!!

خوب خواننده های عزیز، اشکاتونو پاک کنید، بریم سر قسمت خنده دار ماجرا.

 

ما رفته بودیم توی جلسه، از اونجاییکه من یه ذره غیرقابل کنترل هستم بعضی اوقات، دکتر چوبکی منو روبروی خودش توی جلسات می نشونه که بتونه با زبان بدن یا حتی بعضی اوقات با لگد از زیر میز کنترل کنه(البته کور خونده، من کار خودمو می کنم، حالا می بینید).

اولای اینجور جلسه ها معمولا" مثل اول خواستگاری میمونه و طرفین از آب و هوا و اینجور چیزا صحبت می کنند تا برسند به موضوع اصلی. موضوع اول خواستگاری ببخشید جلسه به جابه جایی کارخونه ما بود و مشکلاتی که پیش میاد اینجور موقع ها و اینکه کارخونه جدید کجاست. آقای لپ تاپ صورتی، شروع کرد به نطق که ای دل غافل، اون محدوده که شما رفتید، 7 نفر دزد هستند که مدت یکماهه دارند کارگاهها رو خالی می کنند و چند تا نگهبانو هم لت وپار کردند و اینا هم چون شهرداری چی هستند و صبح با دیوار خراب یا چیزی شبیه این مواجه می شن این موضوع رو می دونند. ما پرسیدیم فیلمی، چیزی ازشون دارند که گفت : نه همه با ماکس وارد می شوند. من گوج هم فکر کردم ماکس یه جور ماشین سنگینه که من نمی شناسم یا منظورش اینه که با ماکزیمم حفاظت میرن دزدی. سریع پرسیدم ماکزیمم چی؟ دکتر چوبکی نخندید ولی مهندسای خودش لبخند زدند و یه خانم مهندس شیرزاد داشت که پغی زد زیر خنده. دوباره گفت با ماکس اومدند، هیچ جاشون معلوم نبوده. همه فکر کردند از خباثتمه که دارم ادامه میدم ولی برام قابل هضم نبود که آدم توی این مقام باشه و این کلمه رو اشتباه بگه، هی دنبال بی سوادی خودم بودم و فکر می کردم این دیگه چه ماشین یا مکانیزمیه که من نمی شناسم؟ دوباره پرسیدم منظورتون ماکسیماست؟ یعنی شماره پلاکش دیده نمی شد؟ هی هم ادامه می دادم که ماکسیما که قدرت مانور نداره، چه جوری با این ماشین اومدن دزدی، این ماشین برای سرعت در مسیر مستقیم خوبه. تازه مگه اومدن دزدی طلافروشی، برای خالی کردن کارگاه باید حداقل نیسان برد که بشه چیزی رو بار زد. دیدم دکتر چوبکی بهم گفت ببین خانم شیرزاد چی میگه و خودش شروع کرد با لپ تاپ صورتی حرف زدن. مهندس شیرزاد برگشت سمت من و آروم توی گوشم گفت : منظورش ماسکه، تو چرا گیر دادی. اونور میز هم سایر مهندسهاش داشتند گیگیل گیگیل می خندیدند. شما خودتون قیافه منو تصور کنید در اون لحظه!

خلاصه وارد بحث اصلی شدیم و ایشون شروع کرد در مورد موضوع صحبت کردن که رسیدیم به سازه LSF . نمی دونم من حساس شده بودم یا خودش اینجوری بود. به نظرم بسیار (اگر نگم بیسواد) کم اطلاع بود و سعی نمی کرد با جلو انداختن مهندسهاش اینو قایم کنه و این بیسوادیشو می زد توی صورت آدم. یکی دوبار که سوال می کرد که البته سوالهای بچه گانه و احمقانه ای بود، من شنیدم که به جای LSF میگه E LE SET. اینجور موقع ها روح اصلاحگر من بیدار میشه و می خواد حتی شده یه کلمه این لپ تاپ صورتی رو اصلاح کنه. بلند شدم و برای توضیح روی وایت بورد نوشتم که LSF مخفف چیه و هربار که این کلمه رو می گفتم خیلی شمرده شمرده ، مخصوصا" F آخرشو می کشیدم.

دیدم اصلا" اصلاح پذیر نیست و کلمه رو اشتباه میگه . افتادم روی دنده لج، لپ تاپ صورتی حرف میزد می رسید به SET آخرش من می پریدم وسط حرفش  و می گفتم اففففففففففففففففففففففففففففففففففففففففف. صدای گیگیل گیگیل خنده میومد.

بیشتر از10 بار متن زیر توی جلسه تکرار شد:

لپ تاپ صورتی :حرف حرف حرف حرف حرف حرف E LE SET

غربتی : اففففففففففففففففففففففففففففف

گیگیل گیگیل خنده و دوباره از اول.

دیگه شرطی شده بودم، اصلا" نمی شنیدم چی میگه. فقط منتظر کلمه SET  بودم تا مثل این کامیون ها که بادشونو تنظیم می کنند اففففففففففففف صدا می دند، منم با دهنم وسط جلسه باد خالی کنم.

دکتر چوبکی یه ذره اولش خندید، بعد اشاره کرد که ولش کن بعد زد به کفشم ولی مرغ من یه پا داشت. مهندس هاش که اومده بودند سیرک، شاد و خوشحال فقط می خندیدند. خانم شیرزاد که به قهقهه افتاده بود و پشت من قایم شده بود. اون پشت هی التماس می کرد که بی خیال بشم.

اونا خندشون گرفته بود و من لحظه به لحظه عصبانی تر می شدم، موضوع خونه هم یادم افتاده بود. می خواستم برم لپ تاپ صورتی رو له کنم از عصبانیت.

خلاصه جلسه با شوخی و خنده تموم شد ولی من با دهنی که مثل دم مار تلخ شده بود برگشتم دفتر. بعضی اوقات یک ذره هم تحمل ندارم!