خاطره ای که پل کریمخان از من دارد و من از پلها!

کاری که ما انجام میدیم، خیلی توی ایران باب نیست و مردم برای اعتماد کردن خیلی فرصت لازم دارند. به نوعی باید فرهنگ استفاده از این نوع ساختمانهارو ایجاد کنیم.طبق تجربه ای که من کسب کردم، تمام مشتریهای ما بالاتر از فوق لیسانس، تحصیلات دارند و همگی تجربه زندگی در خارج از ایران را دارن، بجز یک نفر و همگی بدون استثنا وارد یکی از خونه ها یا ویلاهای پیش ساخته قبلی گروه ما شده بودند.

اگر خریدارهامون، توی شرکت استخدام می شدند. الان یکی از شرکت های دانش بنیان بودیم.

خدا وکیلی دیده بودید یکی از زور بی مطلبی، پز خریدارهای محصولشو بده!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

برای اینکه چرخ کار بگرده باید کارهای دیگه ای مثل اضافه اشکوب، طراحی سازه و یا دکوراسیون داخلی هم انجام بدیم تا ابزار و تجهیزات زیادی که داریم معطل نباشند و درآمد ایجاد کنند.

سال گذشته یکی از بدترین سالهای کاری من از نظر معضلات قانونی بود. ورود یک ماده اولیه ممنوع می شد، قیمتش 12 برابر می شد، خرید انجام می شد،قانون عوض می شد، قیمتش یه حدودی میومد پایین، ما میموندیم و حوضمون. از اینجور اتفاقها زیاد افتاد. صحبت رو همینجا داشته باشید.

یادتونه پارسال یه بارندگی شدید در تهران اتفاق افتاد و فقط یه خبر کوتاه گفتند : پل کن ریخت! در اصل پل کن ریخت روی کله منه بدبخت! پل کن، پلی بود روی رودخونه کن در مسیر بزرگراه فتح طی 10 ساااااااااااااااال ساخته شده بود و در عرض 20 دقیقه ریخت!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

قبلا" هم گفتم منطقه ای که ما توش کار می کنیم، منطقه صنعتیه و همش ماشین آلات سنگین توش در رفت و آمدند. ریختن پل عملا" این منطقه رو کور کرد و جاده 4 بانده رو تبدیل به یه جاده تک مسیره کرد. حالا تصور کنید ما که کارخونه مون یک سمت پل و دفتر و کارگاه نجاری، سمت دیگه پل قرار داره، چه حالی پیدا کردیم وقتی پل ریخت.

مسیر 5 دقیقه ای به 2 ساعت تبدیل شد. ما هم باید هی قطعاتو برای فرایندهای مختلف کول کنیم بین این دو جا، جابه جا کنیم، سفارشهامون باید از اینور اونور تهران به دستمون برسه. سازه های مردمو برسونیم دستشون. راننده ها اصلا" دیگه دوست ندارند این سمت بار بیارند چون خیلی تو ترافیک گیر می کنند. یک هفته اول حال من بعد از این اتفاق کلی گرفته بود. یادمه قیافه ام وقتی پل ریخت عین بدبختها بود، هرکی می دید فکر می کرد خودم روی پل بودم وقتی ریخته. کسی نمی تونست تصور کنه برنامه ریزی 2 ساله ما بوده که ریخته!!!!!!!!!!!!!!!!!

این دو تا مطلب ما رو مجبور کرد تصمیم بگیریم، حوزه فعالیتمون رو از بازار ایران خارج کنیم.

به دلیل ارتباطات دکتر چوبکی، بازار هدفو توی آذربایجان تعریف کردیم و روی نوعی سازه خاص نیروگاهی کار کردیم.

طرحهامون قبول شد و رفتیم قرارداد بستیم. کارهای خرید رو داشتیم انجام می دادیم که یک دفغه، صبح بلند شدیم دیدیم همون آقای وزیر با افتخار قانون گذاشتند که برای حفظ بازار و کنترل قیمت، صدور فولاد و محصولات فولادی ممنوعععععععععععععععععععععععع.

یه بار دیگه پل کن، ریخت روی سر من!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

برای ایشون یه خط قانون بود برای ما، سه ماه کار طراحی، محاسبه، بازاریابی، مذاکره و ...

2،3 روزی باز توی شوک بودم که با خودم گفتم: نه ، من کوتاه نمیام. اینجور موقع هاست که باید فرق من با بقیه معلوم بشه. من منم، درس خوندم که راه پیدا کنم و از این خود خر کنیا.

راه افتادم بین همکلاسیهای قدیم که کی هنوز با آقای استاد قدیم و وزیر جدید رابطه داره که برم پیشش، ببینم چی میشه. خلاصه از شانس شخمی ما کسی که می تونست ما رو به دفتر ایشون راهنمایی کنه از افرادی بود که در دوران شباب یه تیکی، توکی باهاش داشتیم!!!!!!!!!!! وارد معقولات نشید که به بحث ربط نداره.

خلاصه کلی با خودم کلنجار رفتم تا تونستم به ایشون زنگ بزنم، انصافا" رابط کلی حرفه ای بود و بجز احترام، برخورد دیگری از طرف ایشون ندیدم و کلی پیش خودم شرمنده شدم از ذهن غیر حرفه ای که داشتم. رابط تونست یه وقت ملاقات برام بگیره.

منم سر وقت رفتم پیش استاد سابق، کلی پاچه خاری کردم، گریه زاری کردم، توضیح دادم چقدر خرج می کنیم، چقدر ارز وارد می کنیم، قراردادو نشون دادم که چقدر یک طرفه به نفع ماست. چقدر نیروی کار لازم داریم و و و.

گوش کرد و گفت یادشه که چه اتفاقی قدیمها افتاده و خوشحاله که دارم کاری انجام میدم که چند نفر در کنارش فعالیت می کنند و از بقیه بیشتر انتظار داشته تا من و از این حرفا. گفت که کمک می کنه استثنا بشیم از اون قانون. یه نامه آماده تقریبا" با همون مضمونی که می خواستم داد دستم و من از خوشحالی نمی دونستم چی کار کنم. می خواستم لپشو گاز بگیرم از بس خوشحال بودم.

نامه رو گرفتم و بردم به رابط نشون دادم توی یه طبقه دیگه.

بهم گفت از این نامه ها به همه می ده و هیچ ارزشی نداره. برای همینه که اینقدر سریع آماده شده. اینو ببری برای کارهای صادرات میندازنت بیرون.

نامه رو برگردوندم به دفتر آقای استاد، مسوول دفترش گفت : فهمیدی؟ منم راه افتادم سمت خونه.

منگ منگ بودم. از سادگی خودم، از امیدی که داشتم، از تلاشی که کرده بودم، از زرهایی که برای پاچه خاری زده بودم تا پل کریمخان دووم آوردم و نزدیک انتشارات چشمه بود نمی دونم کدوم بود افتادم به گریه.

گریه مبسوتی کردم، خیلی طولانی. کنار خیابون نشستم یه دل سیر گریه کردم. هنوز هم منگ بودم تا اینکه یه مغازه دار برام آب اورد بخورم(فکر کرده بود آب بدنم تموم شده، بسکه گریه کردم)، تازه حالم اومد سرجاش،دیگه تاریک شده بود. خیلی شیک بلند شدم، خودمو تکوندم، رفتم خونه.

فرداش هم مهلت قراردادمون تموم شد، کار از دستمون پرید!

 سه هفته بعد هم، قانون کذایی لغو شد و صادرات آزاد شد.

حالا چرا الان یاد این مصیبت افتادم؟

پل کن بعد از 5 ماهی که مسدود بود، از طریق لاین غرب به شرق باز شد (اندازه رد شدن یه ماشین)، سمت شرق به غربش هم از طریق راهی که از توی یه پادگان به طور قرضی به شهرداری دادند باز شد(اینم از مزایای شهردار نظامی داشتنه). ملت می رفتن از توی پادگان از روی پل نظامی (دقیقا" مثل پلهایی که توی جنگها بطور موقت می زنند) رد می شدند. خوب اون پل برای منظور دیگه ساخته شده بود نه رد شدن هر 20 ثانیه یه تریلی پر از بار. هیچی دیگه امروز اون پله هم ریخت.

الان من در کنار یه پارکینگ بزرگ نشستم و به گلی (با کسر گ) که باید به سر کنم فکر می کنم!