نارنگی یافا یعنی جنگ برای من

امروز توی دفتر داشتیم نارنگی می خوردیم. یعنی بقیه می خوردند و من نگاه می کردم!

هر چی بقیه اصرار کردند، من نتونستم بخورم. کلی با خودم کلنجار رفتم که چرا من که اینقدر میوه دوست هستم، دوست ندارم این مدل نارنگی رو بخورم.

غور و تفحص در خاطراتم باعث شد که یادم بیاد و یه پست تنوری هم برای اینجا جور بشه!

 

یادتونه یه بار کلی اظهار فضل کردم در مورد جنگ و اینجور حرفا؟!

خوب خاطرات زمان جنگ من خیلی واضح هنوز یادمه. یادم میاد سالهای آخر جنگ بود و تهران هر روز موشک دریافت می کرد و تقریبا" تعطیل شده بود. ما تا آخرش تهران بودیم و راستش جایی نداشتیم بریم که یه بار به پدرم و همکاراش دستور داده شد که خانواده هاشونو از تهران خارج کنند یا شاید هم نشد ولی از اون روز به بعد پدرم به شدت در تکاپو افتاد که ما رو یه جایی بفرسته.

بلاخره یه جایی جور شد و اونم جزیره کیش بود. یکی از دایی هام که نظامی بود دوره گرمسیری باید اونجا می بود و قرار شد ما 2-3 ماهی بریم اونجا. الان یه ذره برام عجیب میاد چون اون موقع ناوهای آمریکایی هم توی خلیج فارس بودند و با منطق امروزم جور درنمیاد که کیش جای امنی باشه ولی خوب قرار شد که بریم!

قرار شد ساعت 5 صبح یه روزی توی زمستون بریم فرودگاه. تهران تعطیل بود اون روزها و ما ساعت 3 شب رفتیم بیرون تا بتونیم بریم فرودگاه. ما ماشین نداشتیم اون موقع. اگر شما تصور می کنید ماشینی توی تهران دیدیم ندیدیم. از انقلاب تا میدون آزادی رو پیاده رفتیم تا تونستیم سوار سرویس نیروی هوایی بشیم بریم فرودگاه. فرودگاه هم تعطیل بود و کسی توش نبود بعدش وارد سالنی شدیم که پر از زن و بچه بود. هر ثانیه می گفتند ممکنه هواپیما بیاد، به دلیل حمله هوایی تهران، هیچ هواپیمایی توی مهرآباد نبود تا هدف قرار نگیره!

ما از ساعت 5 صبح تا 7 شب توی فرودگاه بودیم تا بلاخره یه هواپیما اومد. تمام این مدت هم باید آماده می بودیم تا بتونیم سریع حرکت کنیم (خداوکیلی چه ذهنیتی از یه مشت زن و بچه داشتند!!!!!!!!)

نکته جالبش اینه که تمام مدت با تلویزین فیلم برامون پخش می کردند از رمبو بگیر تا سیندرلا و زیبای خفته و حتی بنی هیل!!!!!!!!!!!!!!

بلاخره هواپیما اومد و ما در عرض 10 دقیقه هواپیما رو پر کردیم. من تا اون موقع سوار هواپیما نشده بودم و فکر می کردم هواپیما یعنی این!

فقط یه سمت هواپیما صندلی داشت که بچه ها و زنها توش نشسته بودند و ردیف کناری یه سری پالت بود که روش بار و لوازم و تجهیزات و حتی ماشین رو بسته بودند و با تور نگه داشته بودند و جلوش هم سربازها و آقایون گروه روی کف هواپیما نشسته بودند، بدون هیچ حفاظ و کمربندی. دقیقا" کف هواپیما نشسته بودند.

البته گروهی از کیش اومده بودند که هواپیما رو ببرند که خوشبختانه دایی من هم باهاش اومده بود و ما هم کلا" ذوق کرده بودیم که دایی خوش اخلاقه اومده دنبالمون و باز هم فکر می کردیم اینم طبیعیه!!!!!!

بعدها که خاطراتمونو تعریف می کردیم، داییم می گفت اون روز 3 کیلو در عرض یک روز وزن کم کرده بوده از ترس. من دقیقا" نفهمیدم یعنی چی؟ راستش چون خیلی جالب نبود دلیلشو هم نپرسیدم.

اون چیزی که یادم میاد این بود که ما رسیدیم کیش ولی خیلی طولانی شد و باز هم از دید من می بایست اینقدر طول می کشید. باز هم بعدها فهمیدم که ما تقریبا" از روی خراسان و سیستان و بلوچستان رد شده بودیم تا برسیم کیش!!!

اولین چیزی که از کیش اون موقع یادمه، این بود که هیچی نبود. یه کویر که یه جاده از وسطش رد شده و دیگه هیچی.

نه درخت درست حسابی داشت، نه جاده، نه ماشین.

ماشین نبود اون موقع توی کیش و همه موتور داشتند. دایی من برای اینکه خانواده اش بزرگ شده بود یه موتور یدک کش قرض گرفته بود چون مادرم ترک موتور نمی نشست و می ترسید. برادر و زن دایی ام ترک دایی ام می نشستند و من و مادرم توی یدکی. چقدر هم من بدم میومد و احساس بی کلاسی می کردم.

از موضوع دور نشیم. بریم سراغ بحث نارنگی. خوب روزهای اول گذشت و من و برادرم باید در اون کویر خودمونو سرگرم می کردیم. زن داییم جعبه نخود سیاه مارو جور کرد و ما رو فرستاد توی باغچه تا کشاورزی کنیم. انصافا" ما هم کشاورزی می کردیم. بابام از تهران برامون تخم سبزی و گوجه فرستاد و ما سرگرم شدیم. عصرها هم دایی ام مارو می برد سمت هتل شایگان فعلی و اونجا فقط یه پیست ماشین برقی سواری بود که ما هر چند روز یک بار ماشین سواری می کردیم تا کپک نزنیم. کم کم برای سرگرمی کار ما به جارو کردن خیابون و آب دادن گل وگیاه خیابون هم کشید.

چیزی که اون موقع خیلی به چشم من بچه اومد این بود که توی دو هفته اول هیچ آذوغه ای وارد کیش نشد و دیگه هیچ میوه یا گوشتی توی کیش نبود. اوضاع جوری شد که پدرم از تهران هر هفته اندازه یه جعبه میوه الانی گوشت و میوه می فرستاد کیش! اگر میوه یا سبزی نمی فرستاد ما نمی تونستیم از بازار چیزی بخریم. چون چیزی نبود.

من الان فکر می کنم، محلی های اونجا چه زجری کشیدند توی جنگ! چون نظامی ها به هرحال به طریقی حمایت می شدند و تامین بودند ولی مثلا" شیخ صالح چه می کرده که جداندرجد توی کیش زندگی کرده و از ماهیگیری یا مسافر بردن به دوبی یا بندرعباس روزگار می گذرونده، پول داشته ولی کسی مایحتاجشونو نمیاورده کیش که بخواد بخره!!!

خوب میوه ای که می فرستاد نارنگی یافا بود و بوی زیادی داشت. چون بستنی هم نبود ما نارنگی رو می ذاشتیم توی فریزر و به عنوان بستنی می خوردیم. یعنی کلا" خاطره میوه ای من از کیش بو و طعم نارنگی یافاست . جوی که حکم فرما بود. ترسی که توی محیط بود. آفتاب وحشتناک و قیافه های آفتاب سوخته من و برادرم. انتظار همیشگی برای اینکه باید برگردیم و حتی موندن یا برگشتنمون هم دست خودمون نبود. انتظار برای نشستن هواپیما برای تغییر ذائقه چون ما می دونستیم که هواپیمای فلان روز هواپیمای تدارکاتیه و می تونستیم باند هواپیما رو از توی خونه ببینیم.

آهان مزرعه ما آفتابگردون هم داشت و یکی از وظایف من و برادرم حفاظت آفتابگردون ها ار دست سربازهایی بود که شهردار بودند و باید خیابونو تمیز می کردند و آشغالهارو می بردند. بذارید توضیح بدم که اونجا بین دیوار همسایه ها و خیابون دیواری وجود نداشت و با گیاه از هم جدا شده بودو برای همین دسترسی به مزرعه آزاد بود. کلا" هم خانواده ها نسبت به سربازها مهربون بودند و عین ما غربتی بازی در نمیاوردند. کلا" فرهنگ الان هم همینجوری که سرباز دور از خانواده است و باید باهاش مهربون بود.

خلاصه باید برمی گشتیم خونه و باز با همون داستانها برگشتیم تهران و باز هم تهران تعطیل بود. نمی دونم کسی یادش هست یا نه. می تونید تهرانو بدون ماشین یا آدم تصور کنید؟ ما از فرودگاه تا خونه اومدیم باز هم پیاده چون ماشین نبود و فقط یه بچه دیگه بجز خودمون توی خیابون دیدیم. الان اینا که می گن تا آخرین نفس ایستاده اند می تونند مطمئن باشند که روی من نباید حساب کنند چون من دیگه ظرفیت دیدن یه شهر تعطیل رو ندارم.

این پست خیلی پرت و پلا شد ولی همینی که هست!

من از نارنگی یافا می ترسم چون برام معنی جنگ می ده.