بعد از حادثه

در اصل این پی نوشت پست قبلیه.

آخییییییییییییییی نوشتم حالم بهتر شد، داشتم می مردم. بچه ها دنبال سوراخ موش می گشتند از ترس. من کاری به دین و ایمان کسی ندارم. همه چیز رو هم توی محل کار، از دید تجاری بهش نگاه می کنم. آخه کسی که نمی تونه، بعضی از مسایل رو از محل کارش تفکیک کنه خیلی بدبخته. اونی که این مسایلو به محل کار فرد دیگه ای می کشه دیگه خیلی بیب، بیب، بییییییییییییب هستش.

برم سر نوشته امروزم. صبح داشتم میومدم سر کار، سر یه چهارراهی که چراغ چشمک زن داشت وایسادم. یه آقای سن داری داشت با واکر، آروم آروم، لاک پشتی از روی خط عابر رد می شد. من عجله نداشتم و پر حوصله بودم، آفتاب هم افتاده بود روم، عین مرغها که توی زمستون، حموم آفتاب می گیرند، همچین کیف می کردم که یه دفه خمیازه اومد سراغم.

توی عالم خودم، داشتم خمیازه می کشیدم که وسطش دیدم آقاهه وسط خیابون داره منو نگاه می کنه. به سرم زد که نکنه فکر کنه من به خاطر اینکه داره آروم راه میره دارم ادا درمیارم و ناراحت بشه. یه برزخی شد که نگو. اگر دستمو هم می گرفتم جلوی دهنم جور در نمیومد. در یک حرکت انتحاری و بسییییییییییییییار خلاقانه، انگشتمو کردم توی دماغم که بگم، نه من سرم به جای دیگه گرمه.

می خواستم بپرسم از نظر شرعی اشکالی نداشته؟

اینم عکس گانی که هی با پدرام عزیز در موردش کل کل می کنیم. یه خط کش 20 سانتی هم کنارش گذاشتم که اندازه اش معلوم باشه.

اینم خشابش با میخ هاش

اینم دریل شارژی برای مینای عزیز