خاطرات چند خطی19-وقتی شرمنده ناجا شدم

خانمها، آقایون، این پست خاطراتیه و می تونید پاتونو دراز کنید یا حتی، حتی می تونید با پیژامه پستو بخونید.

می گفتم این سردرد من که بعضی فرمودند میگرنه، بعضی فرمودند سردرد خوشه ایه، بعضی هم فرمودند درد مشترک دارند و باعث یافتن همدرد در این وبلاگ شدند، یه مرضی هم که داره بعضی اوقات باعث میشه من گلاب به روتون، روم به دیوار، حالم به هم بخوره. البته لازم به ذکره که از اونجاییکه عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد، بعدش حالم خیلی خوب میشه و مثلا" میزان سردردم به 80 درصدی کم میشه(به رقم 80 توجه کنید، درصدش خیلی مهمه!)

تا اینجا یعنی که من مریضم و بهم توجه کنید وگرنه میرم باز توی غار تا سردردم خوب بشه.

از اینجا به بعدش خاطرمه.

با توجه به اینکه من در محیطی بزرگ شدم که اکثرآقایون لباس فرم تنشون بوده چه محل زندگی چه فامیل. از شانس خوبمون هم همگی آدمهای درست و حسابی بودند و مثل یه وبلاگی که جدیدا" در مورد آزار بچه هاست خوندم، هیچ موضوع اینجوری نبود. ماها کلا" با لباس فرم سمپاتی داریم و برعکس خیلیها، ازش نمی ترسیم. چون می دونستیم که اگر گم شدیم یا جایی گیر کردیم، به یه هملباس بابامون بگیم، مشکل حله و مارو می بره در خونه تحویل میده. قدیم هم مثل الان نبود بچه ها مرکز توجه باشند، هر خونه ای 2-3 بچه داشت و همگی توی کوچه و محوطه پلاس بودیم و تا وقتی جون داشتیم، بازی یا خرابکاری می کردیم. برای همین هفته ای یه بار متوسل به این موضوع بودیم که یکی ما رو از درخت پایین بیاره یا از توی گودال بیرونمون بکشه یا مجروح دعوا یا دوچرخه سواری رو ببره درمونگاه. البته بگم همونها هم تا برسیم خونه یه پس گردنی یا یک عالمه داد و بیداد سرمون می زدند سر اینکه کار ناجوری کردیم ولی کلا" چون دو طرف خودشو بومی منطقه می دونست، اشکالی ایجاد نمی شد.

خوب برم سر اصل مطلب، چند روز پیشا باز اون سردرد زیدی اومد سراغم (خیلی با اون search کیف می کنم انگاری). هی ما کج دار مریز باهاش پیش رفتیم دیدیم نمی شه و اصلا" کوتاه بیا نیست. همون شد که راه افتادم برم خونه. توی مسیر یه جای جاده گشاد میشه و این یعنی پلیس اینجا کمین میکنه برای روزهای زوج و فرد یا آلودگی و یا .... با اونحال که معاینه فنی داشتم منو نگه داشتند. اینجور اوقات من از ماشین پیاده میشم ولی آقای پلیس به من می گفت پیاده نشو و از همون ماشین مدارکو بده. نمی دونم بوی ادکلن آقای پلیس بود، بوی روغن ماشین بود، هر چی بود منو در اون وضعیت به حالت شکوفه زنی رسوند. در این بین هم من هی در ماشینو باز می کردم، آقای پلیس از اونور می بستش. دیگه داشتم به آقا پلیسه التماس می کردم که بزار بیام بیرون، حالم خوب نیست، آقاهه هم می گفت نه خطرناکه بمون توی ماشین. خطرشو من که نفهمیدم چی بود؟؟!!! تا این موقع آقاهه مخالف جهت نشستن من وایساده بود و داشت ماشینهایی که میومدندو نگاه می کرد که معده من همراهی نکرد، دیدم نمی تونم روی لباسم توی ماشین کاری بکنم با تموم زورم درو هل دادم و سرمو آوردم بیرون که ناغافل، آقا پلیسه برگشت سمت در ماشین و پاشو آورد سمت در، هیچی دیگه ....

منوی غذایی دیروز شتک ( از این کلمه خیلی خوشم میاد) کرد روی کفش و پاچه شلوار آقای پلیس!!!!!!!!!!!!!!!

خلاصه بنده خدا، گند زده شد به کفش و شلوارش. کلی خجالت کشیدم. مونده بودم چی بگم. تقصیر خودش بود. هی بهش می گفتم بابا من باید بیام بیرون، می گفت خطر داره، حالا دید که خطر داره، البته برای خودش.

افسر بالاترش اومد سراغ ما که ببینه چی شده ما اینقدر با تعجب داریم به کفشای این آقاهه نگاه می کنیم!!!

یه ذره دعوام کرد که چرا با پلیس مملکت اینکارو کردی، خود آقا پلیس اول توضیح داد که تقصیر خودش بوده و من می خواستم بیام بیرون. یه دفه روحیه لطیفشون قلمبه شد و بهم گفتند که رنگم عین میت شده و نمی تونند بزارن رانندگی کنم، میرم یکیو می کشم میوفتم زندان. هی من می گفتم بعد از شکوفه حالم خوب میشه، اینا قبول نمی کردند. این شد که یه پلیس تمیز که کفشاش کثیف نباشه، گذاشتند که منو ماشینو ببره خونه. اینقدر مزه داد. هی به پلیسه گیر میدادم که زیاد تند نرو، چراغ زرد وایسا، زیاد نزدیک ماشین جلویی نشو، که دیگه ظرف تحمل آقا پلیسه تموم شد که ای بابا، روزگار ما رو ببین مرده بلند شده، مرده شورو می شوره!!!!!!!!!!!!!!! ساکت باش دیگه. دو دقیقه پیش داشتی می مردی، حالا داری امتحان گواهی نامه از من می گیری؟

خوب دیگه زبون به کام گرفتم. تا رسیدیم خونه و تشکر و این حرفا.

یه چیزیو اینجا سانسور کردم، اونم اینکه افسره منو از طریق شرکت فامیلهای هیتلر وقتی ماشینهای پلیس بنز بوده، می شناخت. من که نشناختمش ولی خودش می گفت وقتی میومده قطعه ببره از طرف ناجا، من براش کاراشو انجام می دادم. یه بار هم چونه زدم براش تخفیف گرفتم و اون موقع فکر کرده بوده ازش درصد می خوام. منم عین بز نگاش کرده بودم. من اصلا" اینو یادم نمیومد ولی دیدم اگر بگم نه ضایع است، اسمشو از روی لباسش خوندم، هی هم می گفتم : آره آره یادم اومد سرکار فلانی، چه جالب. ولی خدا شاهده اگر شما سرکار فلانی رو یادتونه، منم یادمه!