آبروبری برادر غربتی 1-خرید غذای خیریه

یادتونه یه پست گذاشته بودم در مورد بچگی برادرم و اینکه تا نفهمیده آمپولو کجای طرف زدند، ول کن قضیه نبوده. خوب اگر فکر کردید این رفتارشو ترک کرده اشتباه کردید. از اول هم ما دو تا خیلی با هم فرق می کردیم. از نظر قیافه و اندازه کامل متضاد همدیگر هستیم. مثلا" غربتی شبیه فامیل پدرشه و همه نوه ها شبیه هم هستند و هر کی ببینه می فهمه همگی تقریبا" یه خمیرو دارند و برادر غربتی کاملا" با بقیه فرق داره. برعکس غربتی در فامیل مادرش با تمام نوه ها فرق داره و غریبه که ببینه فکر می کنه غربتی رو توی جوق پیدا کردند و به فرزندی قبول کردند. این تفاوت قیافه ای. تفاوت خلقیمون هم این بوده که برادر غربتی از اولش خیلی وارسته و درسخون بود. یعنی یه حرمتی برای علم متصوره که ته نداره با اینکه کارش یه چیز دیگه ست هنوز هم که هنوزه مطالعات فیزیک و ریاضی داره و هر شب عین اینا که فردا امتحان دارند و در طول ترم درس نخوندند داره مساله حل می کنه و تمرین می کنه و افسوس می خوره که چرا علوم پایه نخونده و استعدادش هدر رفته. همین مدل فکر کردنش باعث شده خیلی متوجه ظرایف رفتاری نباشه (در اینجا باید اعتراف کنم که من خیلی متوجه این مسایل هستم، اهم) و بعضی اوقات از همون مدل سوتی ها که اولش گفتم می ده.

ما که ردش کردیم رفت ولی باعث می شه عروس غربتی اینا، حرص بخوره. یه خاطره در این مورد بگم.

 

یه بار توی خیابون با خانواده برادر غربتی اینا قرار گذاشته بودم که همدیگرو ببینیم و بریم خونه پدرم. برادر و عروس غربتی اینا اومدند و داشتیم می رفتیم که رسیدیم به یه جایی که از طرف یه خیریه توی فضای سبز منطقه جشنواره غذا برگزار شده بود و غذاهای خونگی خوبی گذاشته بودند. فروشنده ها هم خانم خونه بودند. منو عروس غربتی اینا وایسادیم کنار و طبق معمول که می ریم روی منبر، بحث شدیدی در مورد نقش بسته بندی در قیمت تمام شده می کردیم (خدا وکیلی کلاسو می بینید) از اون روزا هم بود که عروس غربتی اینا کوتاه نمیومد و هرچی من پافشاری می کردم مثال نقض میاورد و اصلا" به برادرم محل نمی ذاشتیم. برادرم هم هی می رفت غذاهارو می دید میومد به عروس غربتی اینا مثلا" می گفت : آرزو آلبالوپلو بخریم، خوشبو هستش. عروس غربتی اینا هم که وسط بحث بود با بی حوصلگی جوابشو می داد : نه، فردا خودم برات درست می کنم، اینا همش برنجه. دوباره ما وارد بحث خودمون می شدیم. دوباره برادرم میومد می گفت : آرزو، آشش بوی خوبی می ده ها، بگیریم خیلی وقته آش نخوردم. عروس غربتی اینا هم با همون وضع می گفت : نمی خواد. تو که به جز آش مامانت، آش کسیو نمی خوری، الان گشنته، به نظرت همشون خوشمزه میاد. زنگ می زنیم به مامانت برات آش درست کنه. اونم که دوست داره برات آشپزی کنه. دوباره بحثو ادامه می دادیم. این رفت و برگشت چندبار ادامه پیدا کرد و هر چی برادر من صف غذارو طی می کرد می دوید میومد سراغ ما نظر می داد که چیزی بخره و عروس غربتی اینا رد می کرد : اصل حرفش هم این بود که می خری نمی خوری، خراب می شه. یه دفعه یه خانم سن داری از اون خوش تیپا که به سر و وضعشون می رسند و با اینکه کمی قوز پیدا کردند، مانیکور و پدیکورشون از صدتا جوون بهترو با سلیقه تره. اومد سراغ عروس غربتی اینا و بهش گفت : آفرین جمش کن این شوهرتو، چیه اینقدر دله ست. معلوم نیست توی خونه باباننش چی یادش دادن. عروس غربتی اینا هم اولش یه کمی نک و نا کرد بعد دید خانمه ول کن نیست. هی هم خانمه آتیشش تندتر می شد. دیگه عروس غربتی اینا دست خانمه رو گرفته بود و فشار می داد که خانمه ساکت بشه، اونم کوتاه نمیومد و روش شوهرداری یاد عروس غربتی اینا می داد که یه دفعه صدای عروس غربتی اینا دراومد که خانم اینی که همراهمه فامیل شوهرمه، تورو خدا جلوش ضایع نکن. نا گفته نماند که در تمام طول مکالمه خانمه و عروس غربتی اینا من داشتم هرهر می خندیدم.

خلاصه باعث شد قضیه مامان، مامان، سیببببببببب برادرمو برای خانمه تعریف کنم و بگم این بنده خدا از اولش اینجوری بوده و متاسفانه نتونستند، خمیرشو عوض کنند. برای همین برای ما عجیب نیست این رفتارش.

آخرش اینکه سه مدل غذا از اونجا خریدیم و رفتیم خونه پدرم و به مادرم برخورد که چرا غذای خونگی از بیرون خریدید و از ترسش مجبور شدیم همه غذاهارو بخوریم.

این قسمت یکش بود. یه سوتی جدید هم تازگی ها داده که بعدا" می گم.