چهارشنبه سوری غربتی

والا راستش دروغ چرا آخر سالی یه اتفاقی افتاد که خیلی حال منو گرفت. یعنی خودش نیوفتاد من خودم به زور افتاندمش!

اولا بنفشه عزیز شوخی می کرد که چرا اسمتو گذاشتی غربتی؟ هی من به دهنم میاد لعنتی. خوب من خودمو می شناختم برای همین این اسمو برای خودم انتخاب کردم.

یکی ار رفتارهای غربتی وار من عدم توجه به بقیه وقتایی که کار دارم، هستش. یعنی یک دفعه تبدیل می شوم به مرکز کاینات و همه چیز حول من می چرخه. نمی دونم سریال big bang theory را دیدید یا نه یه چیزی توی مایه های محل نشستن sheldon و sheldon's spot !!!!

 

داشتم می گفتم سه شنبه آخر سال من داشتم از شرکت آقای ادب اجتماعی توی شریعتی می رفتم جایی، خیلی زود زدم بیرون که برسم به کارم. ساعت 5 بود به گمانم. خواستم سوار تاکسی بشم دیدم شریعنی به سمت پایین کلا" بسته ست یعنی یه پارکینگ کلی بود. قبلا" این مسیرو پیاده رفته بودم و می دونستم اگر سلانه سلانه برم 20 دقیقه طول می کشه. ازونجاییکه غربتی هستم و خیلی برام مهم نیست که بقیه چی فکر کنند یا بهم بخندند یا متلکی بشنوم یا هر چی دیگه کیفمو انداختم گل گردنم و شروع کردم مثل اسب دویدن. خوب جوونیا اینقدر خنگ بودم که خلاف گندهم دو سری ورزش کردن بود و یه جورایی این مدل دویدن برام غریب نیست. یه ذره برای اهالی محل عجیب بود که خوب خیلی اهمیت نداشت. هوا هم خوب بود ملت هم می دیدند یه اسبی داره میاد پایین راه باز می کردند.

یک استراحت این وسط داشته باشید. دیدید هر خانواده ای یک سری نصیحت های کاربردی داره که با بقیه خانواده ها فرق داره. یکی از این نصیحتهای خونه ما که پدرم می گفت این بود که توی خیابون چه پیاده هستید چه سواره حواستون به بقیه باشه. فکر کنید همه مستند، به امید کسی نباشید، فاصلتونو حفظ کنید اگر پیاده هستید به ماشین راه بدید بذارید توی چراغ قرمز از روی خط عابر از جلوتون رد بشه نگید حق تقدم با منه اگر بزنه اون مقصره. اگر پاتون بشکنه دیگه تویی که درگیر می شی حالا هرکی مقصر باشه، دیگه اون پا، پا نمی شه، هزاری هم بقیه مقصر باشند یا پول بگیری بابت اشتباه بقیه.

یه خاطره هالیوودی هم بگم. می گن جیمز دین فقید بر اثر یک کل کل مسخره به دیار باقی شتافت و دنیا رو از یک جوون اول آس در دنیای فیلم محروم کرد. داستانش هم این بوده که توی جاده جیمز دین داشته خلاف می رفته و به اندازه یه نصفه ماشین از خط ممتد رد شده بوده و در لاین مقابل حرکت می کرده. از روبرو ماشین میومده و دوست جیمز دین بهش می گه بکش کنار و بذار طرف بره، جیمز دین هم می گفته نه طرف منو می بینه و می ره کنار، این مکالمه چندین بار تکرار می شه و حتما" توی ماشین روبرویی هم همین مساله بوده یا راننده روبرویی هم فکر می کرده که مسیر مال منه و طرف بلاخره می کشه کنار. هیچی دیگه اینقدر دو طرف پافشاری می کنند تا اینکه می کوبند به همدیگه و هیچ کس کوتاه نمیاد و هم جیمز دین به دیدار باری تعالی نایل می شه هم راننده ماشین روبرویی.

خلاصه من داشتم می رفتم پایین و از دور دیدم که یک پسر 16-17 ساله ای هم به حالت دو همون مسیر منو داره میاد بالا. عین جیمز دین فکر کردم منو می بینه و می کشه کنار و اون هم حتما" توی کلش همینجوری فکر کرد چون اون هم نکشید کنار و ما مثل دو تا گلوله با سرعت زیاد وسط پیاده رو خوردیم به هم. الان فکر می کنم اگر از بیرون به قضیه نگاه می کردیم مثل این بود که ما قرار گذاشته بودیم بکوبیم به هم چون نیم سانت هم خطای محاسباتی نداشتیم و حتی کلمون هم خورد به هم. پسرک از من قد بلندتر بود و دندون بالاش خورد به پیشونی من و با اون ضربی که به هم کوبیدیم دو تایی پرت شدیم عقب. شیرین 10 ثانیه نفهمیدم چی شد، نه می شنیدم نه می دیدم. بعدش دیدم ملت دور ما جمع شدند. دهن پسرک پر خون شده بود و من فکر می کردم چشمم از کاسه در اومده و دستم روی چشمم بود و می ترسیدم دستمو بردارم. هرچی ملت می گفتند دستتو بردار من رضایت نمی دادم. شیشه عینکم شکسته بود و از گوشام آویزون شده بود. یک مبل فروشی نزدیکای سینما صحرا هست ما رو بردند اون تو ببینند چه مرگمون شده. من طوریم نشده بود ولی پسرک دندونش شکسته بود و به گریه افتاده بود. من بهش حق می دم دندون خیلی مهمه اونم توی اون سن و سال. بعد از 2 ساعت ما اینقدر حالمون جا اومد که بتونیم بریم خونه. کلا" قرار بعدی من که از بین رفت ولی سر درد وحشتناک و احساسی که توی پلک بالاییم داشتم نمی ذاشت برم خونه. حال پسرک هم بیشتر حالمو خراب می کرد. دردشم این بود که تا 20 روز دیگه دندون پزشکی نیست من چه غلطی بکنم، خدا این دل رحمی رو از غربتی نگیره. زنگ زدم به دخترعمو که خواهرشوهرش دندون پزشکه و طرفو پسر همکارم معرفی کردم و اون بنده خدا هم قول داد تا عید دندون بچه رو درست کنه (البته عملیات نیم ساعتی طول کشیدا)

حالا موضوع خودم بود. شب چهارشنبه سوری اونجوری می رفتم خونه خودمون بابام سکته می کرد. طبق معمول اینجور موقع ها زنگ زدم به عروس غربتی این. گفتم چی شده و گفتم اوضاع رو آماده کن من اول میام خونه شما یه ذره راست و ریس بشم بعد می ریم خونه خودمون.

اولش که توی مبل فروشی بودم احساس می کردم که پلکم داره سنگین می شه و آقای مبل فروش برام یخ آورد که بذارم روی چشمم ولی فکر نمی کردم این شکلی بشم. تا برسم خونه عروس غربتی اینا ملت با تعجب نگاهم کردند و خودم هم با دستم احساس می کردم که پلکم به شدت ورم کرده. وقتی رسیدم خونه عروس غربتی اینا دیگه کامل چشمم بسته شد. وقتی درو برام باز کرد از ترس جیغ زد بنده خدا. یه فامیل شوهر ترسناک با چشم بنفش و گنده پشت در باشه آدم خوب کپ می کنه. بازم یخ گذاشتم روی چشم و صورتم ولی به نظرم دیر بود. بدی قضیه این بود که همسایه عروس غربتی اینا به نام پری خانم هم همسایه خوبیه هم دیوارها نازکه و همه سر وصدای خونه عروس غربتی اینا رو می شنوه. صدای جیغ حساسش می کنه. من و عروس غربتی اینا نشستیم که یه ذره بهم توجه بشه و حالم بهتر بشه تا تصمیم بگیریم بریم دکتر یا خونه بابام که با اولین سوال عروس که چی شده، اشک دم مشک من جاری شد. بیشتر از درد سرم از درد حماقت داشتم می مردم. کاری که کرده بودم ته حماقت بود، می خواستم خفه بشم از ناراحتی. درد داشتم، احمق بازی درآورده بودم، به کارم نرسیده بودم، عینکم قبل از تعطیلات شکسته بود، قیافه ام قبل از عید عین گودزیلا شده بود ولی لامصب درد حماقتش هنوز هم همراهمه. عروس غربتی اینا که کلا" فکر می کنه غربتی دل نداره و گریه بلد نیست منو که اینجوری دید بدتر شروع کرد به گریه کردن، شاید فکر می کرده ببین چقدر دردناکه که این اژدرمارنگ گریه می کنه. دو تایی یه مصیبتی خوندیم و گریه کردیم که دیدیم یکی زنگ می زنه، عروس رفت دید پری خانمه. پری خانم از صدای گریه زاری فکر کرده بود دم عیدی کسی مرده و اومده بود همدردی. قیافه منو که دید زهره ترک شد. از وسط پیشونیم بنفش شده بود تا بالای پلکم.

خلاصه برادر غربتی هم اومد و تصمیم گرفتیم بریم دکتر، رفتیم دکتر و عکس و اینور و اونور و اگر شما فکر می کنید در تمام این مدت اشک من بند اومد اشتباه می کنید. قشنگ قد 10 سال گریه کردم. اوضاع جوری شد که دکتر برادر و عروس غربتی اینا رو فرستاد بیرون که از خودم بپرسه نکنه توی خونه کسی منو زده و من نمی تونم جلوی بقیه بگم، برای همین همینجور یه کله گریه می کنم. شیرم هم می کرد که زنگ می زنیم پلیس میاد و از این حرفا.

دیگه نصفه شب بود که رسیدیم خونه و با مقدمه چینی عروس غربتی اینا و اینکه من پشت در نشستم تا اوضاعو آماده کنند رفتم تو و فکر کنید به بابایی که نصیحت اصلیش اونی که بالا نوشتم بوده چی گفتم در مورد چشم و چالم.

همین دیگه ما شب عیدو با عینک آفتابی برای جلوگیری از تشویش اذهان عمومی و ایجاد رعب و وحشت گذروندیم.

خوبیش این بود که بجز کبودی و یک عینک شکسته مشکل دیگه ای ندارم. الان هم داره کم کم زرد می شه سر وصورتم و اینقدر مایعات خوردم که فکر کنم تمام سال در دستشویی باشم.

سال 92 خیلی قشنگ بود، آخرشم از دماغم دراومد. بدترین حسی که تا به حال داشتم این بود که احمق باشم که دیدم هستم. برنامه سال آینده اینه که احمق نباشم. جماعت یاری کنید که اینجوری نباشه.