رادیو غربتی

پی نوشت اضافه شد.

یادتونه یه بار نوشته بودم شبکه چهارو نگاه کردم، عصبانی شدم.

برعکس تلویزیون، من خیلی آدم رادیویی هستم. از سیمای خودمون که کلا" باهاش مشکل دارم،بگذریم، باقی جاها رو هم نگاه نمی کنم حتی خونه همسایه که می ریم!

فیلم هم اگر خودم ببینم، شاید 2-3 روز طول بکشه که نگاه کنم به خاطر اینکه نمی تونم کامل حواسمو بدم به صفحه تلویزیون و همش چشمام اینور اونور می گرده. چه چیزی هست در مورد چهار رنگ شخصیتی که در محیط کار آموزش می دهند. من بعد از اون فهمیدم که قرمز رنگ هستم. اینجور آدما نمی تونند روی یه چیز تمرکز کنند باید یک کار زمینه ای داشته باشند تا بتونند روی کار اصلی تمرکز کنند. مثلا" اگر سخنرانی گوش بدهند هیچی نمی فهمند ولی اگر یه کاغذ قلم داشته باشند که نقاشی کنند یا خط خطی کنند یا بافتنی ببافند یا تسبیح بگردونند، همه سخنرانی رو متوجه می شوند. ببینید چقدر سخت بوده آدم توی سی سالگی بفهمه چه جوریه و چرا توی محیط کار یا تحصیل درگیر بوده. چون بقیه نمی فهمیدند که اگر چیزی نکشم نمی فهمم چی می گند ولی اونا برداشتشون این بوده که من به حرفشون گوش نمی دم و دارم بازی می کنم. خیلی سخت بود، خیلی(گریه نکنید!)

خلاصه من بیشتر به فیلمهایی جذب می شم که حرف توشون زیاده و مجبور نیستم نگاهشون کنم و می شه گوششون داد.

بقیه شو برید، صفحه بعد:

 

یکی دوسالی هست یه شبکه رادیویی درست شده به اسم رادیو نمایش. یکی از کارهاشون اینه که فیلمهایی که خیلی حرکت توشون نیست رو به صورت رادیو فیلم در میارن. در نهایت یه بابایی جاهایی که بازیگر فیلم حرکت خاصی می کنه تعریف می کنه که چی کار کرد و یا محیط رو توضیح می ده که شنونده ها متوجه بشن. یعنی این شبکه، شبکه ایده آل من شده و من همه رادیو فیلمهاشو البته بجز اونایی که مناسبی هستند و می رن توی اعصابم. گوش می کنم.

داستان اینکه من چه جوری جذب این شبکه شدم رو براتون بگم. با توجه به رادیو دوستی من، یه بار توی بارون شدید، توی جاده توی ترافیک گیر کرده بودم و هی بین شبکه ها می گشتم که یه دفعه رسیدم به رادیو نمایش، قبلنا آنونسشو گوش کرده بودم که به صورت اعصاب خوردکنی یه سری جمله رو تکرار می کردند و مربوط به دوره تست پخش. برنامه در مورد چی بود، حدس بزنید؟ اولش فکر کردم رادیو فر د ا رو گرفتم و برام عجیب بود که چقدر صافه. بحثشون در مورد سریال حریم سلطان بود!!! کارشناس بازیگری میومد در مورد بازیگرا حرف می زد، مردم زنگ می زدند در مورد قسمتهای مختلف و ظرایف کارگردانی حرف می زدند. کارشناس تاریخ زنگ می زد مشاوره تاریخی داد. من اونجا یاد گرفتم که اون خانمه که همه رو تار و مار کرده بود اتفاقا" خیلی هم زن فعالی بوده و صنایعی که زنان درش کار کنند رو توی دولت عثمانی فعال کرده و حتی از کار دست خودش به شاه های دور و بر عثمانی چشم روشنی می فرستاده و چند تا از هنرهای دستیش هم که برای شاه طهماسب ایران فرستاده هم توی موزه نمی دونم چی ایران هست. شاه طهماسب هم دو تا از پسرهای این خانم رو وقتی به دربار ایران فرار کرده بودند، به درخواست آقای شوهرش، سر می بره و می فرسته عثمانی. یعنی یه چیزی بودا! اصلا" انگار نه انگار رادیو ایران بود. خیلی جالب و بدون بند و بست های معمول داشتند کارشناسی می کردند.

قبلنا هم رادیو گفتگو گوش می دادم خیلی معتادوار، همیشه online توی گوشم بود ولی بعد از 88 خیلی برنامه ها افت کرد. یادمه بازم یه بار توی جاده بودیم و جز روزایی بود که مربوط به گروه رجوی بود. نمی دونم سالگرد تاسیسش بود، مرگ خیابانی بود، کودتا بود، اسفند بود، دقیق یادم نیست. بلاخره برنامه مناسبتی بود. هی این افرادی که آورده بودند بحث می کردند و مانیفست گروه رو می گفتند و دفاع و مخالفت می کردند که یه دفعه یکی یه چیزی گفت که از نظر من که موردی نبود. 5 دقیقه بعدش یه بابایی زنگ زد که کاریه الان، برنامه شد گرو گشی، یعنی ما توی ماشین از خنده ترکیده بودیم. این اسم یه بابایی که الان کاریه ای رو می گفت که جز این گروه بوده و تا کی عضو بوده و درجه اش چی بوده و چه کارا کرده، اون یکی، یکی دیگه رو، رو می کرد. یعنی شده بود عین دعواهای فیلم فارسی قدیمی.

یه برنامه ای شبا رادیو فرهنگ داره ساعت 10، یه آقایی داستان می خونه. من که خیلی دوست دارم. داستانهای کوتاه می خونه، چیزایی که در حالت عادی من حاضر نیستم براشون پول بدم ولی وقتی طرف داستانو می خونه برام جذاب می شه. مثلا" من هیچ وقت داستان کوتاه هندی نخریدم ولی چند تا داستان که گوش دادم برام جالب شد. آهان حرفم یادم نره. توی سیما اون موقع ها که نگاه می کردم. نهایت رابطه خانمها و آقایون نگاه کردن به افق بود. پریروز، رادیو فرهنگ یه داستان کوتاه لهستانی خوند، آخرش آقای نویسنده، خانم داستانو بغل کرد و ماچش کرد و بهش قول داد که کمکش کنه. البته فعلهایی که استفاده شده بود خیلی ادبی بود. یعنی رادیو خیلی جلوتر از تلویزیونه. هر چی خط قرمزها توی تلویزیون سخت تر می شه و مردمو فراری می ده، رادیو واقعی تره .

اینم اضافه کنم: رادیو اقتصاد هم صبحا از 7 تا 8 برنامه خوبی داره. یه کارشناس داره که اسمشو طبق معمول نمی دونم. تخصصش توی نفت و مسکنه. من که خیلی حسودیم می شه به سواد، تمرکز و سرعت محاسبه اش. کاملا" پشت رادیو متوجه می شیم که طرفهای مصاحبه که مثلا" نماینده مجلس یا رییس صنف فلان هستند، برزخ می شوند وقتی باید با این بابا فک بزنند. اکثرا" هم خودش توی استودیو نیست و تلفنی جواب مهمون برنامه رو می ده. یعنی یه تسلطی به مباحث قانونی ایران و دنیا داره و تموم مصوبه ها یا آیین نامه ها رو با تاثیراتشون چه مالی چه اجتماعی چه ... میاره جلوی چشم مهمون برنامه که می شه، قیافه مستاصل مهمونو تصور کرد. تنها کسی که می شنیدم خیلی تکنیکی و در همون سطح باهاش صحبت کرد بیژن نامدار زنگنه بود. می شد فهمید که هر دو طرف از کل کل کردن با هم کیف می کنند و از اینکه رقیب قدره لذت می برند.

پی نوشت : با تشکر از دکتر تکتم که یه لینک در مورد رنگها پیدا کردند. به نظرم همین خوبه. چون کلاسی که ما به زور فرستاده شدیم سه روز بود از طرز لباس پوشیدن و میز کار و اینجور چیزا بود تا سریالی که هر رنگ نگاه می کنه و آهنگی که گوش می کنه و روش تعامل با هر رنگ و توجه به به هر رنگ برای استخدام در هر رده سازمانی و شغلی. از اونجایی که من قرمز پر رنگی هستم و معلم می گفت از لحظه اول حضورت توی کلاس داد می زنی که من قرمزم و معلمو مشغول می کنی، خیلی خصوصیات کاری بقیه رنگها یادم نیست و فقط خودمو یادمه و داستانهایی که پیش اومد که اونم توی یه پست می نویسم که هم از خودم تعریف کرده باشم و هم سرگرم بشیم.