پست فنی_خاطره از کاری که به هیچ رسید

به به، خواننده های عزیز.

راستش از اینجا چندتا مشتری جدی برای خونه ها یا محصولات میانه پیدا کردیم و چند نفری هم محصولشونو بهمون معرفی کردند. برای همین یه ذره خجالت می کشم خنده دار بنویسم. امروز می خواستم اسم وبلاگو برای فردی بگم، آخرش روم نشد و مجبور شدم براشون sms کنم!!!!!!!!!!!!

گرچه هدف اصلیم از وبلاگ همین بود که بطور غیر رسمی و خاله خانباجی گونه، این صنعتو معرفی کنم و ترس رو از مشتری بگیرم. حداقل 10 نفر بدونند منظور از خونه پیش ساخته، خونه حلبی نیست و کسی نمی تونه خونشونو وقتی نیستند بدزده یا اینکه بارون که میاد، خونه رو آب نمی بره! ولی خوب وقتی می خوام در جواب پیغام کسی، توی email رسمی بنویسم، خندم می گیره!!!!!!!!!!!!!(خدایا همه مریضارو شفا بده- از اول باید فکر اینجاشو می کردم)

 

توی این دو هفته ما دو تا از ویلا ( خانه ) های پیش ساخته ای  که فروخته بودیم بردیم که اگر یادتون باشه گفتم به دلیل بی نظمی مالی خریدارها، مجبور شدیم تقریبا" ناقص ببریمشون. حالا داستاناشو می گم بعدا".

یکی از ویلا ( خانه ) های پیش ساخته  رو بردیم نشتارود بعد از قلعه سر. همونجا هم با کلی افراد مختلف آشنا شدیم از مشتری بالقوه بگیرید تا حاج خانمهایی که کارشناس حمل و نقل و سازه بودند و تشخیص می دادند فولاد گالوانیزه یا پروفیل آهن زینک شده در شمال جواب نمی ده!!!! حتما" کشتی هم که روی آبه با بلوک ساخته شده!(بگذریم)

وقتی ویلا ( خانه ) پیش ساخته رو می بردیم، کم کم رسیدیم به جایی که دو سال پیش برای یه مجتمع تفریحی توی نوشهر کار کرده بودیم به نام "دلستان". طرح مال ما بود و اجرا رو هم البته فقط در قسمتهای چوبی ما می خواستیم انجام بدیم.

من قبل از اینکه وارد اینکار بشم فکر می کردم بازار پیمانکاری یا خدماتی ایران خیلی پاکیزه تر از این حرفا باشه ولی دیدم خیلی اوضاعش خرابه و مردم خیلی تلاش می کنند که زرنگ باشند، البته این مدل زرنگی رو من بهش می گم کلاهبرداری ولی خوب ندیدم اینجوری صداش کنند و همون زرنگی رو بهش می گن!

خلاصه طرح دلستان به پلاژ بود با کافه قنادی، رستوران دریایی، رستوران ملل، فست فود، مانژ اسب سواری و همه اینا رو حساب کنید می خواستند با چوب یا متریالی که حس چوب می ده بسازند. حتی در مورد نوع شنهایی که باید در ساحلش بریزند هم تحقیق کرده بودم و شبکه گازی که در روزهای سرد، شعله رو زیر پای مشتریها توی رستوران در آلاچیق ها می رسوند و نحوه کار، امنیت، تمیزی و خیلی چیزهای دیگه بیشتر از 4 ماه کار کرده بودم تا سرمایه گذارها بتونند یه چیز خاص داشته باشند. جوری بود که رستورانها در فضای باز و در سرما هم می تونستند سرویس بدهند و در عین حال مشتری گرم بود و غذاش هم سرد نمی شد و از همه بالاتر مصرف گاز با اون سیستمی که پیدا کرده بودم خیلی بهینه بود.

چوبهای اسکله و مابقی مواد چوبی از روسیه با نظارت کامل وارد ایران شد که کلی از ما وقت و انرژی گرفت. باید بگم که پول مواد و مصالح رو سرمایه گذار داد ولی بازرسی، ارزیابی و کلیه دردسرهاش به عهده ما بود و ما هم چون اولش گفته بودیم از مواد و مصالح سودی دریافت نمی کنیم و از اجرا منفعت می کنیم، عین چی دنبال مواد با بهترین کیفیت بودیم چون خودمون می خواستیم ازش استفاده کنیم و نمی خواستیم بعدا" توی دردسر مصالح بی کیفیت بیفتیم. چوبهایی وارد شد که در طبیعت خشک شده بودند و نجارها می دونند که چیزی که اینجوری باشه چه کیفیتی داره و از چوب خشک کن رفته خیلی بهتره.

دو ماه کار اداری و عملیاتی مفت انجام دادیم و برای دست گرمی کافه قنادی ساخته شد که پایین عکساشو می ذارم. خوب در مقابل کل پروژه، کافه قنادی چیزی نبود و وقت تلف کردن بود برای ما. کم کم سرمایه گذار، ما رو دست به سر کرد و دیدیم که جواب سربالا می ده به ما یا ما رو تهدید می کنه البته محترمانه. ما هم کاسه کوزه مونو جمع کردیم اومدیم تهران و دیدیم که یه ولوله ای توی یه سری از نجارهای یه منطقه تهران افتاده و شروع کردند زنگ زدن به ما و دنبال یه سری متریال های خاصی بودند که برای ساخت و ساز چوبی، ما به طور اختصاصی داریم و حتی برچسبشو می کنیم تا کسی ندونه چیه(چیه خبیث ندید توی عمرتون؟؟) فهمیدیم که سرمایه گذار بعد از اینکه مطمئن شده، مصالح عالی خریده برای کارش، فکر کرده چرا نجار 100 تومنی بذارم سر کار، می دم نجار 5 تومنی کارو جمع کنه.

خوب سرمایه گذار، زرنگ بود و می خواست از سرمایه اش حفاظت کنه. البته بگم که آدم نون به نرخ روزخوری نبود و یه کارخونه پتروشیمی توی جاده قم داشت. حداقل چند نفر از قبلش نون می خوردند و از سکه و ارزبازی عمده به اینجا نرسیده بود ولی زرنگگگگگگگگگگگگگگگ بود زرنگگگگگگگگگگگگگگگگگگ.

هیچی، بعد از دو سال ما عین غربتی ها رفتیم سراغ دلستان، جگرم کباب شد، کافه قنادی دقیقا" مثل روزی بود که این عکسارو گرفته بودیم ازش حتی چیدمان میزها هم تغییر نکرده بود فقط کثیف شده بود و گرد و خاک همه جاشو گرفته بود.

چوبهای به اون خوبی که با بدبختی خریده بودیم اینور اونور نصفه نیمه بریده شده بودند و یه چیزهای عجیب غریب عین کرسی ننه بزرگ اسد اینور اونور نصب شده بود، دریغ از یه ذره شباهت به طرحی که داده بودیم و در نهایت همه چیز راکد شده بود.

یکی از بچه ها می گفت دلم خنک شد. ولی دل من خنک نشد. نه خود خوری، نه کس دهی، گنده کنی به سگ دهی، شده بود.

در خیلی از موارد، در هنگام طراحی، اینقدر کارو پیچیده و پر از ریزه کاری می کنیم که کسی نمی تونه بجز خودمون کارو جمع کنه. متاسفانه سادگی طرحها خریدارها رو به این اشتباه می اندازه که هر کسی می تونه کارو تموم کنه. اشتباه دیگه کارفرماها اینه که کسایی که MDF کار می کنند رو نجار می دونند ولی نجار کسیه که می تونه با چوب طبیعی کار کنه. یه دست درآوردن چوب خیلی مهارت می خواد. معلوم بود کلی چوب حروم شده بود ولی نتونسته بودند مثلا" شاخه 6 متری چوبو یه دست و صاف دربیارند. برای همینه که دستمزد نجارها خیلی بالاست ولی نصاب های MDF یا سری کارها معقول پول می گیرند.

این چوبها از همون ماسیف پانل هایی که توی اینکار هم به عنوان کف پله ازش استفاده کرده بودیم. می تونید رد بتونه همرنگ روشونو هم ببنید.

زیرسازی هم از MDF های گلاس استفاده شده.

اون همه سرمایه به باد رفت. اینجا راه نیوفتاد ما 4 تا عکس پدرمادردار داشته باشیم به غریبه نشون بدیم. پول ما طبق عادت زرنگه خورده شد و هیچی به هیچی.

خانمها، آقایون روضه تموم شد، این دوتا قطره اشکی هم که چکوندید، باعث سبکی دلتون شده، برید فکر نون باشید که گریه غربتی آبه!!!!