خاطره دزدی2

همونطور که غربتی رو می شناسید، هر وقت خاطره کم میاره از خاطرات بقیه می دزده و توی وبلاگ میذاره.

البته اینم بگم که چون بیوتکنولوژیست خاطرات سربازیشو داره تعریف می کنه و منم سربازی نرفتم و از طرف دیگه توی روزهای شروع جنگ 8 ساله ایران-عراق هستیم، گفتم یه خاطره جنگی بدزدم بیارم تعریف کنم.

 

 اولش بگم که من خیلی ایده آلیست نیستم و تا حد زیادی ترسو هم هستم و حاضرم هر کاری انجام بدم که درگیر جنگ دیگه ای نشیم.

کوچیک که بودم خاطره های نزدیک به جنگ داشتم از بمباران های خیلی نزدیک تا پودر شدن ماشینی که 2 ثانیه پیش سوارش بودیم در عرض یک رفتن به یک گلاب به روتون پشت درختها تا ....

کلا" نگاهم منفیه و حاضر نیستم دوباره تکرار بشوند. تاثیرگذارترین عکس برای من در این رابطه مربوط به یه مقاله میشد توی مجله آسمان(باید این هفته مجله مفتی بهم بدن اینقدر تبلیغشو کردم) مال 3-2 سال پیش درباره عملیات مرصاد و ....

به هرکی عکسو نشون دادم بهم گفت بیشتر عکس خنده داره تا تاثیرگذار ولی من هر وقت یاد عکسه میوفتم حالم بد میشه.

توی عکس سه جفت پا از زانو به پایین بود و عکس های اون خانم و آقایی که حمله به ایرانو در اون روزها طراحی کرده بودند. عکسها پخش و پلا بود و اون سه جفت پا با لباس نظامی روی عکسها وایساده بودند. جایی از عکس حال منو بد می کرد که دو جفت از پاها جوراب شیشه ای رنگ پای زنونه پاشون بود و جورابهارو تا زیر زانو و روی شلوار بالا کشیده بودند و کفشهای معمولی یا به قولی سیویل پاشون بود و یک جفت از پاها کفشاهاش لنگه به لنگه بود. یعنی چیزی که عمرا" در حالت عادی برای کسی پیش بیاد. شاید برای شما هم خنده دار باشه ولی هیچ چیزی به اندازه اون عکس حال منو از جنگ بد نکرد. اینکه از ترس جون هرکی به هرکی میشه. طرف فقط برای حفاظت خودش حاضر به انجام هر چیزی میشه و خیلی بالاتر و ... ولش کنید.

خوب بریم سر خاطره، خاطره مال شوهر دخترخاله ام میشه که در آخرهای جنگ درگیر جنگ بوده. ایشون تعریف می کرد که توی مواقعی که درگیری زیاد می شد، شاید تا مدتها غذا به کسی نمی رسید و روزها گرسنه بودی تا اوضاع عادی بشه یا زخمی بشی یا اینکه جاتو عوض کنند تا غذا بهت برسه. برای همین همگی افرادی که اونجا بودند وقتی به غذا می رسیدند تا جایی که توان داشتند غذا می خوردند چون دفه بعدی غذا خوردنشون معلوم نبوده!!!

ایشون می گفت که یه بار در وسط این درگیری ها باید می رفته کمی عقب تر و این باعث شده به آشپزخونه اون محلی که رفته بوده سری هم بزنه. از خوش شانسیش آشپز داشته آبگوشت می پخته و از شانس بالاتر آشپز همشهری و آشنا از آب درمیاد و به این فامیل ما می گه که با دوستاش برن غذا بخورند.

این فامیل دور می گفت ما با کاسه وایساده بودیم دور یه دیگ اندازه یه وانت و طرف دیگو هم میزد و ما همش اصرار می کردیم که بهمون پر و پیمون غذا بده و گوشتش زیاد باشه. آشپز که ملاقه رو می چرخونده و اینا هم با چشم ملاقه رو دنبال می کردند که یه دفه ملاقه به یه چیز گنده گیر می کنه و سربازای گشنه همگی کاسه هاشونو میارن جلو تا گوشت گنده نصیب اونا بشه که وقتی ملاقه رو میارن بالا می بینند یه شلوار کردی از ملاقه آویزونه!

خوب دیگه جنگ بوده و آشپزخونه جنگی، آشپزخونه پدیده شاندیز که نبوده. اهالی آشپزخونه لباسهاشونو توی همون آشپزخونه می شستند و بالای دیگها روی بند خشک می کردند که اتفاقا" یکی از شلوارها افتاده توی آبگوشت و مغزپخت شده. شما اگر فکر می کنید اشتهای سربازان اسلام کورشده بوده، اشتباه می کنید. تازه به آشپز گوشزد کردند که جیبهای شلوارو خوب بگرده نخود لوبیایی یا لیمو عمانی جانمونده باشه، حیف و میل بشه.