گالیور نقشه رو بده به من

تا به حال شده گنج پیدا کنید.

من و برادرم یه بار توی جوونیمون رفتیم دنبال گنج و پیداش کردیم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

ما توی محله ای نسبتا" قدیمی زندگی می کنیم و خوب همسایه ها قدیما با هم عیاق تر از حالا بودند. از سمت حیاط یه همسایه داشتیم که یه خانم و آقای پیری بودند که بچه هاشون ایران نبودند و یه دختری داشتند که خانم دکتر بود و هر چند وقت میومد بهشون سر میزد.

بعد از اینکه این خانم و آقا به رحمت خدا رفتند، خانم دکتر اومدند و در خانه قدیمی پدرمادرشون ساکن شدند و تنها بودند برای همین مادر من شبها می رفت و خونه خانم دکتر می خوابید. من الان اصلا" نمی تونم تصور کنم که خودم یا حتی مادرم برای کسی این کارو انجام بده. راستش اینقدر محترم بود این خانم که هیچ کدوم از ما رومون نشد ازش بپرسیم که آیا بچه یا شوهری داره یا نه؟ کلا" هم ربطی نداشت خودش آدم خوبی بود ماهم خیلی کاری با هم نداشتیم که وارد معقولات بشیم.

یه بار خانم دکتر به مادرم گفته که من یه رازی دارم که باید بهت بگم و تو باید قول بدی به کسی نگی. مادر ساده منم گفته به من نگو چون من از در برم بیرون صاف میرم به شوهر و بچه هام میگم. کلی سر این قضیه خندیده بودند تا اینکه خانم دکتر به مادرم رازشو گفته بود.

رازش این بوده که در دوره جنگ یکی از برادراش که ایران نبوده 20 تا سکه طلای اتریشی که هم عتیقه بوده و هم طلای  24 برای مادرپدرش می فرسته که اگر اتفاقی افتاد بتونند ازش استفاده کنن. پدرمادرش هم این سکه ها رو توی زیر زمین چال می کنند. شاید برای شما معنی نداشته باشه ولی اگر توی دوره جنگ و مخصوصا" سالهای آخر که جنگ شهرها شروع شده بود در محله ما زندگی می کردید دلیل این کارو می فهمیدید. اکثر خونه های ما به دلیل حمله های هوایی که نزدیکمون می شد بدون شیشه پنجره یا در بود و توی هر کوچه چند تا آقا که توی محله مونده بودند مسوول حفاظت از خونه ها بودند. در همه خونه ها تقریبا" باز بود. خودم یادمه که سه ماه شبها با لباس کامل و کفش و پوتین می خوابیدیم که اگر اتفاقی افتاد بتونیم فرار کنیم و قرار و مدارمون طبق آموزشهای پدرم معلوم بود که در صورتی که گم شدیم در چه ساعتهایی کجا وایسیم تا بتونیم همدیگرو پیدا کنیم و از این حرفا. (این ملت سوریه چی می کشند الان!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

داشتم می گفتم، بعد از جنگ دوبار کف زیر زمینو می کنند ولی سکه هارو پیدا نمی کنند!!! حالا بعد از سالها، خانم دکتر هنوز معتقد بود که سکه ها توی زیرزمینه و کسی اونهارو نبرده. مادرم اومد به ما گفت و چون تابستون بود و من وبرادرم بی کار بودیم رفتیم به اکتشاف گنج. خوب حق داشته خانم دکتر، اولا" به کسی اعتماد نداشته بگه همچین چیزی توی خونه هست دوما" اگر هم کارگر می گرفته چه جوری می تونسته بهشون بگه دنبال چی هست؟

قرعه به نام ما خورد. کلی کندیم. تمام موزاییک هارو در آوردیم و خاک رو الک کردیم، هیچی به هیچی. از خستگی داشتیم می مردیم. دیگه به این عقیده رسیده بودیم که توی کندو کاوهای قبلی اشتباهی سکه هارو لای خاک خل ریختند بیرون که یه دفه توی یه بیل زدن یه تیکه پلاستیک کوچولو اندازه یک ظرف قرص جوشان افتاد رو تپه خاکی که درست کرده بودیم.

نمی تونید تصور کنید چقدر خوشحال شدیم. انگار مال خودمون بود، اینقدر توی زیر زمین جیغ و داد کردیم و دور افتخار زدیم که خانم دکتر اومد پایین. صدای ما دوتا که گرفته بود. داشتیم اثرات اکتشافمونو توضیح می دادیم که خانم دکتر گفت میگم بیان زیرزمینو درست کنند دیگه دست به چیزی نزنید. یعنی ما اینقدر ساده و خنگ بودیم که همش فکر می کردیم بعد از این اکتشاف حالا باید چاله چوله های زیر زمینو پر کنیم.

برگشتیم خونه و بعد از حموم و این حرفا دیدیم خانم دکتر برامون کادو فرستاده. حدس بزنید چی بود؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

برای هر کدوممون یکی از اون سکه هارو داده بود، وای نمی دونید چقدر مزه داد.

من هنوز سکمو دارم ولی برای سکه برادرم یه اتفاقی افتاد که بعدا" میگم.