خاطرات چند خطی8-خاطره مدرسه

نمی دونم زمان شما هم اینجوری بود یا نه؟

زمان ما فقط مادرم درگیر مدرسه رفتن ما بود و همه کارهای مربوط به ثبت نام و شهریه دادن یا ندادن یا مدرسه عوض کردن یا جلسه اولیا و مربیانو می رفت و پدرم کمتر (درستش اصلا") خودشو درگیر این موضوع نمی کرد.

من فقط دو بار پدرمو در محیط مدرسه دیدم یا اظهار نظرشو در مورد درسم شنیدم. آخریش وقتی بود که دانشگاه قبول شدم و وایسادم تا نمازش تموم بشه بهش بگم کجا قبول شدم. وقتی بهش گفتم با بداخلاقی گفت راهش دوره، چه جوری می خوای هر روز این راه و بکوبی بری و بیای؟ نمی شد یک کمی به خودت فشار بیاری مثل برادرت نزدیک خونه دانشگاه قبول شی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!

خونه ما غرب تهرانه، دانشگاه من شرق تهران بود، دانشگاه برادرم 10 دقیقه تا خونه فاصله داشت و اکثرا" هم تعریف می کرد حوصله نداشه بره دانشگاه، خونه می خوابیده یا اینکه می رفته دانشگاه پشت سلف فوتبال بازی می کرده و کلاس نمی رفته!

خوبه ما دوتا دانشگاه پولی نمی رفتیم وگرنه همون وقت مارو می ذاشت پشت در!!!!!!!!!!!

 خوب می گفتم با تعریفایی که از مادرم کردم مادرم اکثرا" برای شنیدن شکایت از من آماده بود و اهالی مدرسه به روحیه مادرم واقف بودند و به اون مدل آدم عادت کرده بودند.

یه بار کلاس دوم راهنمایی بودم که منو وسط درس، دفتر مدرسه خواستند وقتی که رفتم دیدم ناظم مدرسه با چشمای گشاد داره بهم نگاه میکنه، زهره ترک شدم وقتی دیدمش، با یه لحنی بهم گفت بابام اومده مدرسه و توی اتاق کنار دفتر منتظره.  قبض روح شدم وقتی بابامو توی لباس فرم دیدم دیگه مطمئن شدم مادرم مرده و اومده بهم بگه منو ببره مراسم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

بابام بهم گفت اه این مدرسه ات چقدر جای پرتیه، 2 ساعت دارم می گردم تا پیدات کردم. برو کلیدتو بیار موندم پشت در، می خوام برم خونه!

خوب کاری که خواست کردم. هنوز هم نمی دونم چرا قیافه ناظممون اونجوری شده بود. شاید تعجب کرده بود از ترکیب زن و شوهری پدرمادر من. شاید از تحکم بابام ترسیده بود. شاید مثل دکتر تکتم تعجب کرده بود که این پدر مقرراتی و خشک چه جوری همچین بچه ای داره!