تنبیه کودکان آری یا نه یا بچه جان حرف مادرت بشنو

امروز وبلاگ دوستی رو می خوندم که در مورد بچه هاشون هستش و تفاوت رفتاریشون، شیرین کاریهاشون و .... من یک کاره اون وسط پرسیدم با هم کتک کاری می کنند یا نه؟

من نمی دونم تنبیه بچه ها باید در چه حدی باشه یا اصلا" نباید بچه هارو تنبیه بدنی کرد یا نه ولی یک خاطره دارم از تنبیه بدنی خودم که هنوز هم خیلی واضح یادمه!!!

خوب زمان بچگی ما اینقدر امکانات نبود، تازه انقلاب شده بود، جنگ بود، آدمای عجیب غریب سرکار بودن که حتی سرگرمی رو برای بچه ها، خوب نمی دونستند. بنابراین ما در طی روز شاید 2 ساعت هم برنامه کودک نبود تماشا کنیم اون هم با کارتون های دپرس کننده ای مثل هاچ یا نل یا ....

بیشتر پدر مادرها برای سرگرمی بچه هاشون در اون دوره زمونه، حیوانات خونگی نگه می داشتند. ما هم به دلیل حیاط خوبی که داشتیم یک روز بلند شدیم و دیدیم یه اردک از آسمون افتاده توی حیاط!!! و ما باید ازش نگهداری کنیم تا بزرگ بشه و به پدر و مادرش بپیونده(خدا وکیلی مادر من چه حسی داشته وقتی این سناریو رو برای من و برادرم ساخته، آخه چرا ما رو اینقدر اسکل می کرده، آخه چرا؟؟؟؟)

خلاصه عضو جدید خیلی کوچک بود و ما ازش نگهداری می کردیم و من بلاخره از کوچکترین عضو خانواده بودن خارج شدم. راستش چیزی که یادم میاد این بود : ما به این جوجه اردکمون خیلی می رسیدیم. مثلا" من و برادرم کلی مراقب بودیم که برنامه شنای روزانه اردکمون برقرار باشه تا یه وقت شنا یادش نره ( آخه چرا ما اینقدر اسکل بودیم!!!). حالا این جوجه هی بزرگ می شد و ما این در و اون در دنبال ظرفی بودیم که اردکمون بتونه توش شنا کنه. اول توی لگن سبزی شستن، بعد توی لگن حموم، بعد توی لگنی که از همسایه قرض کردیم و در آخر در دیگی که مادربزرگم توی تابستون توش رب می پخت! حالا شما تصور کن گشتن، پیدا کردن، حمل و نقل و شستن هر کدام از این ظرفا چقدر وقت ما دوتا بیکارو می گرفت.

اینا چیزای خوب قضیه بود ولی روح خبیث منو به مرور معلوم کرد و اون این بود که من اردکمونو میزدم. یعنی دمپایی سمتش پرت می کردم، بغلش که می گرفتم یه دفه فشارش می دادم (دقیقا" مثل داونه توی پاورچین که رئیسو فشار می داد، می گفت مینوس!). جانور بی پناه اولش یه مدت گیج بود که مهربونیتو قبول کنم یا خباثتتو تا اینکه یه روز تصمیمشو گرفت و دیگه هر وقت منو می دید از 3 کیلومتری فرار می کرد.

اولا مادرم نصیحتم می کرد بعد از مدتی دید درست نشدم و به پدرم گفت. پدرهای ما واسه خودشون ابهتی داشتند و جمله به بابات می گم از صدتا تهدید بدتر بود حالا تصور کنید، تهدید عملی شد!!!!!!!!!!!

قشنگ یادمه، تابستون بود، داشت غروب می شد و صدای اذان میامد، پدرم منو صدا کرد توی حیاط درست بالای دیگ مادربزرگم و استخر شنای اردکمون، بهم گفت کف دستهامو بیارم بالا و ایشون هم با شلنگ زد کف هر دوتا دستام بعدشم گفت دیدی چه مزه ای داره؟ همون مزه ای رو داره که این جونورو فشار می دی!!!

بماند که من چه زنجه موره ای راه انداختم و پدر بنده خدام چه عذاب وجدانی گرفت و مادرم دعوام کرد که تو چقدر خنگی آخه بابات گفت دستتو بیار بالا تو چرا بردی؟ اون که با شلنگ به جای دیگه ای نمی زد (این زنا از اولش موجودات عجیبی بودند!)ولی من با این حرکت به صراط راست هدایت شدم و فهمیدم نباید حیوانات را در حضور دیگران اذیت کرد بلکه باید دور از چشم دیگران اذیت کرد!

چند روز پیش سر سفره یاد این قضیه افتادیم و شروع کردیم به تعریف کردن که پدرم به کل قضیه رو منکر شد و گفت من هیچ وقت تورو نزدم و جالب اینه که مادرم هم به طرفداری دراومد که راست میگه. در نهایت به این نتیجه رسیدیم که خدابیامرز یکی از همسایه هامون بوده که منو با شلنگ زده و تنها اهمال کاری پدر و مادرم این بوده که حواسشون نبوده بچشونو همسایه داره تنبیه می کنه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

آهان سرنوشت اردکمونو بگم : یادتونه قدیما محله های حلبی آباد توی تهران بود و کرباسچی حتی با تلفات و کشته دادن سفت وایساد و اونهارو جمع کرد. یکی از این حلبی آبادها نزدیک محله ما بود. وقتی اردک ما اینقدر بزرگ شد که اندازه یک کاشی می.ر.ی.د (واقعا" واحد سنجش دیگری برای نشان دادن ابعاد اردکمون ندارم). مادرم گفت که یه خانواده از این حلبی آباد می خواد شب بره شمال، برای همین اردک رو بدیم بهشون که با خودشون ببرن و رها کنند. من و برادرم دو اسکل همیشگی اردکو با سلام وصلوات فرستادیم شمال . فکر کنم همان شب در مراسمی روحانی در دیگ پلوی اون خانواده رها سازی شد!