رسوایی محلی

می گویند پدرمادرها باید خیلی مراقب رفتارهای محبت آمیزشون به یکدیگر در حضور بچه هاشون باشند. همه ماها کم و بیش صحنه های عاطفی و یک مقدار بیشتر از عاطفی از پدرمادرهامون دیدیم و خاطراتی در این زمینه داریم.

در این مبحث پدرمادر غربتی جز کلاغها محسوب می شوند. من به شخصه هیچ وقت خواسته یا ناخواسته نتونستم پدر مادرمو در حین شوخی یا اظهار محبت و یا غیره دستگیر کنم. چه اون موقع ها که هیچی حالیم نبود چه حالا که هنوزم هیچی حالیم نیست.

البته این توضیحات من تا تابستان سال 92 صحت داره. خلاصه میخوام آبروبری کنم از پدرمادرم. البته اگر آبرویی براشون گذاشته باشم با این بچه بزرگ کردنشون.

بازم اولش توضیح بدم که خانه پدری من در محله های قدیمی تهرانه و هنوز با توجه به بافت قدیمیش میشه از در و دیوار بالا رفت و رسید به حیاط یا پشت بام خونه مورد نظر.

داستانم از اونجا شروع میشه که شب رفته بودم خونه بابام سربزنم و معاشرت کنم و من کاسه کوزه مو جمع کردم که برم ردِ کار خودم. با سلام و صلوات خداحافظی کردم با والدین محترم و رفتم بیرون، ساعت حول و حوش ساعت 6 عصر بود. رفتم کارهامو کردم و داشتم می رفتم خونه که به سرم زد بازم برم خانه پدرم و اونجا پلاس بشم. خوب آخه هنوز فسنجون ظهر باقی مونده بود و خربزه هم داشتند. اینجور امکانات در منزل پیدا نمی شه که!

هیچی دیگه دوستان غربتی که شما باشید. من طرفهای ساعت 9 رسیدم دم در خونه پدری، هی زنگ، هی زنگ، هی لگد، هی تلفن خونه، هی موبایل..... هیچ کس جواب نمی داد. نگاه هم می کردم می دیدم در خونه چراغ روشنه و کامل تعطیل نکردند. قبض روح شدم !!!!!!!!!!!

گفتم دزد اومده حاج آقا و عیالو کشته و من باید برم جنازه جمع کنم!!!!!!!!!

خلاصه زنگ همسایه رو زدم و گفتم بذارید من از پشت بام برم توی پشت بام خودمون و طبق روشی که بچه بودم بلد بودم برم توی بالکن و برم توی خونه خودمون. راستش همسایه مربوطه منو زیاد نمی شناخت. منم مجبور شدم زنگ یک همسایه دیگره رو بزنم که منو بشناسه و اون بگه که همسایه جدید اجازه بده من برم توی پشت بومشون. همین مذاکرات باعث شد دو تا همسایه دیگه هم بیایند بیرون و میزگردی دم در تشکیل شود و من دیگه رفتم توی پشت بوم.

از ترس ضربان قلبم به هزار رسیده بود و سالها بود از روش بچگیهام وارد خونه نشده بودم و مهارتمو از دست داده بودم. با هر بدبختی بود رفتم توی بالکن و درو باز کردم که یک دفعه دیدم خانم والده با هوله داره قدم میزنه و حاجی هم توی حمومه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

نخندید، با شمام، نخند! کارد بهم می زدند خون نمیومد. اینقدر داد و بیداد کردم که نگو. بندگان خدا دوتایی مثل اینایی که دوست پسر یا دوست دخترشونو آوردند خونه و مچشون باز شده، ساکت نشسته بودند و من دعواشون می کردم.

همین دیگه بعد از عمری مچ پدرمادرمو گرفته بودم اونم به این وضع!

فکر کردید تموم شد؟ نخیر.

بعد از یک ربع که اوضاع خونه به حالت عادی برگشت، زنگ در خونه اومد، رفتم دم در خونه، دیدم همه همسایه ها پشت درند، جویای احوال!

به اونها چی بگم؟؟؟

کلا درس عبرتی شد که وقتی غربتی زنگ می زنه جواب بدید چون ممکنه تا شش ماه همسایه ها با لبخند جواب سلامتونو بدهند!