این یادداشت مخاطب خاص دارد

این پست از اون پست های منبریه، از اونها که غربتی منطقی می شود. برای همین شاید خیلی ها خوششون نیاد، شرمنده.

خوب یا بد به خاطر کارهایی که داشتم کلاس و workshop و از این جنگولک بازیها زیاد مجبور بودم برم. همکلاسی های ایرانی و غیر ایرانی هم زیاد داشتم و یک تجربکی پیدا کردم از سرکلاس نشستن با مسلمون و کافر . زن و مرد. کلی هم چیز به درد بخور و به درد نخور یاد گرفتم.

دو تا چیزش خیلی به نظرم اومد.

اولیش این بود که یک سری کلاس مدیریت تغییرات رفتیم توی بلاد راقیه. یعنی از هر ملیتی توش بود و گروه به گروه از شرکتهای مختلف دنیا اونجا بودند. چیزی که همه معلمها می گفتند این بود که از هر کلاسی که معمولا" 6-7 تا گروه 5 نفری توش بودند فقط یک گروه می تونه پروژه را تموم کنه و مثلا" کارخونه ای توی کلاس معرفی می شد از سقوط نجات بده. ایرانیها توی دوره دو تا کلاس بودند حدود 60 نفر و باعث تعجب همه معلمها و برگزارکنندگان دوره بودند چون تمام گروه ها تونستند پروژه را تموم کنند!!!!!!!!!!!! معلمها می گفتند امکان نداره تمام گروه های یک کلاس بتونند حد نصاب پروژه رو به دست بیارند.

سریع نرید سراغ هوش و ذکاوت چون من همکارامو می شناختم و می دونستم خیلی از این موهبت برخوردار نیستند. از زاویه دیگه این موضوع خیلی هم ناراحت کننده است یعنی تغییرات در جامعه ما اینقدر سریع و لحظه ایه که همه افراد با هر بهره هوشی مجبورند برای زنده ماندن و حفظ خودش این مهارت رو به دست بیارند!!!!!!!!!!!!!

دومیش آموزشی بود که در زمینه مدیریت بهمون دادند. هر چی پشت میز گفته بودند دری وری بود. یک روز بهمون گفتند لباس ورزشی و آزاد بپوشید و یک لباس یدکی هم بیارید لباسهایی هم بپوشید که توی آب خراب نشه. ما هم آماده رفتیم سر کلاس. ملتو بار مینی بوس کردند و بردند بالای یک کوه کنار رودخونه، مسابقه قایق رانی آب های خروشان. گفتند 6 تا 6تا سوار قایق بشید با یک راهنما که زبونشو نمی فهمیدیم!!!

با همون بی زبونی بهمون فهموند که وقتی می گه "این" باید راست پارو بزنه وقتی می گه "اون" چپ باید پارو بزنه، یک کلمه دیگه یعنی همه با هم با شدت پارو بزنند یک کلمه دیگه یعنی همه بشینند کف قایق تا از گرداب رد بشیم و ...

من تا اون موقع نفهمیدم اصول مدیریت و هماهنگی یعنی چی یا همه برای یک هدف کار کردن یعنی چی. اولش به شوخی و فان برگزار شد ولی اولین چاله آبی که افتادیم و سه تامون افتادند توی آب و قایق از روشون رد شد و حسابی که آب خورند فهمیدیم نه اینجوری نمی شه. دیگه همه گوش به فرمان راهنما بودیم. وقتی فهمیدیم یک سمت ضعیف تره و وقتی پارو می زنیم قایق می چرخه ضعیف و قوی یکنواخت نشستیم دو طرف قایق. بعدش فهمیدیم که وقتی به راهنما اعتماد داریم و می بینیم که درست هدایت می کنه دیگه کسی گیر نمی داد که چرا داریم اینکارو می کنیم اون کارو می کنیم یا به جایی که می رسیدیم که خطرناک بود کسی هول نمی کرد. حتی یکی از عصبانیت اینکه یکی دیگه از بچه شل بازی درمیاورد کوبید توی کلاهش که بجنب الان میوفتیم توی گرداب. کسی که کلاس رو طراحی کرده بود خیلی آدم باسوادی بود. حتی یک جاهایی راهنما قایق رو می برد سمت کنار رودخونه که قشنگ بود تا تفریح هم داشته باشیم تمشک خوردیم و چشمه پیدا کردیم و آب خوردیم، البته به شرطی که فاصله خوبی با بقیه داشته باشیم، چون بعضی گروه ها که دیر اومدند اصلا" به این چیزها نرسیدند.

دیگه آخرش که عمق آب زیاد بود راهنما همه رو ریخت توی آب که بذارید آب شما رو ببره. شدت آب اینقدر زیاد بود که راحت آدمو می برد و لازم نبود دست و پا بزنیم. من از آب می ترسم ولی دیدم دیگه کاری نمی تونم بکنم. حدود 500 متر آخر آب ما رو برد و یاد گرفتم وقتی نمی توم کاری بکنم بذارم آب منو ببره(مخاطب خاص این جمله مال شما بود)

خلاصه آخرش اومدیم از آب بیرون و همونجور خیس خیس غذا خوردیم و اینقدر خسته بودیم که هیچ کس لباس عوض نکرد همون لباس ها توی تنمون خشک شد، همه هم عین بچه ها توی مینی بوس موقع برگشتن خوابیده بودند ولی خیلی خوب بود.

تا به حال من اینقدر خوب خرفهم نشده بودم.