شورش غربتی!2

اولش اینو بگم که من آدمی هستم که همونطور که برای سارای عزیز یا فاطمه عزیز گفتم توی میدون انقلاب روی میز شریکی با ظرف سس شریکی با یک سرباز فلافل می خورم و دنبال کلاس و اینجور چیزها در اونجا نیستم. انتظار دارم فلافلش گرم باشه و سسش مربوط به فلافل باشه و خوشمزه. انتظار هم ندارم میزمو تمیز کنند و خودم باقیماده غذامو میندازم دور!

یا اینکه توی خونه شده که موقع کتلت پختن کتلت افتاده زمین و با یک نگاه به اینور اونور و دیدن اینکه کسی نگاه نمی کنه، دوباره برگردوندم توی ظرف و خوردمش و مریض هم نشدم. به اندازه دونه دونه ریشهای بن لادن هم بدون شستن دستهام غذا خوردم و مریض نشدم، یعنی همچین معده تراکتوری دارم.

بحث بعدیم اینه که وقتی دارم رستورانی می رم که خودشو جز رستورانهای لوکس می دونه و یک سایت که خودشو حرفه ای و متخصص کار می دونه اونو از طریق رپرتاژ آگهی معرفی می کنه، انتظار دیگه ای دارم.

حالا قدم به قدم چیزایی که دیدم و تحلیلمو می نویسم.

من در فرم نظرخواهی رستوران به شدت انتقاد کردم و مشخصات و شماره تماسمو نوشتم که اگر کسی خواست پیگیری کنه بتونه و دلایلمو بگم چون اتفاقی نیوفتاد توی سایتی که رستورانو معرفی کرده بود نوشتم که خبری نشد، بعد گفتم مگر چلاقم خودم می نویسم. مشخصاتم هم هست آدرس هم می دم تا مدیر رستوران بتونه منو پیدا کنه، شاید خواست بهم حق السکوت بده که البته من قبول می کنم و بعدش تکذیبیه می نویسم. اینقدر اخلاق دارم، والا.

 

اسم رستوران : شاندرمن، بلوار کشاورز، روبروی هتل اسپیناس

سایت معرفی کننده : فیدیلیو

روزی که رفتم دوم فروردین بود و ساعت 1 بعد از ظهر

1. ورود : سالندار خانمی که در هنگام ورود خوش آمد می گه کاملا" طبق وظیفه این کلمات را می گه حتی یک لبخند ضمیمه نمی کنه آدم دلش خوش باشه. من اینجا بحثی در مورد خوش هیکلی و بد هیکلی ندارم ولی هر شغلی فیزیک خودشو داره. همونقدر که مدیر رستوران یا آشپز چاق جذابه، سالندار چاق غیر جذاب. مدیر رستوران به نظرم باید ایشون رو به جای دیگه انتقال بدن یا ازشون بخوان برای سلامتی خودشون و حفظ شغلشون کمی به کاهش وزن بپردازه.
2. دکوراسیون : نه خیلی خوب نه خیلی بد، چیزی که به نظرم رسید این بود که هنوز رد رنگ روی پینیه ها بود. خوب این شغل ماست و اولین چیزی که به چشممون میاد تمیزکاری و ظریف کاری آخر کاره. می خواد توی پتینه ها فولاد کار شده باشه وقتی آخر کار یک دستمال روی کار کشیده نشده و مجری کارگرشو مجبور نکرده زحمت این کارو بکشه، اشکال دو نفره، هم مدیر رستوران که کارو بدون تمیزکاری تحویل گرفته یا حوصله نداشته، که business بوده چرا وقت صرفش نمی کنه یا نمی دونسته که باید یک کار بلد می گرفته به عنوان مشاور. هم مجری کار که فیدیلیو خودشو به عنوان مجری حرفه ای معرفی می کنه. حرفه ای تعریف داره، یکیش همین دقت در جزییاته.
3. چیدمان میز : خوب بود. من انتظار داشتم ست قاشق چنگال فرق بکنه ولی خوب برند متوسط به بالایی بود. ست رومیزی با قاشق چنگال ست نبود. بازم بحث حرفه ای بودنه و رستورانی که می خواد خودشو لوکس نشون بده. باید از برندی استفاده کنه که ست رومیزی کامل داشته باشه نه اینکه قاشق چنگال یک اسم، نمکدان و ... یک اسم. تا شدن دستمال سفره که ساده ترین حالت ممکن بود یعنی مدیر رستوران از همکاراش نخواسته بود روش تا زدن دستمال سفره رو یکبار توی مجله های آشپزی نگاه کنند تا حداقل روش تا زدن دستمالها با روش تا زدن مجید 8 ساله از تهران فرق بکنه! لوکس بودن از همین جزییات میاد که خرجی هم نداره ولی به چشم میاد. دستمال کاغذی روی میز تا شده بود و توی جا دستمالی گذاشته شده بود یعنی کسی قبل از منِ مصرف کننده به دستمال یکبار مصرف دست زده. بازم می گم بحثم اینه که من توی خونه شاید جور دیگه ای باشم ولی اونجا ادعای لوکس بودن ندارم. هیچ کجای دنیا به دستمال یکبار مصرفِ کسی دست نمی زنند. حتی با دستکش اوتوکلاو شده. وقتی اون دستمال توسط کسی لمس بشه در اون کلاس، باید انداخته بشه دور. راستش به قاشق چنگال خودم نگاه نکردم ولی دیدم میز کناری که چیده می شه با دستکش سفید لک روی قاشق گرفته می شه، اونم جلوی چشم منِ مشتری! می دونم آب تهران املاح داره و به هرحال قاشق لک می شه ولی این کارها مال توی ظرفشوییه نه سالن پذیرایی، از دید من یعنی مدیر رستوران یا سرآشپز حواسشون نیست اگر نخوام بگم اصلا" براشون اهمیت نداره!
4. سالادبار : راستش من ندیدمش. یعنی همراهم گفت نرو سراغش. خلاصه گزارش این بود که اینقدر سالادهایی که سیب زمینی داشت تازه (!!!!!!!!!!) بود که به سختی از قاشق جدا می شد. وقتی که خوردمشون به این نتیجه رسیدم که در این رستوران چیزی به نام دور ریختن شاید تعریف نشده. سالاد کاهو که به دلیل پلاسیده بودن کاهوهاش اصلا" سر میز نیاورده شد تا من همونجا دعوا راه نندازم! سس هم که توی رستورانی که سرآشپز داره با بازکردن در شیشه سس مایونز و قاطی کردن با مواد سالاد باید فرق بکنه. دریغ از یک طعم متفاوت. بی ادبی به دکتر تکتم نباشه ولی ایشون برای سالاد ماکارونی یه قاشق ماست اضافه می کنه تا هنری داشته باشه تازه همه اهل و عیالند و با هم از این حرفا ندارند. موضوع همون ادعای لوکس بودن و حرفه ای بودنه.
5. سفارش غذا : سفارش استیک گرفته شد بدون اینکه بپرسند چه جوری می خوایدش!!!!!!!!!!!!!!! البته بعدا" فهمیدم چرا.
6. نوشیدنی : از یک برند معمولی و گرم بدون یخ روی میز. وقتی دیدم یخ رو چه جوری میاورند دیگه یخ نخواستم. بازم بحث ادعای لوکس بودن رستورانه. توی این مدل رستوران ها سالندار از مشتری می پرسه که آیا نوشیدنی رو بریزه یا نه به خصوص اگر نوشیدنی گازدار باشه. چون اونها بلدند نوشیدنی رو جوری توی لیوان بریزند که حداقل گازش تخلیه بشه و تا آخرش گازدار بمونه(البته شک دارم که بلد بودند!) بریم سراغ یخ. چیزی که دیدم یخ دانهای کریستالی بود که تا 2/3 ظرف آب بود و یخ های کوچکی توش شناور بود که سالندار با انبر یخ اونها رو صید می کرد و می ریخت توی لیوان مشتری ها. دیگه تحمل این بی ادبی رو نداشتم و از یخ صرف نظر کردم.
7. پذیرایی : باز هم بحث لوکس بودن رستورانه. توی رستورانی که ادعای لوکس بودن داره قاشق چنگال روی میز قبل از نشستن مشتری برای تزیینه. وقتی مشتری می ره سمت سالادبار باید قاشق چنگال روی میز عوض بشه و ست جدید گذاشته بشه چون ممکنه در مدتی که روی میز بوده کثیف شده باشه یا خاک روش نشسته باشه. لوکس بودن با همین جزییات  تکمیل می شه. اگر هم مشاور ادعای حرفه ای گری داره باید اینهارو آموزش بده وگرنه اسمشو خرج همچین جایی نکنه.
8. غذا : من استیک سفارش دادم. شاید غذاهایی که ما سفارش دادیم غذاهای اصلی رستوران نبود ولی دلیل نمی شه اینقدر بد باشه. تزیین غذا که در حد مجید 8 ساله از تهران هر تکه از غذا یک کپه در ظرف بود. سس قارچ استیک مایع کرم تیره ای بود که تمام کف ظرف رو پوشونده بود به جرات می گم معلوم بود که چند باری ته گرفته بود و با اضافه کردن آب رقیق شده بود ولی خوب یه ذره آبش زیاد شده بود و سوپ شده بود. دقیقا" شمردم چون می دونستم می خوام اعتراض کنم، دو پره قارچ توی سس قارچ بود، دقیقا" دو تا. اینقدر استیک کوبیده شده بود که کاملا" بیفتک بود، به جان ابولفضل تو هیچ جای دنیا به اون نمی گند استیک.الان فهمیدید چرا نپرسیدند استیک چه جوری می خوام، چون بیفتک رو به اسم استیک سرو می کنند. فقط اندازه استیک در حد رستوران لوکس بود دقیقا" مثل رژیم دکتر تکتم اندازه کف دست یعنی یک فلاپی دیسک کوچک قدیمی. وقتی دیدمش قشنگ یاد تکتم و رژیمش افتادم! تازه گوشت با کوبیدن اون اندازه شده بود یعنی اصلش باید خیلی کوچکتر بوده باشه. سیب زمینی کنار گوشت کاملا" صنعتی و از این سیب زمینی نیمه سرخ کرده یخ زده توی بازار بود که همه ما می تونیم از اولین بقالی بخریمش. یعنی سرآشپز دیگه داشت شوخی دستی می کرد با آدم توی مخلفات غذا. اینقدر به خودش زحمت نداده بود که بده کمک هاش سیب زمینی پوست بگیرند و قاچ کنند و سرخ کنند. رستوران با فست فود فرق داره یا لااقل من فکر می کنم فرق داره. سبزیجات بخارپز هم به کدو و هویج خلاصه شده بود. دریغ از دو تا تکه هویج یا کدوی یک اندازه یا یک شکل، بابا خرجش یه قالب 7000 تومنیه. خلاصه اینقدر بد شکل بود که امتحانش نکردم. اینجا اسم می برم : رستوران کوکو بالاتر از سینما آزادی که الان صرافی شده( من بدونم آشپزش کجا رفته حتما" میرم رستورانش) یه ترکیب بادمجون و کدو کنار استیک می گذاشت اندازه یک قاشق اینقدر خوشمزه بود که منی که بادمجون زیاد دوست ندارم و حساسیت شدید بهش دارم بعضی اوقات خوابشو می دیدم( به این می گن سرآشپز، امضا داشت استیکش). مزه چون چیز سلیقه ایه نمی شه نظری در موردش بنویسم ولی گوشت به طور مشخص بو می داد. آشپز زحمت مزه دار کردن گوشت بوگندو رو نکشیده بود نه بوی پیاز نه بوی سیر نه ترشی نه شوری هیچی. بی انصافها یه سس کچاپ یا باربکیو هم روی میز نمی ذارند که آدم دسته گلشونو به مدد اونها بده پایین. غذای همراهم که میگو پفکی بود که اینقدر بوی ضخم می داد که اشتهای منو هم کور کرد. بازم می گم سس مخصوص سرآشپز از دید من در یک رستوران لوکس با مخلوط پیازچه و سس مایونز فرق داره. چون حجم غذا کم بود به دلیل ادعای لوکس بودن باید به اینجور چیزها توجه بشه که از دید من اصلا" براشون اهمیت نداشت.
9. تسویه حساب : دیگه بیخیال بودم و خیلی اهمیتی نداشت. اون فرم نظرخواهیشون به قول جوونا توی حلقم بود. نظرخواهی یعنی من فکر همه چیزو کردم دیگه چیزی به ذهنم نمی رسه، تو بگو چی دیدی!

این بود انشای من. کمک کنید یک تغییری ایجاد کنیم.