کی بود گفت من نیستم؟

بله خوانندگان عزیز من برگشتم اوتم با اقتداررررررررررررررر

یک مدت درگیر مذاکرات هسته ای بودم الان دیگه نیستم. گفتم آقایون خودشون بلاخره یک خورده بالا یک خورده پایین به سرانجام می رسند. مهم اقتدارِ که از من سرمشق می گیرند.

بذارین یه خاطره از کار قبلیم بگم

 

ما یک همکار  داشتیم به اسم شهرام. این بنده خدا بی خیال و سرزنده بود یعنی بعد از بمب اتمی هیروشیما هم می تونست موضوعی برای خنده و بی خیالی پیدا کنه. آدم این مشخصاتو داشته باشه بی شک توپولو و خوش خوراک هم می شه دیگه. این بود که همه باید خوراکیاشونو از دست شهرام قایم می کردند وگرنه به هر چیزی که روی میز بود جدا از اینکه مال کیه یا خوشش بیاد یا نه ناخنکی می زد.

این بود که ما با اون همکارمون که یک پست درموردش گذاشتم که سگ دوست پسرش کر بود، همیشه صحبتمون این بود که اینو ننداز بیرون عصر شهرام میاد می خوره، اونو ننداز بیرون عصر شهرام میاد می خوره. اصلا" یک وضعی، امکان نداشت بیسکویت یا شکلات و تنقلات از دست ما بیفته زمین و ما بندازیمش بیرون. می ذاشتیمش روی میز و طبق معمول شهرام هم زحمتشو می کشید البته آخر ساعت اداری که موقع گعده بود. اگر هم فکر می کنید من و نسترن به روی شهرام میووردیم یا چشم و ابرو میومدیم باید بگم باید دویاره وبلاگمو بخونید، مثل اینکه اخلاق غربتی رو فراموش کردید!

توی اون شرکت خیلی تعداد پرسنل زیاد بود و توی یک گُله جا بیست نفر در حال انجام وظیفه بودند. همین باعث می شد یکی که سرما بخوره همه سرما بخورند عین مهدکودک.

موضوع دیگه این بود که هر 40-30 نفر ما یک نیروی خدماتی داشتند که معمولا" خانم بودند و اکثرا" هم با سلیقه و این باعث شد که بساط سالاد و ماست و خیار و این موضوعات هر روز به راه بود و بچه ها پول می دادند تا خانمها براشون سالاد درست کنند. این خانمها هم سالاد رو قبل از غذا می ذاشتند روی میز سفارش دهنده و اگر شما فکر می کنید که ما مقابله بهه مثل نمی کردیم به سالاد شهرام پاتک نمی زدیم، باز هم معلومه باید برید از اول وبلاگ منو بخونید.

خلاصه یکبار که همگی بچه ها سرمای سختی خورده بودند و اتفاقا" سالاد شهرام خیلی پروپیمون بود، منو نسترن هوس کردیم سری به ظرف سالاد شهرام بزنیم. از شانس بد ما شهرام بود ولی پشت میزش نبود این شد که ما مجبور شدیم بریم سر وقت ظرفش و کلمونو اینقدر خم کنیم که از بالای پارتیشن دیده نشه. یک تکه کاهو من، یک تکه خیار نسترن برداشت که از دماغ هر کداممون به فاصله 20 صدم ثانیه یک قطره زلال مثل دل همگی شما افتاد توی ظرف سالاد شهرام!!!!!!!!!!!!

اَه نداره افتاد دیگه.

همین دیگه نیمساعتی سر ظرف سالاد بنده خدا خندیدیم، آب دماغ که سهله، از خنده دستشویی لازم شدیم. اون روز دیگه ما واسه شرکت کارمند نشدیم چون همین که همدیگرو می دیدیم از خنده روده بر می شدیم.

دو سه سال بعد منو نسترن در مراسم عروسی یکی دیگه از همکارا، پیش شهرام اعتراف کردیم که چه کاری با ظرف سالادش کردیم و البته جوری سس سالادو هم زدیم که دو قطه کذایی معلوم نشه. اصلا" هم ظرفی در این ارتباط در عروسی شکسته نشد و ما نزدیک نبود از شهرام کتک بخوریم و اصلا" هم شهرام تا آخر مراسم به ما نمی گفت از جلوی چشمم دور شید کثافتا.