همه غربتی هستند مگر غیر آن ثابت شود 3

چند روز پیش با یکی از بچه های شر فامیل که الان عاقل مردیه برای خودش صحبت می کردم. بچه دار شده و پسرش یکی از زیباترین بچه هایی که در سالهای اخیر دیدم و به دلیل وقتی که صرف بچه کرده اند، بچه خیلی روتین و با حوصله ایه. خلاصه بزرگ و کوچک به بچه فامیل ما که اینجا اسمشو می ذاریم حمیدرضا می گفتند که تو اینقدر شر بودی چه جوری بچه به این شسته رفته ای داری.

جوابشم این بود که من مادرم کار می کرد و از اینکه میومدم خونه و مادرم نبود لجم می گرفت، برای همین اینقدر شر بودم.

حمیدرضا با اینکه قدیما شر بود ولی درس خوبی خونده الان مدیر فروش یکی از شرکتهای بنام ایرانه که همگی اسمشو شنیدید و شاید اخباری یا مصاحبه یا چیزی از این بنده خدا توی تلویزیون و رادیو دیده باشید. از اون جالب تر که حمیدرضا 5 سالی هم مجری تلویزیون استانی بوده و از نظر قیافه مردم اون استان می شناسنش ولی اینها هیچ دلیل نمی شه که فک و فامیلش که ما باشیم، به خاطرات خنده دار نشناسیمش!

 

اولین خاطره من از حمیدرضا مربوط به عروسی خاله حمیدرضا می شه که تازه ته سبیلاش دراومده بود و صداش داشت دورگه می شد. خلاصه خوشگل بود آبله هم درآورد و یک موجود هیولایی شده بود. توی عروسی هی سوت می زد و اعصاب همه رو خط خطی کرده بود. دایی حمیدرضا دم به دقیقه به حمیدرضا با لهجه همدونی می گفت بچه سوت نِزَن، چَف بزن (یا کف بزن- دقیق یادم نیست).

دایی و خواهرزاده همش با هم کلنجار می رفتند و از قصد با لهجه حرف زدنشون باعث بانمکی موضوع شده بود. آخر کار دایی دیگه صداش دراومد که این دفعه ببینم سوت می زنی، می کشمت. حمیدرضا یک مدتی ساکت شد.

دفعه بعد که ملت ساکت شده بودند، حمیدرضا از فرصت استفاده کرد که سوت بزنه، انگشتاشو کرد توی دهنش که یک دفعه داییش دیدش، دایی خیز برداشت که لگدی، پس گردنی، چیزی به حمیدرضا بزنه که حمیدزضا سریع برگشت گفت : "دایییییییییییییییی، دِندانام می خاره! سوت نمی زنم"

موضوع بعدی مربوط به خیلی کوچیکتر بودنای حمیدرضاست. وقتی که خیلی کوچک بوده و معنی خیلی چیزارو نمی فهمیده.

همون دایی مذکور یک مدتی عشق تو الکل کردن جوونورهارو داشته و هر دفعه که جوونور جدیدی تو الکل می انداخته به بچه خواهراش نشون می داده.

یکی از آس ترین موجوداتش یک مار کوچولو بوده که خیلی حمیدرضا جذبش می شه و همیشه وقتی خونه دایی می رفته به دایی می گفته که مارو بهش نشون بده. هر وقت هم دایی می رفته خونه خواهرش شیشه رو می برده که حمیدرضا باهاش سرگرم باشه.

مقدمه رو داشته باشید تا بریم سر اصل مطلب.

توی همین مدت بوده که محرم می شه و دایی حمیدرضا و برادرشو می بره هیات محل برای عذاداری. بعد از مراسم کمی جمع خودمونی می شه و مداح و روحانی و برگزار کننده مراسم با آشناها که دایی هم جزوشون بوده جمع می شن و دوستانه صحبت می کنند. حمیدرضا می بینه اوضاع دوستانست و می بینه زمان خوبیه که دایی هنر نمایی کنه و مایملک سرگرم کننده رو رو کنه. برای همین وقتی یک ذره جمع ساکت می شه و ملت سرگرم چایی خوردن می شن داد می زنه " دایییییییییییی، مارِتِ آوردی؟"

ملت یک ذره سرخ و سفید می شن و کمی جمع از حالت رسمی خارج می شه. دایی سعی می کنه اوضاعو مدیریت کنه که حمیدرضا داد می زنه :" دایی مارِتِ دِرار، دایی مارِتِ دِرار"

همین دیگه کلا" حسینیه منفجر می شه از خنده.

توی صحبتهای دیروز پریروز، حمیدرضا می خندید و می گفت من نمی فهمیدم مردم چرا می خندند و عین منگلا لبخند می زدم و هی جملمو تکرار می کردم.