غربتی در دوره شباب

راستش چند وقت پیش با یکی از دوستان خاطرات یک خطی تعریف می کردیم.

مثلا" ایشون می گفتند من بالشمو در 2 سالگی یادم میاد یا پستونکم این شکلی بود و من هم متناسب باهاش می گفتم پتوم سبز بود و یک مثلثی داشت که کلمو می کردن توش وقتی بیرون می رفتیم می شدم عین ننه تربچه. همینجوری خاطرات ادامه پیدا کرد تا رسید به دوره دانشگاه و این خاطره که تو صفحه بعد راجع بهش می نویسم.

 

من خاله زاده ای دارم که یک روز اختلاف سنی داریم با هم. از شانس دوتایی در یک سال و در یک رشته دانشگاهی ولی در دو دانشگاه مختلف قبول شدیم. خوب چون اون درسخونتر بود دانشگاهش بهتر بود ولی به جاش مجبور بود تو خوابگاه باشه چون نمی خواست استقلالش هیچ جوری از بین بره.

ما از قدیم عیاق بودیم و این اتفاق هم باعث شده بود عیاقتر بشیم. دوره دانشجویی ما خیلی با الانیا فرق می کرد. مثلا" اصلا" کسی با ماشین نمیومد دانشگاه. پولدار و بی پول آویزون میله اتوبوس بودیم بریم و بیایم دانشگاه. حالا تو خانواده ما که کلا" عادت نداشتند به بچه ها پول بدن، دوران دانشگاهی ما با نهایت صرفه جویی و بی پولی سر شد.

یعنی جوری بود که غذایی که بیرون می خوردیم هم مدیریت می کردیم و سعی می کردیم خیلی خرج بیرون نشه. از یک حدی که گذشت به این نتیجه رسیدیم که دلمون پلو چلو می خواد و اگر بخوایم از سیستم فست فود بیایم بیرون بودجمون نمی کشه برای همین سیستم جدیدی رو پیاده کردیم. خودمون که بهمون خیلی خوش می گذشت. هم فال بود هم تماشا، هم می خوردیم، هم تفریح می کردیم، هم آدم جدید می دیدیم، هم برامون همسر پیدا می شد و هم ....

ایده از اینجا شروع شد که پنج شنبه ها من و خاله زاده ام می رفتیم از میدون تجریش تا هرجا که جان در بدن داشتیم پیاده روی می کردیم و در مسیر چیز میز می خوردیم و حرف می زدیم. جوان و جاهل بودیم و فکر می کردیم با همون حرفها می تونیم دنیا رو عوض کنیم. توی مسیر چندباری تالاری رو دیدیم و همیشه ماشین عروس جلوش پارک شده بود و مدل به مدل مهمان می رفت و میومد.

همین دیگه جرقه زده شد و پلن ریخته شد. برنامه بعدی این بود که شبهای عید یا پنج شنبه ها دوتایی لباس پلوخوریمونو می پوشیدیم و می رفتیم عروسی مردم!

تالارهایی رو هم انتخاب می کردیم که زیاد قید و بند نداشت و معمولا" کارت نمی خواستند. باید مارو می دیدید. یعنی چنان دست افشانی در مراسم انجام می دادیم که هر کی بود فکر می کرد ما از پیوند این دو نوگل تازه شکفته، در آسمانها سیر می کنیم. یک چیزی می گم یک چیزی می شنوید وقتی ساعت 11-12 برمی گشتیم خونه از خستگی ناشی از حرکات موزون نا نداشتیم. یعنی به خاطر یک پرس غذا چه زحمتی می کشیدیما!!!

مجلسی گرم می کردیم که نگو، اگر رقصنده حرفه ای استخدام می کردند یک دهم ما تعهد کاری از خودش نشون نمی داد.

الان که بهش فکر می کنم از ایده مون خوشم میاد. می تونم ادعا کنم جز معدود افرادی بودیم که در یک دوره شش ماهه حداکثر استفاده از مهمونی و اعیاد رو کردیم و برنامه حرکات موزون مرتبی داشتیم. خدا وکیلی هر شامی هم که زدیم بر بدن خوب و با کیفیت بود. کلی هم آدم جور وا جور می دیدیم. خانواده های گرم، خانواده های عجیب غریب، اونایی که با هم دعوا داشتند، اونایی که دنبال زن یا شوهر برای بچه هاشون بودند و کلی چیز جالب دیگه.

موضوع این بود که اینقدر طبیعی رفتار می کردیم که حتی یکبار هم ازمون نپرسیدند سَنَه نَه؟

از همون دم در شروع می کردیم به جیغ و داد و رو بوسی و شوخی و تعریف از خوشگلی این و اون. فامیلهای اصلی که اینقدر سرشون شلوغه که اصلا" پاپی نمی شدند. غریبه ها هم هر کدوم فکر می کردند ما مهمون اون طرفی هستیم. جواب هم این بود که ما نوه عموعلی هستیم، عموعلیِ زن دایی اینا. خدا وکیلی این اسامی و نسبتها توی هر خانواده ای هست و جای شک نمی ذاره.

معمولا" قبل از شام چون ملت در حال دست افشانی بودند زیاد گیر نبود، بعدش که شکما پر می شد و جو یک کمی صمیمی می شد ممکن بود تارگت بشیم و معمولا" به دلیل شلوغ بازی زیادمون سعی می شد از سوی پیرهای فامیل آمارمون دربیاد که آیا قصد ازدواج داریم یا نه و کس و کارمون کیه و باقی داستان.

ما هم که هدفمون محقق شده بود همیشه بعد از شام خیلی ساکت صحنه رو خالی می کردیم و می رفتیم خونه.

کم کم این برنامه مرتب ما مادر و خاله ام رو حساس کرد، به خصوص که هر دفعه لباس پلوخوری و بزک دوزک هم به راه بود و شب هم دیر میومدیم و فرداش تا لنگ ظهر می خوابیدیم. از اونجایی که جامعه ما نسبت به جوونها خیلی بد دله، تنها فکری که به ذهنشون نرسیده بود همین برنامه مفت خوری ما بود.

خلاصه برنامه مفت خوری و حرکات موزون مرتب ما با جنجال مادرها و گریه زاری آنها و قول اکید ما مبنی بر عدم تکرارش بعد از شش ماه متوقف شد.

ولی مزه اش هنوز یادمه.