داستان های محله پدری

یادمه یک Email قدیما دست به دست می شد که یکی از پولدارای نیویورک می ره مکزیک برای تفریح یک بابایی رو می بینه که بی خیال بوده و حالشو می برده. مستر نیویورکی هم راهکارهایی برای پویایی زندگی مکزیکی می ده که نتیجه نهاییش این بوده که بعد از کلی پول درآوردن می شد یک آدمی اهل حال در سواحل مکزیک، خوب برای مکزیکی داستان ما هم جای سوال بود که خوب چرا باید اینهمه خودمو زجر بدم، الان هم من دارم همین کارو می کنم.

این قضیه شده بچه محلهای ما. یکی از همسایه ها بود سه تا پسر داشت یکی از یکی زشت تر، بدهیبت تر و بی کله تر. اصلا" موجوداتی بودند برای خودشون. از بین سه پسران، پسر وسطی یک مقداری معقول تر بود و به طبع قانون طبیعت بی ریخت ترین هم بود. محلی پدری من قدیما جز محلات متوسط تهران بود، الان دیگه شده محله پایین(ربطی هم به ما نداره، تهران تا وسطای کوههای البرز رفته بالا). اکثرا" هم کارمند بودند و تعداد بچه ها نهایتا" 3 تا و همگی هم مجبور بودیم درس بخونیم. الان نگاه می کنم توی کوچه باریک قدیمی از بین 20 تا خونه کلی آدم حسابی غیر غربتی اومده بیرون. باز هم برادران داستان ما توی این جمع استثنا بودند و خیلی دنبال مشق و اینجور چیزا نبودند.
خلاصه اون موقع که پیکار سختی برای کنکور بین بچه مچه های کوچه به وجود اومده بود و ماها می خواستیم نشون بدیم که خیلی کار درستیم اینا داشتند حالشو می بردند.
بعد از درس هم تلاش عجیبی برای ایجاد شغل و یا استخدام شدن توی شرکت های کار درست بین ما بالا گرفت ولی سه تا برادر با همون دست فرمون رفتند جلو. خیلی از برادر بزرگ و کوچک خبر ندارم یعنی اصلا" خبر ندارم. ولی برادر وسطی به زور دیپلم گرفت، رفت معلم نهضت شد، بعدش جذب آموزش و پرورش شد. آخرش هم رفت طالقان معلم کلاس اول یا چه می دونم دوم دبستان شد. جوون که بودم یادم که میوفتاد می گفتم آخه آدم از وسط پایتخت می ره ته دهات؟ اونم معلم نه دبیر؟ آدم چقدر خودشو باید دست کم بگیره.

دوباره برگردیم به زمان حال، چند روز پیش مادرم رفته بود طالقان برای گردش، پسر همسایه رو دیده بود. ازدواج کرده بود، یک باغچه توی طالقان داشت 1000 متر همونجا هم خونه ساخته بوده هم معلم بوده. مادرم که می گفت باغچه اش مثل بهشت بوده هم سبزی و صیفی توش کاشته بوده هم گل و سنبل. هم درخت میوه داشته.
ساعت 3 مدرسه اش تموم می شه میره خونه، باغبونیشو می کنه. با بچه هاش اینور اونور می ره. 3-4 ماهی یکبار هم میاد تهران سری به خانواده اش می زنه.

حالا زندگی رویایی منو تصور کنید :
یک باغچه توی طالقان متراژش مهم نیست همونجا هم یک خونه کوچیک داشته باشه، اتاق هم باشه کافیه. هم سبزی و صیفی توش بکارم هم گل و سنبل. هم درخت میوه داشته باشه، 3-4 ماه یکبار هم بیام تهران برم. خرجی دیگه ندارم که!!!

خوب که فکر می کنم اون پسر از 20 سالگی داره توی رویای بزرگسالی من زندگی می کنه، سالمه، از وقتش برای خودش استفاده می کنه، خودشو با هر کسی درگیر نمی کنه، 90 سال دیگه هم با این وضعیت سالم خواهد بود.

عوضش من و بقیه جماعت کار درست نه خونه درست حسابی داریم، نه وقت داریم به خودمون فکر کنیم، نه از کارمون راضی هستیم، نه سالم هستیم و نه .....
 

الان که بخوام درست نظر بدم، یک نفر آدم درست و با فکر بین بچه های کوچه بو، همون برادر وسطی داستان ما بوده.