غربتی نجار می شود

بقیه داستان اوس عباسو بعدا" می گم.

توی پست گزارش روزانه، گفتم که چوب خریدیم برای دکوراسیون داخلی دوتا خونه ای داریم می سازیم. صدای تجهیزات نجاری خیلی بلنده و من خودمو آماده می کردم چند روزی سردرد داشته باشم.

دیروز چون مدرسه ها تعطیل بود، بچه دارهای ساختمون بچه هاشونو آورده بودند سر کار. یعنی پسر دکتر چوبکی (آیدین)و نوه صاجب ملکمون(آرمان) هم سر کار بودند و چون کار عادیمون زیاد بود این بندگان خدا رو هم کشیدیم به کار. خودم هم از یک ساعتی بعد از شروع به کار رفتم پایین با بقیه کار کردم. به خاطر اینکه بابام گفت اگر می خوای سردرد نگیری برو با دستگاهها کار کن تا صداش برات صدای خارجی نباشه.

 

خلاصه دیروز یه عالمه آدم داشتند چوب می بریدند و رنده می کردند. هی چوب جا به جا می کردیم، هی برج درست می کردیم هی گونی گونی خاک اره درست می کردیم می فرستادیم بیرون. چون گرد و خاک زیاده همگی لباس کار بلند و روسری می بندیم. چون کلاه همه سرو نمی پوشونه. آخی این پسر کوچولو ها خیلی دیروز کار کردند، نتیجه شو موقع نهار دیدم که اندازه یه آدم بزرگ غذا خوردند و یک ساعت هم خوابیدند توی اون سر و صدا!!!!!!!!!!!!!!!!

مهندس م.ط عزیز اگر می خوای پسرو بفرست کارگری، دیگه بدون بحث و گفت و گو خودش می خوابه.

چیزی که دیروز برای من مشکل ساز شده بود این بود که با دستکش و ماسک (ماسک نه ماکس) و لباسهایی که پوشیده بودم، گرمم بود و با وجود سرمای محیط باز داشتم از حرارت می پختم. با این وجود آب دماغم مدام روون بود. طبق معمول که باید از کارشناسش پرسید از عرشیا پرسیدم این جور موقع ها چه کار می کنید من خیلی با دماغم درگیرم. اونم گفت خوب بکش بالا، رودر بایسی نداری با خودت که. راستش من یکساعتی بود این کارو می کردم ولی دیگه خسته شده بودم. بعدش آب دماغمو مالیدم به پشت دستکشم ولی دیدم جواب نمی ده. پشت روپوش کار کشیدم، نه نمی شد. هر پنج دقیقه باید ماسکمو بر می داشتم تازه در اون بین هم نمی تونستم خوب نفس بکشم. دیدم باید از تجربیات دیداریم استفاده کنم، نگید اَه، با دستکش دماغمو گرفتم و انداختم توی خاک اره ها. آخییییییییییییییییییییی راحت شدم، هیچ کس هم نه توجهی کرد، نه اَه و اوهی کرد. نگید چرا نرفتم دستشویی. کلی باید لباس دربیارم برای دستشویی رفتن تازه آب هم سرد بود دستمال هم توی اون خاک و خل از کجای دلم میاوردم. نتیجه اینکه مشکلم حل شد.

بعد از ظهر که چایی می خوردیم بقیه هم اعتراف کردند که همین کارو کرده اند!!!!!!!!!!!!!!!

ولی من اعتراف نکردم چون من کسی هستم که اگر ببینم بچه ها ته چایی شونو توی کارگاه بریزند، 10 هزار تومن ازشون کم می کنم به عنوان جریمه. دیگه نمی شد بگم خودم، خلافم خیلی سنگینه!!!!

امروز هم دکتر چوبکی پدر و دکتر چوبکی پسر با هم اومدند سرکار. یه ذره که به دکتر چوبکی دقت می کردیم می دیدیم یه سمت صورتش ریشهاش بلندتر از یه سمت دیگرشه. آخرش تعریف کرد که شب که خونه می روند. دکتر چوبکی از زور خستگی داشته متلاشی می شده و آیدین به باباش پیشنهاد می ده باباشو حموم کنه(ببینید بچه اینجور جاها به درد می خوره). خلاصه دکتر چوبکی در کمال آرامش و عین سلطان سلیمان می شینه و آیدین دلاک باشی، پدرشو حموم می کنه و ریششو می زنه. خوب چون خیلی سابقه نداره در ریش زدن، نتیجه کارش همین شده که ما امروز دیدیم.

راستی آیدین خیلی از من خوشش نمیاد چون ملاحظه شو نمی کنم و همون اول ورودش یه برگه مقررات گذاشتم جلوش که بخون و امضا کن که رعایت می کنی. فکر کرد شوخی می کنم و چون دکتر چوبکی هم حمایتش نکرد خورد توی ذوقش. انتظار نداشت باباش اینقدر آدم فروش باشه. امروز هم بهش گفتم چایی بریز، برگشت گفت مگه من نوکرتم، منم گفتم دیروز که غذای تورو من گرم کردم مگه من نوکر تو بودم؟ یالا چایی بریز. بیچاره داره وارد سنین تین ایجری می شه و یه ذره سختشه!!!

خوب می خواست نیاد کارگاه!!!!!!!! اینجا مثل وبلاگ من حکمفرمایی می کنم.

شانس بیارید من کاره ای نشم وگرنه از بی جنبه ای من بدبخت می شید.