خاطرات چند خطی20-خاطرات عموزاده

یا اله، پیژامه به پاها، راحت باشید، این پستم خاطره ایه.

من یه عموزاده دارم که همسن هستیم و یکسال هم با هم همکلاسی بودیم. اون موقع بود که فهمیدم رقابت جاری ها یعنی چی؟

این شد که همون یکسال با هم همکلاسی بودیم بعدش نه مادرهای ما دو تا حاضر شدند ما رو توی یه مدرسه بذارن نه مدرسه حاضر شد اسم ما دو تا رو بنویسه. مدیرمون می گفت خودتون به کنار می تونم کنترلتون کنم، مادراتون غیرقابل کنترلند!!

البته این عموزاده ما از اونا بود که سه سال قدیما، ریاضی می خوندند و بعد می رفتند تجربی، کنکور پزشکی می دادند و گرنه به هیچ عنوان ننگ غربتی بودن به ایشون نمی چسبه. اینایی هم که میگم مال دوران تین ایجری ما بود و خوب الان کمی عاقل شدیم. یه پز مجازی هم بدم که همین عموزاده که اینجوری دست به دست هم آبروی فامیلو بردیم، نفر اول کنکور تخصص شد و الان واسه خودش استادیار دانشگاه تهرانه و تخصص پوست می خونه (اهم، منم غربتی شون هستم!).

نمی دونم شما شده اسم فک و فامیل و آشنا رو google کرده باشید. من که بیکار می شم اینکارو می کنم ببینم بقیه در دنیای مجازی چی کار می کنند. این عموزاده رو که google کردم در قسمت عکس ها حالم به هم خورد. عکس بیماریهای پوست که توی مقالاتش نوشته میاد همش، این شد که این عادت بد رو در مورد ایشون برای حفظ اشتهام، ترک کردم.

حالا برم سراغ خاطراتم: اولیش که باعث دعوای دوتا جاری شد این بود که یه بار سر کلاس من و عموزاده سر یه موضوعی به اختلاف خوردیم، خوب به هر حال یه رگ مشترک داشتیم، اون یه رگ یه دفه زد بالا و شروع کردیم به کتک کاری ضمنا" معلم سر کلاس بود(!) مشکلمون که از طریق چک و لگد حل شد، خیلی مرتب نشستیم سر درس و راستش یادمون رفت قضیه چی بود، اصلا" فکر کن مشکل دوتا نوجوون 16 ساله چی می تونه باشه که آدم بخواد وقتشو سرش بذاره!!!

ما که دیگه در این مورد نه حرف زدیم نه یادمون میومد چی شده که دیدیم توی خونه آشوبه، بعله مدرسه به خونه گزارش داده بود. امیدوارم مدارس پیشرفت کرده باشند. دعوای دوتا بچه رو کرد یه داستان که هنوز هم بعد از سالها از یاد دو تا جاری نرفته!!!

دومیش اینه که ما ف ت ی ش مجلات زرد گرفته بودیم. پول تو جیبی هم خیلی نمی گرفتیم که بخوایم خرج این خزعبلات کنیم، می رفتیم مطب دکترهای توی مسیر و مجله هاشونو کف می رفتیم. کم کم این ایده به ذهنمون رسید که خودمون هم نامه بدیم و زنگ بزنیم قسمت مشاوره و داستان تعریف کنیم و مشاوره بخوایم تا توی مجله چاپ بشه. یه چیزی شبیه کامنت گذاشتن الان توی وبلاگ و وبسایت که بعدش میری بخونی چی جواب گرفتی و خوب معلومه بخندی.

حالا دو نمونه از مشکلاتمونو می گم : یه بار یه دختر جوون بودیم یه خواستگار داشت تحصیل کرده و وضع خوب، خوانواده هم موافق بود ولی خودش یه دوست داشت که معتاد بود و الان زندان بود و بابای دختره هم گفته بود اگر اسم دوست پسرتو بیاری می کشمت و آخر نامه هم می نوشتیم، به من بگویید چه کنم؟

یه بار یه پسر بازاری بودیم که عاشق دختر قاچاقچی محل شده بود که دو تا بچه از ازدواجهای قبلی داشت و برادرای دختره هم هر روز توی محل چاقو کشی و زورگیری می کردند و بازهم به من بگویید چه کنم؟!

بازم وقتی جاری ها فهمیدند ما این کارو می کنیم و جمعه ها به هم زنگ می زنیم و نتیجه کارمونو می گیم و می خندیم، یه دفه روش تربیتی عجیبشونو رو کردند که مشکل شما چیه و شما چه چیزی رو می خواید بگید که اونو توی این لفاف پیچیدید و بطور غیرمستقیم می خواید بگید.

همین دیگه، آدم توی دوره تین ایجری خودش قاط هست، بیسوادی و بی اطلاعی پدر مادرها هم بیشتر روی نرو آدم میره.

خدا رو شکر، الان اینترنت این یه قلم مشکل بچه ها رو حل کرده.