گالیور نقشه رو بده به من2

خلاصه ما سکه هامونو بر داشتیم و هر کدووم رفتیم بذاریمش پیش گنجهای شخصیمون.

اون سالها برادر من توی کار نویسندگی و انتشار کتابهای تخصصی رشته تحصیلی خودش بود. در نتیجه دفتر کارش نزدیک دانشگاه تهران بود و قضیه ول گشتن توی انقلاب ما هم به همون مربوطه.

 

یه مقدمه بگم اولش. این چیزی که میگم مربوط به تجربه شخصی منه و اونم اینه که پسرهای افراد نظامی مخصوصا" پسرهای اولشون برعکس خودشون که خیلی مقرراتی و خشک هستند، خیلی خونسرد و شوخ از آب درمیان. من تا به حال استثنایی در این رابطه ندیدم. از برادر خودم بگیرید تا سایر پسرهای فامیل(ما فامیلی هستیم که نظامی گری توش زیاده) تا همکارای بی خیالی که بعدا" کشف کردم پدرهای نظامی دارند.

این خونسردی و بی خیالیشون با یه مهربونی افراطی توشون ترکیب شده که 98 درصد مواقع آدمو حرص میده تا خوب باشه. این داستانم مربوط به 2 درصد باقیموندست.

باز هم طبق معمول ما در حال گشتن توی کتاب فروشیهای انقلاب بودیم دوتایی و پشت سر این و اون صفحه می ذاشتیم که یه دفه یه آقایی مثل هیولا(اغراق نمی کنم اینقدر گنده، پشمالو و بدصدا بود) از روبروی سینما بهمن شروع به عربده کشی کرد و مثل نینجا از روی ماشینها و لای اتوبوسها شروع کرد به دویدن به سمت ما. من که از خودم مطمئن بودم که توی عمرم با همچین موجودی در تماس نبوده ام بنابراین با من که کاری نداره ولی بیچاره اون بدبختی که این گودزیلا داره میاد سوراغش!!!!!!!!!!!!!!

کم کم دیدم این هیولا نزدیک و نزدیک تر شد تا رسید به ما و یه دفه پرید برادرمو گرفت. من که شجاعتم معرف حضورتون هست، دویدم توی یه کتاب فروشی و پشت دخل پشت سر فروشنده موضع گرفتم که اگر دعوا شد از اونجا بهتر بتونم دعوارو مدیریت کنم.

بعد دیدم نه دارن با هم صحبت می کنند و آقای گودزیلا یه ماچهای آبداری از صورت بنده خدا برادرم می کنه که حال هرکی رد میشه به هم می خوره.

خلاصه کاشف به عمل اومد دو سال قبل از این داستان، یه شب برادر من داشته برمی گشته خونه از محل کارش که این آقای گودزیلا توی تاکسی بوده. با حال نذار داشته تعریف می کرده که بچش موقع بازی با خودکار کرده توی چشمش و خودکار اون تو مونده. بچه رو که می برن بیمارستان چون پول نداشته بچه رو پذیرش نمی کنند و این بابا هم منگ راه افتاده توی شهر به هرکی که می رسیده رو می انداخته تا پول جور کنه. همه باهاش توی تاکسی همدردی می کنند ولی کاری نمی کنند، شما باشی اعتماد می کنی؟ من که نمی کنم.

ولی اون 2 درصد برادر من اینجا به کار میوفته و به آقاهه میگه پیاده بشن و برگردند دفتر. برادر من آقای گودزیلا رو می بره دفتر و از توی گاوصندوق اون سکه حاصل از اکتشافو بهش می ده و میگه همینو دارم خودت یه کاری بکن. اون سکه، سکه بزرگی بود اندازه 5 پهلوی و سنگین بود. خلاصه نه دیگه اون آقاهه رو می بینه، نه دیگه می فهمه چی شد، نه راجع به این قضیه با کسی حرف می زنه. چون من یکی بعد از اینکه آقاهه رو دیدم اولین چیزی که به ذهنم رسید که نترسیدی؟

این اینقدر گنده و زمخته که آدم می ترسه باهاش حرف بزنه بعد تو بعد از ساعت اداری بردی دفترت، نترسیدی خفت کنه و دفترتو خالی کنه؟

همین دیگه آقاهه تعریف می کرد که اونشب سکه رو جایی می فروشه و پول میگیره و بچه شو میبره بیمارستان، الان چشم بچش خوب خوب نیست ولی خطر تخلیه رفع شده. بعد از اون هم هی میومده دور و بر دانشگاه تهران دنبال دفتر برادرم ولی یادش نمیومده توی تاریکی شب کجا رفته بودند. این قضیه 2 سال طول کشیده بوده تا اون روز ما رو توی خیابون دیده بوده و از ترس اینکه دوباره برادرمو گم کنه اونجوری هوار می زده.

بعدا" که اوضاعش خوب شده بوده، رفته دوباره سکه رو خریده بوده و نگه داشته بوده تا برش گردونه که بلاخره تونسته بود و سکه رو برای برادرم پس آورد.

این بود انشای من. عین فیلمها شد.