خاطرات چند خطی6-آشپزی در کلاس

همونجور که درافشانی می کردم، بچه های کلاس ما هم بچه های خوب و یک دستی بودن شاید کارهایی که ما می کردیم باب میل بعضیها نبود ولی مزاحمتی ایجاد نمی کردند و در نهایت ما می فهمیدیم که فلانی خیلی پایه شوخی قاطری نیست و خوب ما هم روانپریش نبودیم که از آزار کسی لذت ببریم، یه ذره شوخیهامونو ملایم می کردیم در مواجهه با اونها.

 

یه بار یکی گفت که اگر می خواید سرگرمی داشته باشید جوری تنظیم کنید که تعداد بیشتری دخیل باشند و به همه مزه بده.

خوب حرف منطقی بود و ماهم END منطق، با بچه ها قرار گذاشتیم که بعد از این شیطنت غذایی فقط گروهی باشه و همه بچه ها هم باشند.

ایده دم دستی این بود که از فردای قرار مدار، توافق شد که همه ساندویچ یا خوراکی با خودشون بیارن. تا اینجاش که موضوع عجیبی نبود ولی توافق شد که هیچ کس حق نداره غذاشو توی زنگ تفریح بخوره و همه باید سرکلاس غذا بخورن. اولویت هم با غذاهای بودار بود. کم کم به غذاها سیرترشی و سیر خام و پیازو ... هم اضافه شد که بوی بیشتری بده و در نتیجه معلم بنده خدا بیشتر برزخ بشه.

یه مدت که گذشت دیدیم خیلی بی نمک شده غذاخوردن حین حل کردن ریاضیات جدید یا مثلثات یا عربی خوندن و احتیاج به نوآوری داشتیم.

یکی از بچه ها سور اصلی رو زد و ایده بکری ارایه کرد. راستش من اصلا" در جریان این موضوعات نبودم و COPY RIGHT این ایده برای اکیپ دیگری از بچه های کلاس هستش و صاحب ایده الان در سوئد یه شرکت خدمات الکترونیکی داره و واسه خودش معقول آدمیه.

داستان اینه که یه روز من رفتم مدرسه و دیدم هیچ خبری از خوردنی نیست توی کلاس ولی بچه ها می گن مهمون ردیف بغلی هستیم به صرف الویه. یه ذره عجیب بود که الویه انتخاب شده بود چون شرط اصلی یعنی بو رو نداشت.

یادمه بینش اسلامی داشتیم و خودتون معلم های بینش رو میشناسید که. یه ربع بعد از شروع کلاس من دیدم که جنب و جوش در ردیف بغلی خیلی بالا رفته و صدای تق و توق بالا گرفته، به دلیل یک دستی کلاس ما هم با وجود بی خبری نهایت تلاشمونو می کردیم تا معلم به اون سمت جلب نشه که یک دفه از تعجب صحنه ای که دیدم خشک شدم. ایده واقعا" حرف نداشت.

دست یکی رنده بود، یکی تخته گوشت و چاقو، اون یکی داشت سس هم می زد. بعلهههههههههههههههههههه.

داشتند سرکلاس الویه درست می کردند.

منه خوش خنده ترکیدم از خنده. با اینکه کل داشتیم سر ایده شیطنت، واقعا" از همینجا دست مریزاد می گم به مهندس بهجو. ایده اش حرف نداشت.

همین دیگه یه الویه حاضری سرکلاس درست کردن و خوردیم. خیلی شبیه الویه نبود، مرغاش درشت درشت بود، سهم یکی همش سیب زمینی بود، اون یکی خیارشور درسته بهش رسیده بود ولی خوشمزه ترین غذایی بود که توی عمرم خوردم.

الان که تجربم یه ذره زیاد شده می فهمم که معلمها یه قراری داشتند که زیاد پاپی ما نشن برای همین خیلی چیزهارو زیرسبیلی رد می کردند. البته این معلممون یه ذره گیر بود که بعدا" با یکی از بچه ها سرشاخ شد و برنامه ای برامون پیاده کرد که بعدا" میگم.