خاطرات چند خطی5-آش با جاش

خوب داشتم می گفتم

  ما متنبه شدیم و دیگه سعی کردیم ساندویچ دزدی نخوریم(سعی کردیم می فهمید، سعی)

تا اینکه توی بوفه مدرسه در کنار ساندویچ و چیپس و اینجور خرت وپرتها آش هم عرضه شد. ما خیلی با آش سمپاتی نداشتیم و جز رژیم غذاییمون نبود. یه بار نشسته بودیم نزدیک بوفه و بر جسب اتفاق خیلی سنگین رنگین هیچ حرفی هم بینمون رد و بدل نمی شد که اون صحنه اتفاق افتاد....

یکی از مشکلاتی که من هنوز هم باهاش مواجه هستم عدم رعایت نوبت و درست نبودن شکل صفه. یعنی صفهای ایرانی عین موش می مونند. سرش پرجمعیت و تهش عین دم موش باریک و تنها کسایی که نوبت را تا یه مدت زمانی رعایت می کنند نفرات آخر صف هستند. ما هم این چیزها رو که تو خونه یاد نمی گیریم (منظورم خودم بود وگرنه من مطئنم خواننده ای که شما باشید تا به حال نشده نوبتو رعایت نکرده باشید!)، توی مدرسه هم بدتر یاد نمی گیریم. مدرسه ما هم توی مریخ نبود که توی تهران بود و از این قاعده مستثنی نبود. صف بوفه عین همون موش مذکور بود و بچه ها بعد از خرید با مصیبت خوراکیشونو از توی جمعیت می کشیدن بیرون.

یکی از بچه ها اومد تکنیک بزنه ظرف آششو گرفت بالای سرش و با فشار داشت خودشو از توی جمعیت می کشید بیرون که ظرف آشش دمر شد و ریخت روی سر و کله خودشو چند نفر دیگه.

گفتن نداره، ما دوتا از زور بی سوژگی داشتیم کپک می زدیم که یه دفه سوژه خودش افتاد تو دامنمون. دوتایی بی هیچ حرفی یه نگاه به همدیگه کردیم و پروژه جدید به اصطلاح کفار run شد.

کار ما از فردا این بود که به زور خودمونو توی صف جا بدیم، آش بخریم و بالای سر بچه های توی صف ظرف فزرتی آشو بترکونیم و کرکر بخندیم. هر زنگ تفریح یه عده آدم رشته و نخود لوبیایی از دم بوفه روون بودند. کسی هم حرفی میزد می گفتیم زیر درخت بودی کلاغ رو کلت نعناع داغ ریخته!!!!

این پروژه خیلی طول نکشید، بعد از 3 روز اینقدر از طرف بچه ها شکایت داشتیم و از طرفی صاحب بوفه شکایت کرده بود که بچه ها از ترسشون دیگه سمت بوفه نمیان و به اقتصاد مدرسه داره ضرر وارد میشه که سریع احضار و یک هفته اخراج شدیم!

اون یه هفته خیلی حال داد، جاتون خالی صبحا تا ساعت 9 می خوابیدم ولی به دلیل رقابت مسخره مدرسه ها بازم مارو برگردوندن مدرسه و این دفه فرصتو برای اجرای دسته جمعی پروژه با کمک تمام بچه های کلاس ایجاد کردند.