خاطرات چند خطی4- دزدی غذا

یه زنگ تفریح بذارم تا پستهای بعدی که می خوام فنی باشن حوصلتون سر نره.

 

از اونجاییکه در زندگی غیرمجازی کسی نیست بهش پز بدم مجبورم به شما پز بدم. اون موقعی که ما دبیرستانی بودیم تازه دوره مدرسه غیرانتفاعی شروع شده بود و خوب چون برادرم یه مدرسه تقریبا" اونجوری می رفت (اگرچه تا سال آخرش هم یک قرون پول نداد) منم پامو کردم توی یه کفش که منم باید مدرسه خوب برم که دو سال آخرو یه همچی مدرسه ای رفتم.

البته بگم که زمان ما اگر هم فاصله طبقاتی بود اصلا" نشون داده نمی شد. مثلا" منی که به سختی پول مدرسه رو می دادم در طول سال یه جفت کفش پام بود و همکلاسیم که تا آبان ماه توی پاریس بود و صداشو در نمیاورد و باباش ایرلاین داشت هم در طول سال یه کفشو پاش می کرد.

برای همین مدرسه ما یه ملقمه ای از همه جور فرهنگ و سطح طبقاتی داشت که خیلی به غربتی شدن من کمک کرد.

توی این جماعت یه همکلاسی داشتم که تا قبل از دوستی با هم آدم ساکت و معقولی بود ولی وقتی با به هم افتادیم یه دفه شیمیمون یه جوری شد که همش ازمون شکایت می شد.

اگر یادتون باشه ساندویچ های مدرسه خیلی چیز ستمی بود و خیلی توش صرفه جویی اقتصادی می شد. من و این دوستم که الان استاد دانشگاه معماری آمریکایی دوبیه!!!!!!!!!!!!!!!!!!! یه مدتی ساندویچ می خریدیم و می زدیم بر بدن. بعد دیدیم خیلی غیراقتصادیه که برای این نون نازک پول خرج کنیم برای همین نقشه اصلی مونو اجرا کردیم.

این داستان مال سال چهارم مدرسه مون بود که در مدرسه حکومت می کردیم و مدیر و ناظم برای اینکه پوز مدرسه رقیبو بزنه کاری به کار کلاس چهارمی ها نداشت که مبادا آب توی دلشون تکون نخوره، درس یادشون بره. یه عادت عجیبی هم توی بچه های مدرسه بود که زنگ تفریح تا لحظه آخر توی حیاط می موندند و آخرش با هول و فشار می رفتند توی راه پله و سر کلاس. ما هم از این دو تا موضوع استفاده کردیم.

تا لحظات آخر می موندیم توی حیاط بعد با فشار خودمونو توی جمعیت جا می کردیم و از ساندویچ یا لقمه هر کسی که می دیدیم می کندیم و می خوردیم. یکی یه دونه نی هم دستمون بود توی نوشابه همه می کردیم و نوشیدنی هم مهمون بقیه بودیم. تا طبقه چهارم برسیم از چند مدل ساندویچ و نوشابه خورده بودیم.

یک ماهی اینکارو کردیم که کم کم صدای بقیه در اومد، برای اینکه کم نیاریم با وجود اعتراض بقیه همچنان ادامه می دادیم که یه بار دوستم اعتراف کرد که اینجور خوردن بهش فشار میاره چون باعث میشه خیلی بخوره و سرکلاس دل درد داره!!!!!!!!!!!!! لازم نیست بگم که منم همین اعترافو کردم و تصمیم گرفتیم از این ببعد کمتر بخوریم ولی نمی شد. وقتی می افتادی توی راه پله و اون همه ساندویچ آزادو می دیدی که صدات می کرد، نمی شد نخوری.

نمی دونم بچه های سال پایینی چرا اینقدر ساده بودند که ساندویچهاشونو قائم نمی کردند یا نمی ذاشتن توی جیبشون یا شاید هم اونا هم یه شیرینکاری روی ساندویچشون می کردند ولی هرچی بود خوب بود.

آخرش این شد که به پدر مادرهامون گفتند که این دوتا خوراکی دزدی می کنند در مدرسه و باید یه فکری برای دسته گلاتون بکنید. این اطلاع رسانی خیلی به من برخورد و باعث شد من به حالت قهر 4 روز مدرسه نرم.

باز هم به دلیل نوع مدرسه و تصور غلط مدیر و ناظم که فکر می کردند ماها تحفه ای هستیم و قراره گلی به سر خودمون و مدرسشون بزنیم، گفتند خودتو لوس نکن دیگه، بیا مدرسه ماهم ندید می گیریم!!!!

ما هم خودمونو زدیم به نشنیدن و برگشتیم مدرسه. باید بگم که باز گاهگداری که ساندویچ پر و پیمونی می دیدیم پاتکی می زدیم تا اینکه سوژه جدیدی برای آزار غذایی هم مدرسه ای هامون پیدا کردیم که بعدا" میگم، البته برای اون باید پول خرج می کردیم ولی به خندش میارزید!!