اسبابکشی و غربتی

آقا ناف غربتی رو در محل کار با اسبابکشی بریدند.

یعنی هر جا غربتی پا می ذاره، باید جا به جا بشه.

نمی دونم تجربه اسباب کشی در محل کا رو دارید یا نه، هر چقدر در خونه مصیبته، توی محل کار بدتره.

 

اولین کار من توی جاده مخصوص کرج بود، بعد از یکسال مجبور شدیم بریم شهرک غرب. توی شهرک یک ساختمون بود 10 طبقه یکبار طبقه 8 بودیم بعد از 3 ماه رفتیم طبقه 5 بعد رفتیم طبقه 7 بعد رفتیم ساختمون دیگه شرکت سر یادگار امام و آزادی بعدش دوباره برگشتیم ساختمان جاده مخصوص. ساختمون جاده مخصوص دوطبقه بود که یکبار هم رفتیم طبقه همکف که طاقت من طاق شد رفتم استعفا دادم.

یعنی تنها دلیل استعفای من همین جابه جایی ها بود شما اگر فکر می کنید دنبال 2 زار پول بیشتر یا میز و سمت بودیم اصلا و ابدا.

همین جابه جایی ها باعث شد من توی کارهای بعدیم اصلا" ولنگار نباشم. چون توی هر کدوم از  جابه جایی هایی که گفتم من یک سری از اسناد شرکتو گم کردم. قدیم هم اینقدر papaerless نبود کارها کلی زونکن داشتیم برای اسناد شرکت.

همین باعث شد که توی شرکتهای بعدی من همیشه کشوهای میزم خالی باشه و همه وسایلم عین اینایی که دو روز دیکه بازنشسته می شن و لوازمشونو جمع کردند. همه لوازمم توی یک جعیه در نزدیکترین فاصله ازم باشه.

داستان من با جابه جایی هم از همین زونکن های مدارک و درسی که من ازش گرفتمه. هیچی، خوانندگانی که شما باشید قضیه اینه که من در یکی از جابه جایی ها یکی از زونکنهای مدارکمو گم کردم. چندباری که دنبال نامه ای یا نقشه ای می گشتم رفتم سراغ مدرک و دیدم نیست. خوب غربتیم دیگه یک جرقه غربتی وار در ذهنم زد. این شد که دیگه بعد از اون دیگه اصلا دنبال مدرک نمی رفتم، هر کی هر چی می گفت از رییس و مدیر، می گفتم توی همون زونکنه بود، الان دیگه نیست. خلاص، شش ماه اینجوری حکومتی کردم!

خدا لعنت کنه تکنولوژی را که این ابزارو از دست من گرفت.

میگن چوب خدا صدا نداره اگر بزنه دوا نداره، اینه که کلا صنعت کاریمو عوض کردم و دیگه در صنعت فعلی کاغذ معنا نداره! خدا لعنت کنه دشمنان اسلامو، صلواتی ختم کنید.