غربتی درسخوان می شود یا آداب الدراسه فی مدرسه الآزاد1

این مدتی که نبودم یعنی بودم بی رنگ بودم کلی کار کردم که قابل عرض نیست. یکی از کارهام شروع به تحصیل بود. دیدم هرکی از راه میاد دکتره. منم گفتم از کمالات چی کم دارم؟ یک برگه فوق لیسانس. بنابراین در اولین اقدام با همکاری دوستان و آشنایان  به همراه دو عدد مداد با نوک نرم، یک عدد پاککن و یک عدد تراش آرایش (الان دیگه تراش معمولی تو دست و بال کسی پیدا نمی شه) در جلسات کنکور حاضر شده و با کمک مرحوم هاشمی در دانشگاه آزاد مجاز به ادامه تحصیل شدم.

 

آقا من کلا دنبال راحتی بودم و یک برگه مدرک، بنابراین واحدی را انتخاب کردم که نزدیک خونه بابای غربتی اینا بود و از کرم دانشگاه همین بس که اجازه صادر فرمود و منم همونجا رفتم دانشگاه. خوبیش اینه که برای اولین بار در زندگیم از وقتی که از خواب بیدار میشم تا وقتی که پیاده برسم سرکلاس کلا یک ربع وقت لازم دارم (مدرسه هم اینقدر نزدیک نبوده به خونه)

این خوبی قضیه، بدی قضیه اینه که تا ساعت 11 ساعت بیداری من زده نمی شه و جزوه یا مطالبی که سرکلاس می نویسم، نه تنها مفهوم نیست،بلکه بعضی اوقات باعث شرمندگیه. دفعه آخر یکی از خانمهای همکلاسی عباراتی در جزوه هام پیدا کرد که در اوج عصبانیت هم نمی گم. بنابراین سریعا در حضور جمع مسوولیت هر مطلبی در جزوات قبل از 11 صبحو از خودم سلب کردم و خلاصصصصصصصصصصص.

پی نوشت : اوضاع دانشگاه ها ، سواد، کیفیت آموزشی، کیفیت دانشجوها افتضاح شده

پی نوشت 2 (قابل توجه جناب الموتی) : فعلا فعالیت در زمینه مطرح شده صورت نمی دهیم. پیشنهاد می کنم با سایر فعالین در این زمینه مشورت نمایید.