فکر کردید بی خیال می شم؟

یک نظرسنجی سمت چپ اضافه کردم، حتما" شرکت کنید، هرگونه شباهت به نظرسنجی های بعضی جاها قویا" تکذیب می شه!

الان که کم کم دارید لو می دیدو داستانهای گانگستریتونو توی دستشویی می نویسید، واقعا" فکر می کنید من بی خیال می شم و می رم یه خاطره پدرمادردار تعریف می کنم؟

واقعا" منو همچین آدمی تصور کردید؟

این خاطره ام جز خاطرات شرم آوره و تا به حال برای کسی تعریف نکردم. ببینید چقدر با شما ندارم یا اینکه خون به مغزم نمی رسه دارم خودزنی می کنم؟ نمی دونم والا.

 

یادتونه از شرکت اولی کارم نوشته بودم که پام توش شکسته بود یا طرف بهم گفت "همراه" سوتی دادم یا اینکه میوه کش رفته بودم؟ برعکس اون چیزی که اینجا به نظر اومد اونجا یکی از مزخرفترین جاهای روی زمین برای کار کردن بود . غربتی تازه کار و آدم ندیده کلی اونجا عذاب کشید. یکی از چیزهایی که بعد از 2 سال برام اونجا پیش اومد، خراب شدن وضعیت مزاجیم بود. اولش مثل تانک چاق شدم بعدش لاغر شدم مثل جسد. روده هام که دیگه یک سره شده بودند و من هر لحظه باید به دستشویی سر می زدم. به نظر راحت میاد ولی وقتی 9 ماه تا یکسال درگیر این موضوع باشی و مشکلت به محض اینکه از شرکت خارج بشی حل بشه خوب یه جای کار اشکال داره دیگه.

خلاصه ما همش درگیر این موضوع بودیم و از این دکتر به اون دکتر. راستش من خیلی آدم سختگیری هستم و برای مسایل احساسی یا روحی خیلی حساب باز نمی کنم. حتی توی اون حالت هم اصلا" فکر نمی کردم از بس سرکار عذاب می کشم بدنم داره عکس العمل نشون می ده و همش دنبال دلیل فیزیکی بودم. خلاصه یه دکتر خنگی بهم گفت شاید مشکل اینه که من نمی تونم گندم و محصولات حاصل از گندم رو هضم کنم. الان دکترها می فهمند طرف چقدر سواد داشته، چون این بیماری اگر وجود داشته باشه از روز اولی که اولین نونو سق بزنی خودشو نشون می ده نه بعد از 24 سال نون خوردن! من هم اون موقع کمالات الانو نداشتم، اینترنت مینترنت هم چند من بود اونموقع. فکر کردم حتما" چیزی می دونه که می گه. خلاصه طبق تجویز ایشون مجبور شدم به مدت یک هفته هیچ گندم و محصول گندمی نخورم. نمی دونید چقدر سخته. ما ملت برنجی هستیم ولی وقتی نون حذف بشه تازه می فهمیم که برنج چند منه، نونو بچسب. یک هفته تمام بی گندم سر کردم و باید آزمایش شماره 2 می دادم. اون روز صبح هر کاری کردم من که کلا" یک سره بودم شماره 2 نیومد که نیومد.

منم لوازم آزمایشگاهو با خودم بردم سرکار تا اگر موفق بشم از همونجا نمونه بگیرم چون دیگه نمی تونستم یک روز دیگه بدون گندم سر کنم.

خلاصه شماره 2 طبق رویه معمول سر کار نزول اجلال کردند و من هم نمونه رو برداشتم و با کلی بسته بدی و مخفی کاری آماده اش کردم. خوب دسته گلو که نمی تونستم پیش خودم نگه دارم، زنگ زدم آزمایشگاه گفتند ما تا ساعت 4 هستیم بفرست نمونه رو. منم با پَستی تموم زنگ زدم پیک اومد و بسته رو دادم بهش کلی هم سفارش کردم تا ساعت 4 برسیها آزمایشگاه می بنده و از این حرفا. سریع هم رفتم یک بیسکویت زدم بر بدن تا از فراغ گندم جوونمرگ نشم. ساعت شد 2 زنگ زدم هنوز پیک نرسیده بود، شد 2:30 پیک نرسیده بود. زنگ زدم دفتر پیک، طرف دلداریم می داد که پیک می رسه. ساعت شد 3:45 پیک هنوز نرسیده بود آزمایشگاه. منم سر عالم و آدم داد می زدم که بسته من گم شده می خواهید چی کار کنید. صاحب پیک می گفت خسارت می دم، اصلا" فردا صبح بدون هزینه می فرستم بستتو، طرف هم فکر می کرد بسته دفترچه بیمه هستش، هی راه حل مشتری مدارانه می داد! من چی می خواستم بگم؟

بگم تا فردا صبح، بسته ام می گنده، یا خودت یه بسته آماده کن؟ بگم با پیکت گُ ه فرستادم؟

می زد لهم می کرد.

از اون طرف بیسکویت خورده بودم نمی تونستم دوباره تا 1 هفته نمونه بدم.

از اونور فکر می کردم اگر طرف بستمو اشتباهی بره بده به یکی دیگه چه آبروریزی می شه؟ اگر تصادف کرده باشه و کیفشو برده باشند بیمارستان چی؟ اگر کیفشو زده باشند چی؟ اگر تا آخر شب نره بعد بره بده به رییسش چه خاکی به سرم کنم؟

یعنی مشکلم یکی دو تا نبود که.

همین دیگه، آخرش شازده بسته مارو 4:05 رسوند آزمایشگاه و بعد از 4 ساعت منو خلاص کرد.

درس اخلاقی این پست اینه که مسوولیت نمونه هاتونو خودتون برعهده بگیرید.

آهان آخرش یک دکتری تشخیص داد سندرم روده تحریک پذیر دارم و همیشه هم اینجوری بوده ولی چون خیلی با خودم مهربون نبودم نمی ذاشتم معلوم بشه. الان هم بسته به موقعیت روانیم، همون مشکلاتو دارم ولی یاد گرفتم چه جوری غدا بخورم تا مشکلاتم در دوره تنش کمتر بشه. دکتر خوبی بود بنده خدا!