یک بار جستی ملخک، دوبار جستی ملخک، آخر تو مشتی ملخک و غربتی اینا

جدیدا" با شرکتی کار می کنم که تهههههههههههههه، ادب اجتماعی هستند. یک چیزی می گم یک چیزی می شنوید.

یعنی در طول روز 10 بار وارد اتاق کسی بشی عین 10 بارو برای آدم بلند می شن و حال و احوال توپی می کنند. حال خانم والده و پدرجان و خانواده و اهل و عیال هر 10 بار پرسیده می شود.

خوب غربتی باشی، همیشه هم در حال اضطراب و عجله. برزخی می شه برات.

من سریع می خوام برم سر اصل موضوع و به نتیجه برسم، هر دفعه 5 دقیقه حال و احوال طول می کشه. حالا بماند که وسط مذاکره هی باید حواسم باشه که طرف می گه "عرض کردم"، من بگم "خواهش می کنم فرمودید" یا بجای حرف بگم صحبت و هزار درگیری ذهنی. اونم با دامنه محدود کلمات من و تجربه کار کردن در محیط های فوق العاده غیر رسمی و صمیمی!!!!

جونم براتون بگه که زجری می کشم خواهران و برادران عزیز، زججججججججججججججر.

اون روزای اول یه داستانی پیش اومد که کم کم باعث شد اهالی شرکت دستشون بیاد با چه غربتی طرف هستند و یه ذره یخشون باز بشه. توی دو هفته ای که باهاشون در تماسم، مقدار زیادی آلوده شدند. مثلا" لفظ "فدات شم" اونم با تلفظ شین صدادار خیلی عادی شده اینجا

برگردم سر داستانم. روزهای اول جایی که داشتم برای کار کردن بین باقی اهالی شرکت بود و خوب صدای زنگ تلفن و صحبت منو اذیت می کرد. برای همین درخواست کردم در طی پروژه برم توی طبقه دیگری که برای موارد خاص ازش استفاده می کنند. موافقت کردند و رفتم اونجا. روز دوم که اونجا تنها بودم رفتم دستشویی و همون اولش متوجه شدم در دستشویی یه ایرادی داره و صدای قفل شدنش عادی نبود. بعد که خواستم بیام بیرون مگه در دستشویی باز می شد. کلی اینور اونور کردم. مهندس بازی درآوردم، در باز نشد که نشد. شانسم موبایلم همراهم بود و طبق معمول که موقع شکار، ش ا ش دارم، موبایلم شارژ نداشت. شماره شرکتو گشتم پیدا نکردم. یه دفعه به ذهنم رسید که زنگ بزنم به دکتر چوبکی بگم گیر افتادم بهشون بگه بیان منو بیرون بیارن. زنگ زدم و طبق معمول دکتر رفت روی منبر که چرا شمارشونو نداری و من نمی رم توی سایتشون که موبایلم خاموش شد.

بقیه داستانو بعد از رهایی از خلا فهمیدم. دکتر افتاده روی دنده لج و زنگ نزده. بعد از یه ربع که می فهمه موبایلم خاموشه، زنگ می زنه به برادر غربتی که غربتی فلان جا گیر کرده بگردید شماره شرکتو پیدا کنید زنگ بزنید برن نجاتش بدن. برادر من هم توی مترو بوده، زنگ می زنه به عروس غربتی اینا که برو سایت فلان شرکتو. پیدا کن زنگ بزن غربتی رو نجات بدن. خلاصه عروس غربتی اینا به عنوان ناجی زنگ می زنه به شرکت و به منشی می گه قضیه چیه. حالا منشی نفهمیده عروس غربتی اینا چی می گه، عروس غربتی اینا خوب نگفته. یک دفعه وصل می کنند به مدیرعامل شرکت تا با عروس غربتی اینا صحبت کنه.

شما با توضیحاتی که دادم تصور کنید مکالمه چه جوری بوده. آقای ادب اجتماعی داشته با کلی احترام با فامیل غربتی اینا حرف می زده و عروس غربتی اینا به سمعش می رسونه که اینقدر لفتش نده، غربتی یک ساعتی هست توی خلا گیر افتاده!!!!!

هیچی دیگه تیم امداد و نجات اومد و منو نجات داد. کلی معذرتخواهی کردند. منم طبق معمول خنده ام به راه بود که حوصله ام اون تو سر رفت ولی کلی ایده جدید به ذهنم رسید اون تو. الحق که اتاق فکره!!!

حالا نه که همیشه secret بازی درمیارم و هیچ کس نمی دونه الا دارم چی کار می کنم یا با کیا کار می کنم. الان همه می دونند دارم چی کار می کنم و با چه خطراتی در کار مواجه هستم.