پست تندکی

پست تخم مرغی دکتر تکتم رو خوندم یاد یه داستان از خودم افتادم:

یه بار کوچیک که بودم توی مرداد یا شهریورماه بود که با مامان و بابام رفتیم بازار تهران. قدیم هم بازار اینجور نبود که باید کلی راه می رفتیم و اتوبوس و تاکسی و این حرفا داشت. وقتی برگشته بودیم سه تایی مثل سه تا لبو قرمز شده بودیم. باز مادرم یه ذره گندمی تره، من و بابام که عین لبو شده بودیم و صورتهامون هم سوخته بود.

اومدیم خونه و دیدم مامان و بابام رفتند لوازمی که از دیروز آماده کرده بودند رو آوردند و شروع کردند آب دوغ خیار درست کردن. منو می گید یه ثانیه صبر کردم، دو ثانیه صبر کردم یه دفعه چنان ونگی زدم که ته نداشت. نمی دونید چقدر ناراحت شده بودم از اینکه باید ناهار آب دوغ خیار بخوریم. من تا قبل از اون هیچ خاطره ای از ناهار سرد توی زندگیم نداشتم و از اون بدتر فکر می کردم آب دوغ خیارو فقط بی پولها می خورند و از اینکه یه دفعه فهمیدم که ما بی پولیم خیلی ناراحت شدم.

مادر و پدرم با دهن باز مونده بودند من دردم چیه؟ بعد از کلی ناز کشیدن بلاخره اعتراف کردم که من از بی پولیمون و اینکه غذای گرم نداریم دارم غصه می حورم. بعدش مامانم برام از این تخم مرغ ربی ها درست کرد و من غذای گرم خوردم تا مطمئن بشم ما پول داریم.

الان هر وقت جایی آب دوغ خیار باشه توی فامیل با توضیح اضافه " البته ما پول داریم مثل غربتی فکر نکنی یه وقت" صرف می شه که همه بدونند الان زمان آب دوغ خیاره یا هوا خیلی گرمه یا هوس آب دوغ خیار کردیم و مشکل مالی نداریم. بگذریم از اینکه همین آب دوغ خیار با کمک مدیریت جهانی جز غذاهای اعیونی حساب می شه اگر بخوایم گردو و کشمش و این حرفاشو هم بهش بزنیم.

پی نوشت بی ربط : دیدید توی مترو آدم به حرفای مردم گوش می ده چه مزه ای می ده؟ دیروز حرف دو تا خانمو گوش می دادم تهش دیگه بی رودربایسی باهاشون خندیدم. یکی تعریف می کرد یکی از دوستاش تازه پروتز لب کرده بوده و با لبای خوشگل و جدیدش داشته میومده خونه اینا. دم در خونه اینا که همدیگرو می بینند میان رو بوسی کنند آفتاب میفته تو صورت خانمی که تعریف می کرد، یه دفعه لبهای جدید دوستشو ماچ می کنه !!!!!!!!!!!!!!!!!!! خلاصه کلی به معذرتخواهی می کشه که نور بود و تو یه دفعه اومدی جلو وگرنه من هدفگذاریم لپت بود.