نسترن نامه

نوی پست قبلی چند جایی از یکی از همکارها به نام نسترن اسم بردم. گفتم یه غیبتی در اینجا ازش داشته باشیم دلمون باز بشه.

نسترن از اون کاراکترها بود که شنونده خوبیند. یعنی پرت ترین آدم شرکت رو می دیدی که اومده داره براش درددل می کنه. ما دیگه به شوخی بهش می گفتیم " مشاوره". مهربون نبودا ولی خوب گوش می داد. مثلا" ماها گوشی دستمون اومده بود که روزایی که نسترن پرت و پلا لباس می پوشه دم پرش نریم و اصلا" مشاوره که هیچی یه سلام بکنیم و بریم رد کار خودمون. اون روزا مثلا" مانتوی طوسی می پوشید با جین و مقنعه بنفش جوراب زرد و کفش صورتی. معلوم می شد که از صبح اخلاقش گه مرغی بوده و اصلا" نگاه نکرده چی می پوشه، اولین چیزی که به دستش اومده تنش کرده اومده سرکار. برای همین ما آسه می رفتیم، آسه میومدیم که گیر نده. به غیر از این مورد، همیشه با حوصله گوش می داد و تقریبا" همیشه "مریض" داشت.

یکی از کارهایی که نسترن به عهده اش بود کنترل لوازم التحریر بچه ها بود. باید خورده فرمایش 100-150 نفرو توی 7 تا نقطه مختلف گوش می داد و براشون چیز میز می فرستاد. برای همین اگر می رفتیم سراغ کمد لوازم التحریر حتما" باید بهش می گفتیم چی برداشتیم و اگر بجز چیزی که گفته بودیم چیزی برمی داشتیم. تکه بزرگه، گوشمون بود. برای همین این دیالوگ برامون عادی شده بود که : نسترن کلید بده روان نویس بردارم. بعدش یه صدای داد هم میومد که نسترن ماژیک صورتی هم بردارم؟ عین بچه ها که میرن سراغ کمد مثلا" بیسکویت بردارند بعد یه دفعه پاستیل می بینند، هوس پاستیل می کنند، داد می زنند : مامان، پاستیل هم بردارم؟

یکی از چیزهایی که توی نسترن گل درشت بود، توجهش به مابعدالطبیعه و انرژی و اینجور چیزا بود. دروغ چرا؟ برادر غربتی یا کتاب علمی مطالعه می کنه یا همینجور چیزا که نسترن می خونه. یعنی بعضی اوقات برادر غربتی یه نظراتی در مورد متافیزیک و قدرت ماه ها یا سنگها یا تفاوت مکتب چین با هند با مایاها در طالع بینی می ده که من ترجیح می دم نگم با هم آشناییم چه برسه به فامیل! اولا که عروس غربتی اینا، هنوز نامزد برادر غربتی اینا بود. از اینکه من توی خونه تعریف می کردم که نسترن نسخه زنانه برادر غربتیه و کتابخونه اش دقیقا" عین کتابخونه برادر غربتی می مونه، خوشش نمیومده و یه بار اعتراض کرده که غربتی با ازدواج برادرش و عروس غربتی اینا مخالف بوده که با توضیح برادر غربتی که اینا همش حرفه. غربتی تا به حال کسی از همکاراش یا دوستاشو خونه نیاورده و بجز حرفای غربتی هیچ نقطه مشترکی بین برادر غربتی و نسترن وجود نداره، عروس غربتی اینا راضی می شه. البته بعدا" که عیاق شدیم همینو برام تعریف کردند و یه کاراکتر در خانواده ما اختراع شد به نام دختر فروغ سادات که ما مایل بودیم برادر غربتی با اون ازدواج کنه ولی بعد رفت برخلاف میل خانواده با عروس غربتی اینا ازدواج کرد. خلاصه ما الان هی سرکوفت دختر فروغ سادات رو به عروس غربتی اینا می زنیم!

داستان آخر نسترن رو هم بگم. نسترن یه زمانی یه دوست پسر هنرمندی داشت که برای همکارا خیلی عجیب بود که چه جوری با هم جور شدند! آقای دوست پسر یه ماده سگ داشت که سه تا توله زاییده بود و با این 4 تا سگ کلی سرگرم بود. یه روز نسترن برامون تعریف کرد که آقای دوست پسر، رفته توی فاز نوازندگی و بین همه پیغمبرها رفته سراغ جرجیس و داره دف زدن یاد می گیره. جالبی قضیه اینه که وقتی آقای دوست پسر دف می زنه، مامان سگها و 2 تا از توله ها، فرار می کنند و می رن توی آشپزخونه، زیر کابینت قایم می شوند ولی یکی از توله ها می شینه و با حوصله نوازنده تازه کارو نگاه می کنه. توله علاقه مند، تبدیل به توله مورد علاقه آقای دوست پسر می شه و همش تعریف می کرده که تنها موجودی که حس منو موقع نواختن دف می فهمه همین توله ست و شماها همگی عاجزید از رابطه ای که صدای ساز من بین روح ما دو تا ایجاد کرده. موضوع خنده دار قضیه وقتی رو می شه که آقای دوست پسر توله ها رو برای معاینه می بره پیش دکتر و معلوم می شه توله علاقه مند به نوازندگی کَره!!!!