باز من قاط زدم4-داستان اون دو تا همکار مزدوج

پنج شنبه که به تشخیص دکتر تکتم مانیک شده بودم علاوه بر نوک زدن به کارهای مختلف یه سری هم به یکی از همکارهای سابق زدم که برگشته بود ایران و یادی از جوونی کردیم. اینقدر خندیدیم که خانمش شاکی شد. بنده خدا کلی توضیح داد که ما و غربتی زمون جوونی همکار بودیم و خربازیهای جوونی رو داشتیم. برای همین خودمون هم از کار خودمون خندمون می گیره الان که پیر شدیم.

از اون بدتر این بود که من برای چشم روشنی طبق معمول از همون تخته گوشتها برده بودم و خانمش برداشت کرد که می خوام بهش یادآوری کنم که خانه داره و شغل درآمدزایی نداره!!! و نباید وارد بحث ما بشه. به جان ابولفضل اگر منظور من این بود. اصلا" من نمی دونستم خانمش هم حضور داره که بخوام متلک رفتاری هم بیاندازم!

خلاصه مشکلو گذاشتم خودشون حل کنند، دیدم دخالت کردن دردسر منو زیاد می کنه. هرکی ازدواج می کنه باید مشکلات سوءتفاهم رو هم خودش حل کنه. به من چه. اون موقع که خسته کوفته می ره خونه، عیالش براش چایی می ده و ازش استقبال می کنه، یاد من میوفتند که الان برای سوءتفاهم من خودمو خسته کنم!

یه مثل قدیمی هست که میگه همسران دعوا کنند، ابلهان باور کنند یا یه همچی چیزی، همینو سر لوحه قرار دادم.

خلاصه پنج شنبه خیلی باحالی بود و کلی خندیدم و یاد خاطراتی افتادم که اگر بتونم می نویسم.

 

داستان اون دوتا همکارمو بگم.

این دوتا که قانون شرکت رو می دونستند، قبل از ثبت ازدواجشون می افتند دنبال کار و در اولین اقدام برای شرکت رقیب که تازه لیسانس فعالیتشو گرفته بود به خیال خودشون رزومه می فرستند. از اونجایی که خیلی حرفه ای نبودند در سایتی ثبت نام کرده بودند که از قضا سایت مدیر روابط عمومی شرکت خودمون بود و اخبار مربوط به صنعتمونو توش می نوشت!

این آقای مدیر، خبرنگار جوونی بود که بطور تخصصی در صنعت ما فعالیت می کرد و الان هم پنج شنبه شب ها توی رادیو اقتصاد برنامه تخصصی این صنعتو داره. حالا مدیر روابط عمومی خوبی نبود به کنار ولی استاندارهای مدیا و روزنامه نگاری رو خوب بلد بود و من خودم کلی چیز ازش یاد گرفتم.(می دونستید من یه مصاحبه تلویزیونی دارم که توی تلویزیون خراسان پخش شده؟) اون موقع دفتر مشهد ما خیلی درگیری داشت و مجبور شدیم ازطریق رضایت دادن برای پخش برنامه و پر کردن ساعت تلویزیون، تلویزیون استانی خراسان دست از سر ما برداره. برای 10 دقیقه برنامه فقط 3 روز من داشتم آموزش می دیدم که حرفی نزنم که بشه از توش آتو گرفت و همشو از اون آقاهه یاد گرفتم. عجب مصیبتیه با مدیا کار کردن.

داشتم می گفتم پرت نشیم از موضوع، این بندگان خدا نوشته بودند که چه کاره ایم و می خوایم بیایم برای شما کار کنیم و تجربیات خودمونو از این صنعت به شرکت شما منتقل کنیم.

این موضوع رو من از طریق مدیر بالادست خودم فهمیدم که یه EMAIL نیم خطی برام فرستاد و دو تا اسم توش بود که اینارو تا شنبه بیانداز بیرون. هرچی هم به مدیره می گفتم قضیه چیه؟ هیچی نمی گفت. برعکس برداشت بعضیها، مدیرها اصلا" راحت عذر کسی رو نمی خواهند مخصوصا" مدیرهای اجرایی. نه به دلیل اخلاق یا انسانیت. به دلیل اینکه بعد از رفتن افراد اول بدبختی مدیره. باید فشار بیاره روی بقیه تا جای خالی رو پر کنند. کلی سفارش طاق و جفت میاد از دوست و همکار که به جاشون شلغم میرزا رو بذار که 2 زار هم سواد نداره، بگی نه یه مصیبت داری که طرف باهات لج می کنه، بگی آره صد تا مصیبت داره چون باید با منابع انسانی درگیر بشی که شلغم میرزا چرا از بقیه بهتره، شلغم میرزا پدرتو در میاره تا کار یاد بگیره و خودت باید تاوان سوتی هاشو بدی و معرف هم اینجور موقع ها می گه من فقط پیشنهاد دادم، خودت تصمیم گرفتی! توی این مدت هم بقیه تیم خیلی فشار بهشون میاد و نارضایتی توشون زیاد می شه.

از طرف دیگه این دو نفر بچه های خوب و دقیقی بودند. من که خواستم بیان با هم صحبت کینم. هرچی هم بهشون می گفتم چی کار کردید، خودشون هم نمی دونستند. بلاخره آقاهه گفت که دارند ازدواج می کنند. داد من رفت بالا که چرا به من نگفتید؟ اونا هم گفتند که ما اومدیم بگیم شما گفتی به من چه. ما هم فکر کردیم واقعا" منظورت به من چه هستش. منم بیشتر داد می زدم که اگر یکی ازدواج می کرد به من چه بود نه دوتا. قضیه رو به مدیرم گفتم، گفت نه این موضوع نیست. اینا می خواستند اطلاعات شرکتو بفروشند و جاسوس بازی دربیارند. هر چی سه تایی فکر کردیم که به کی می خواستند بفروشند، چیزی یادمون نمیومد. هی روزها می گذشت و ما چیزی نمی دونستیم، اینا هم تعلیق بودند. بقیه بچه های تیم هم ترسیده بودند و هم فشار کاری حذف شدن اینها روشون بود.

اینقدر من سیریش شدم که مدیرمون دهن باز کرد که متنی که اینا توی سایت مدیر روابط عمومی نوشتند ملاکه و مدیر روابط عمومی گزارش داده. داستان منو مدیر روابط عمومی شروع شد و حالا اون بود که می گفت متن رو نمی دم. اینقدر من پاپی بنده خدا شدم که داشتیم دست به یقه می شدیم. یه بار که توی آسانسور تنها بودیم تهدیدش کردم که اگر متنی که اینا نوشتند بهم ندی، الان که بین طبقات هستیم جیغ می زنم و آبروریزی می کنم. تا بیای ثابت کنی که من کولی بازی درآوردم و خون به مغرم نرسیده و تو تقصیری نداشتی 2-3 هفته ای طول می کشه و تو هم می فهمی اعصاب خوردی سر کار یعنی چی. خلاصه تهدیدم کارگر افتاد و متنو برام فرستاد. اینا نوشته بودند که ما کار بلدیم، صنعتو می شناسیم و اگر تمایل دارید تجربیاتمونو در اختیارتون می ذاریم. دردسر من تازه شروع شد که با این متن بیفتم بین مدیرهای شرکت و ازشون بخوام برداشتشونو بنویسند و بگن که چیز غیر حرفه ای ننوشته اند و حرف من هم این بود که اینا از امکانات شرکت برای درخواست کار در شرکت دیگه استفاده کردند که من اخطار درج در پرونده میدم ولی باقی چیزها مشکلی نیست. کسی که بخواد به دنبال بهبود وضعیت کاریش باشه این حقو داره و اگر بشینه که کس دیگه ای براش این کارو بکنه همون توی شرکت ما نباشه بهتره. از طرف دیگه آدم که شرکتشو عوض می کنه که ذهنشو delete نمی کنه معلومه که تجربیاتشو منتقل می کنه. همونطور که خود من از شرکت رقیب اومده بودم توی شرکت فعلی و به دلیل تجربیاتم استخدام شدم.

همه رضایت دادند بجز مدیر خودم. اونم چون نظامی بود و در نظام حرف مقام بالاتر جای چک و چونه نداره. ولی فکر کرده می تونه منو مغلوب کنه. اینقدر پروسه جذب نیرو و کار یاد دادن برای من عذاب آور بود که من همش در حال پلیتیک زدن بودم تا به اون ورطه نیفتم. از طرف دیگه اگر از این دو تا حمایت نمی کردم دیگه بچه ها برام طره خورد نمی کردند و فکر می کردند کوتاه میام در برابر زور بیشتر. در آخرین مرحله از تجربه خونمون استفاده کردم. پدر من هم نظامی بود می دونستم در مراحل منطقی اگر از نظر منطق هم کم بیاره میفته به زورگویی که مدیرم هم همینجوری شده بود ولی اگر در سیستمی واردش کنی که تبحری درش نداره زود مغلوب می شه و اون سیستم همانا " احساسات" بود!

با خانم همکارم که اسمشو می ذارم مریم قرار گذاشتم که بریم پیش مدیرم. به مریم گفتم هرچی من حرف زدم تو چیزی نگو و مثل مادر مرده ها بشین کنار من. وقتی هم ازت سوال کردم شروع کن با بغض حرف بزن. اگر تونستی دو تا چیکه اشک هم بنداز تنگش. ما رفتیم و شروع کردیم. دو جمله من گفتم و تا از مریم خواستم حرف بزنه شروع کرد به گریه کردن، گریه ای می کردا، دل سنگ آب می شد. من که خودم دست اندر کار نوشتن سناریو بودم بغض کردم. بدبخت مدیرم یخ زد، مریم دیگه یه جوری گریه کرد و مصیبت خوند که ما اول زندگی بی خونه و درآمد شدیم و چه جوری شوهرمو ببرم خونه پیش بابام. مرد جوون اول زندگی دستش پیش فامیل من و خودش دراز بشه به خاطر اینکه نخواسته به شرکت فشار بیاره که توی واحد دیگه براش جا پیدا کنند و از این حرفا. کلافگی مدیرمو می دیدم و می فهمیدم که کلکم گرفته چون وارد فیلدی کرده بودمش که اصلا" بلد نبود چی کار باید بکنه. خلاصه صدا زد برای مریم آب آوردند و بعد گفت فکر می کنه به موضوع. ما بلند شدیم رفتیم. من بلافاصله برای مدیرم email زدم که با توجه به نظر سایر مدیرها و صحبتهای امروز و نیاز خود ما به کمک این بچه ها، بهتره تجدید نظر بکنید و اینو به عنوان یه جور تسهیلات ازدواج اینا در نظر بگیریم. تا هم تنور داغه نونو بچسبونم هم به نوعی درخواست من باشه و پیش خودش بگه اینقدر غربتی پاپی شد من رضایت دادم وگرنه من از حرفم کوتاه نمیام. با یک جمله جواب داد " اقدام شود."

اینقدر مزه دادددددددددددددددددددددددددددددددددددد.

البته از اون به بعد اسمم از " صدام" تبدیل شد به "چرچیل" توی شرکت.